Bölüm 427 : Halüsinasyonlar

"...Palyaço?" İşte bu. Gary'nin gittikçe güçlenirken arayıp durduğu duygu... Tüm öfkesinin hedefi nihayet karşısına çıktığı için, sonunda onları serbest bırakabileceği hissi. Çektiği tüm aşağılanmalar. Tüm acılar. Tüm o acıma dolu bakışlar. Annesinin başlangıç noktası olabileceği doğruydu, ama Riley Ross, onun içinde saklı olan canavarı besleyen ve büyüten kişiydi. "Aptal kostümünü giyen sensin, Riley... Şimdi, aramızda palyaço kim?" "Zaten sen olduğunu söyledim, Gary," Riley omuz silkti ve bir adım öne çıktı, "Karanlık Gün kostümünü giyiyorum çünkü bir süper kahramanla savaşıyorum, bunu yapmanın uygun olduğunu düşündüm." "Heh," Gary, Darkday'e bakarak sadece alaycı bir gülümseme attı. Bu insan şekilli boşluğa her baktığında hep bir korku ve dehşet hissetmişti. Kafasının içinde sürekli bir ses, varlığının her zerresine kaçıp bir daha geriye bakmamasını söylüyordu. Ama şimdi geriye kalan tek şey hissettiği öfkeydi. Ancak Riley Ross'u varlığından tamamen sildiği anda o da yok olacaktı. "Ben güçlendim, Darkday— annemden bile daha güçlüyüm," Gary küçük bir kahkaha attı. "Bundan çok şüpheliyim, Gary," Darkday sadece başını salladı; kaskı, şehri kaplayan alevleri ve közleri bile yansıtmıyordu. "Aerith'in seninle ciddi ciddi savaştığını mı sanıyorsun? Themarians isterse gezegenleri yok edebilir. Evaniels'in neden izlediğini sanıyorsun?" "...Ve sen benim bunu yapamayacağımı mı düşünüyorsun?" Gary'nin yüzündeki gülümseme yavaşça kayboldu. "Yapamazsın, Gary," Darkday'in yüksek sesli iç çekişleri kaskından sızdı, "Çünkü sen zayıfsın." "Biliyordum... Halüsinasyon görmüyordum," Gary nefesini içine çekti; karanlık gökyüzüne baktıktan sonra gözlerini kapattı, "Sen... Sen eğitim salonundaydın." "Ben değildim Gary," Darkday başını salladı, "Ama klonlarımdan biri oradaydı." "Duydun mu Hannah... Silvie!? Ben deli değilim!" "Oh, bunun bir anlamı yok Gary," Darkday'in miğferinden küçük bir kıkırdama duyuldu, "Bizi duyamazlar." "...Binlerce lanet yeteneğinden bir diğeri." "Hayır, sadece telekinezi," Darkday omuz silkti, sonra elini kaldırdı ve... kolunun etrafında dönen bir tür küresel boşluk yarattı, "Bu yeteneği neredeyse sınırsız bir şekilde kullanabiliyorum. Işık, ses, hava... Hepsini kontrol edebiliyorum." "Ben sormadım lan." "Biliyorum. Sadece bunun gerçekten ihtiyacım olan tek yetenek olduğunu bilmeni istedim, Gary. Diğerleri sadece... senin gücün gibi salon numaraları." "Klasik Riley," Gary dişlerini sıktı, "Her zaman sakin bir sesle insanları azarlayan bir haydut gibi." "Aşağılama mı?" Darkday başını eğdi, "Telekineziyle de bunu yapabilirim. Ama en basit yolu, kız kardeşimden aldığım yetenekleri kullanmak." "Neden her zaman lanet olası bir cevap veriyorsun?" "Sadece bilmeni istiyorum, Gary..." Ve sonra, aniden, Darkday'in kaskı çok yavaş bir şekilde parçalandı— Riley'nin uzun siyah saçları rüzgarda