Bölüm 550 : Ben Bunu Yapamam

"...Riley?" "İyi günler, Aerith." O anda her şey sessizleşti. Onu agresif ve açık bir şekilde görmezden gelmeye çalışan insanların bakışları artık önemsizdi, çünkü şu anda görebildiği tek şey bir çift gözdü, kelimenin tam anlamıyla. Riley, tahtın önünü kapatarak tam karşısında duruyordu. Hiçbir şey duymuyordu ve Riley'i tanıyorsa, muhtemelen etraflarına telekinetik bir balon yerleştirmişti. "Ne zaman—" Ve ilk kez, birkaç kez kraliyet ailesinin karşısına çıktıktan sonra, Riley sonunda diz çöktü. "Ne... ne yapıyorsun?" Aerith sadece kaşlarını kaldırabildi; ses tonu hafifçe alaycıydı. "Sana teslim oluyorum, Aerith." "Hel Hanedanı'ndan Aerith!" Aerith'in gelişini duyuran memur, Aerith'in yerine geçmesini söyleyerek yüksek sesle bağırdı ve bu ses tüm taht salonunda yankılandı. Ancak o anda bile neredeyse hiç kimse ayağa kalkıp dikkatini vermedi; birkaç kişi ayağa kalktı ama diğerleri kimse ayağa kalkmadığını görünce hemen oturdular. "..." Riley, Aerith'e bakmak için döndü, sonra ayağa kalkıp ona yol vermek için kenara çekildi. Bunu gören Aerith, sadece küçük ama çok derin bir nefes alabildi. "Demek Hera seni buraya getirebildi," dedi, "Peki, Theran deneyimin nasıl gidiyor? Sana söylemiştim, themarianlar doğuştan psikopatlar." "..." Riley başını yana eğdi, taht salonundaki insanları gözlemledi, "Şimdiye kadar deneyimlerim fena değil Aerith. Bana normal görünüyorlar." "...Tabii," Aerith sadece iç çekip gözlerini kapatabildi, "Kiminle konuştuğumu unutmuşum." "Benim, Aerith," Riley'nin gözleri hızla büyüdü ve Aerith'in gözlerine baktı, "Ben Riley Ross." "Ne—Evet, kim olduğunu biliyorum!" "Bu iyi," Riley küçük ama çok derin bir iç çekişle, "Daha sonra tekrar konuşalım, Aerith." "Kimse beni ziyaret edemez," Aerith başını salladı ve bir kez daha içini çekti. Riley ise umursamış gibi görünmüyordu, sadece onun uzaklaşmasını izledi, sonra da alışılmadık derecede uzun boylu bir kadın ve diğer seyircilerle birlikte kenarda oturan Büyük Milis'in bir üyesinin yanına katıldı. Theran'da bile Riley en tuhaf arkadaşları topluyor, diye düşündü Aerith. Tahtın yanına doğru yürümeye başladı ama uzun boylu kadının gözlerinin içine baktığını fark etti. "..." Aerith, bu kadının kim olduğunu merak ederek sadece kaşlarını kaldırdı. Ancak birkaç nefeslik bakış alışverişinden sonra Aerith sonunda halının üzerinden geçerek kaideye, hayır, onun için hazırlanmış sahneye çıktı. "Aerith'Hel!" Ayağı kaideye değdiği anda, mübaşirin sesi bir kez daha salonda yankılandı. "Theran'ı terk etmek ve Hel Prensesi olarak görevlerini terk etmekle suçlanıyor. O, Majesteleri Kral Arthus'un tek varisi olduğunu çok iyi bildiği halde. Kralın emirlerine rağmen, Aerith'Hel burayı terk etti ve yeni nesillere kötü bir örnek oldu..." "Caitain'Ur'u bulmak ve avlamak için gitti!" Ve memur tanıtımını bitiremeden, izleyicilerden biri sesini yükseltti: "O bunu..." Ancak ne yazık ki, ağzı etrafındaki insanlar tarafından hızla kapatıldı. "Gereksiz konuşursanız taht salonundan atılacağınızı unutmayın," diye bağırdı icra memuru, bozguncuya sert bir bakış attıktan sonra boğazını temizleyip tanıtımına devam etti. "Kral Arthus'un hükümdarlığının 5455. yılında, Aerith krallığa sadık 10 muhafızı sonsuz ölüme gönderdi. Krallığın Hel kentinden 10 vatandaş, sevgili vatanımız Theran'dan ayrılmasını engellemekle görevlendirilmişti... ...Şu anda bile aileleri onların kaybının yasını tutuyor." Bu sözlerle, fısıltılar ve mırıldanmalarla dolu taht salonu yavaşça sessizleşti; herkes başını eğdi. Riley, Aerith'in kaşlarının da çatılmaya başladığını gördü; her saniye daha da ağırlaşan nefesleri, uzaktan bile açıkça görülüyordu. Buna duruşma diyorlardı, ama Aerith'i savunan kimse yoktu. O sadece tahtın önünde duruyordu... Krallığın önünde, herkesin onun utancını görmesi için duruyordu. Bu duruşma değil, bir gösteri. "Bu, en yüksek derecede vatana ihanettir; krallığımızın daha önce hiç görmediği bir vatana ihanet. Ve kanunlara göre..." Bailiff, yüksek sesle konuşarak sessizliği bozdu, sözleri neredeyse herkesin kulaklarını deldi, "...Aerith'Hel, ebedi ölüme mahkum edilmiştir!" "..." Riley, mübaşirin sözlerini duyunca ellerini yumruk yapmaya başladı. "Bugün, Aerith'Hel'in adil yargılanmasına tanık olmak için bir kez daha burada toplandık!" Bailiff devam etti, "Başlangıçta, bugün onurlu jürimizin Aerith'Hel'in kaderini belirleyeceği gün olacaktı. Ancak sanık bugün bize başka bir tanık sundu!" Seyircilerin fısıltıları bir kez daha havada yankılandı. Aerith ise, mübaşirin sözlerini duyunca yapabileceği tek şey iç çekip başını sallamaktı. Bilmediği yeni bir tanık... Tek bir kişi olabilirdi. "Tanık Riley Ross'u tahtın önüne gelip diz çökmesini rica ediyoruz!" Riley tereddüt etmeden koltuğundan kalktı; herkesin gözleri ona çevrilmiş, kim olabileceğini merak ediyordu. Bazı kadınlar, birbirlerine fısıldarken yüksek sesle nefeslerini bile bıraktılar. "Bir evaniel mi? Buraya girmelerine izin verilmediğini sanıyordum." "Onda biraz enerji hissediyorum; melez mi?" "O... çok yakışıklı. Acaba o..." "Sessiz olun!" "..." Riley, tüm bakışları ve fısıltıları umursamadı. Bunun yerine, tahtın önünde sakin bir şekilde durdu, tahtı ve tahtın yapıldığı erimiş ve kaynaşmış taçları izledi. "Kral Arthus nerede?" dedi Riley. Ve insanlar onun diz çökmediğini görünce, bir kez daha şaşkınlık ve fısıltılar havada dans etti. "Jüri sana soru sorana kadar konuşamazsın!" Bailiff hızla sesini yükseltti. "..." Riley, tahtın yanında oturan 10 kişiye döndü; hepsi baştan ayağa onu süzüyordu, hatta bazıları ruhunu bile görüyor gibiydi. Riley, en yaşlı görünen kişiye döndü; orta yaşlı bir adamdı, saçlarının kenarları zaten grileşmeye başlamıştı. Kendisi, birlikte olduğu diğer 9 kişinin üzerinde duran bir otorite ve güven havası taşıyordu. Riley haklıysa, bu kişi Prenses Tifa'nın en büyük oğlu Lucien olmalıydı. "..." Lucien, Riley'nin kendisine baktığını fark edince kalın kaşlarını hızla çatladı. Ancak Riley geri çekilmedi veya bakışlarını kaçırmadı. "Jüri, davayla ilgili önemli gördüğü her soruyu tanığa sorabilir," diye duyurdu mahkeme memuru, "Tanık doğru cevap vermek zorundadır ve yalanlarını tespit edebilecek bir cihazımız olduğu için doğru cevap verecektir." Mübaşir daha sonra bir küre kaldırdı, "Bu kırmızı renkte yanarsa, tanık yalan söylüyor demektir ve bu durumda tanık olarak güvenilirliğini yitirir ve taht salonundan atılır." "Herkes anladıysa, duruşmaya devam edelim," dedi icra memuru ve oturarak jüriye baktı, "Jüri, tanığa soru sormaya başlayabilirsiniz." Riley sonunda Lucien'den gözlerini ayırdı, Aerith'e bakıp başparmaklarını kaldırdı. Aerith bir kez daha, oğlu tarafından utandırılan bir anne gibi ya da kasıtlı olarak alay edilen eski bir en iyi arkadaş gibi hissetti. Sonunda Riley, durumu onun için kalıcı hale getirmedi ve tekrar tahtın önüne döndü. Ve şimdi, onun sırtına bakarak, Aerith sadece gözlerini kapatabilirdi. Paige de önceki duruşmada onun tanığı olarak durmuştu; hatta projeksiyon yeteneklerini kullanarak Aerith'in Dünya için yaptıklarını tam olarak göstermişti. Ama bunun önemi yoktu. Ona olan her şey sadece gösteriş içindi, bunu herkes biliyordu. Aslında, bu gezegene neden geri döndüğünü bile bilmiyordu. Belki de bir parçası hala ailesinin onu geri kabul edeceğini umuyordu, ama hayır. Adalete teslim etmeye söz verdiği suçlu Caitlain'Ur'u bile getirmesine rağmen, babası onu tamamen görmezden geldi. Ancak, onun büyük bir kısmı bunun olacağını biliyordu — yargılanacağını. Belki... ...Belki de ne kadar yorgun olduğunu hafife almıştı? Evreni dolaşmak, bilinmeyeni keşfetmek, Dünya'yı bulmak, Caitlain'Ur için orada kalmak, insanlar için orada kalmak, savaşmak, güzel bir insana aşık olmak, savaşmak, bir oğul doğurmak, savaşmak, aşkı kaybetmek, savaşmak... savaşmak, ölümüne savaşmak, dinlenmek, tekrar uyanmak. Dünya'daki zamanı kısaydı, ama en yorgun olduğu yerin burası olduğunu fark etti. Eğlenceliydi, burada kalsaydı yaşayamayacağı bir hayatı dolu dolu yaşadı. O mutlu. Dünya insanlarını kötülükten korumak için üzerine düşeni yaptı. Ama son anlarında onu koruyacak kişinin, insanları korumaya çalıştığı kötülüğün ta kendisi olacağını hiç düşünmemişti. Onların bu kadar acı çekmesinin sebebi. "..." Aerith sadece gülümseyebildi. Kader... kader onunla oynuyordu. "Suçluyla ilişkiniz nedir?" Ve sonunda, uzun bir sessizliğin ardından, jüri üyelerinden biri elini kaldırdı ve ilk soruyu sordu; ancak Riley ona bakmadı bile. "O benim sevgilim." "Riley, burada yalan söyleyemezsin." Aerith yüzünü kapatıp iç çekmekten kendini alamadı. Ancak diğerleri hızla bakıcıların elindeki küreye döndüler. "Yalan mı?" Riley, yüzünde hafif bir gülümseme belirirken bir kez daha Aerith'e baktı. "Ben yalan söyleyemem, Aerith."