dalgalandı; ancak çok geçmeden, saçlarının her bir teli rüzgar hala esmesine rağmen düz bir şekilde aşağıya doğru akmaya devam etti. "...Eğer bir themarian'ı taklit etmeye çalışmak yerine yeteneklerini geliştirseydin, potansiyeline ulaşabilirdin. Isı görüşünün Silvie'ninkinden daha güçlü olduğunu biliyor musun?" "...Sen bile bana ders mi veriyorsun?" Gary, Riley'nin gözlerinin içine bakarak gülmekten kendini alamadı. "Hayır, sadece ısı görüşünün senin ana yeteneğin olabileceğini söylüyorum, Gary. Süper gücün ve diğer yeteneklerin sadece... ...salon numaraları." "...Ne?" "Tanıştığımız ilk hafta fark ettim," Riley bir kez daha içini çekti, "Hatta bunu yapıp yapmamayı bile düşündüm." "..." Gary, ilk derslerindeki etkinliklerin anıları zihninde canlanırken hiçbir şey söyleyemedi. Sanki başka bir hayattaymış gibi... Neden böyle olmak zorundaydı? "Yeterince konuştuk dostum," Gary başını salladı, "Hadi birbirimizi öldürelim." "Peki," Riley başını salladı, "Ama önce sana bir şey söyleyebilir miyim?" "Siktir... Ne şimdi? Sen gerçekten bir kötü adamsın, çok fazla konuşuyorsun." "Onu fark etmedin mi?" Riley, Gary'yi, daha doğrusu belini işaret ederek sordu. "Ha?" Gary sonra beline baktı... ve cebinden bir şeyin çıktığını gördü. Gary hemen onu uzaklaştırmaya çalıştı, ya da öyle sandı... ama o şey eline yapışmayı başardı. "Ne... lan bu?" Gary, Riley'nin minyatür bir versiyonunun bileziğine asılı olduğunu görünce böyle dedi. "Akademiden ayrıldığın andan beri seninle birlikteydi." "...Ne?" Gary, Küçük Riley'e bakarken sadece birkaç kez gözlerini kırpabildi. Ancak gözleri buluştuğu anda, Küçük Riley'in yüzünde çok ince bir gülümseme belirdi. "...Sen zayıfsın," dedi Küçük Riley. "Sen... sendin," Gary'nin gözleri hızla büyüdü, sonunda kulağına fısıldayanın bu küçük şey olduğunu anladı. Gary nasıl tepki vereceğini bile bilemeden, Küçük Riley parçalandı ve yok oldu. "Gerçek bir themarian bunu fark ederdi, Gary," Riley birkaç kez başını salladı ve derin bir nefes aldı, "Salon numaraları derken ne demek istediğimi anladın mı, Gary? Bunlar sadece eğlence için." "Sen..." "Peki, başlayalım mı?" Riley'nin ayakları yerden kesildi; gözleri yavaşça Gary'ye doğru indi, "Ayrıca, bilmen gereken başka bir şey daha var... ...Golden Fox aslında beni kurtarmak için müdahale etmedi, Gary." "...Ne?" Gary, Riley'nin dudaklarının kenarlarının çok yavaşça yukarı doğru kıvrıldığını görünce gözleri hızla titredi. Riley'nin bunu söylemesine bile gerek yoktu — yüzünde yavaşça kulaklarından kulaklarına doğru yayılan gülümseme, Gary'ye bilmesi gereken her şeyi anlatıyordu. Bu sahne zihninde defalarca tekrarlandı. Ve Gary, Chihiro'nun neden Riley'i korumaya çalıştığını kendine sorup durdu — o bunu yapmamıştı. Riley... ...onu kalkan olarak kullanmıştı. "Riley!" Bununla birlikte, Gary'nin ayaklarının altındaki zemin çöktü ve o sıçradı — hayır, Riley'e doğru uçtu. Ancak Riley, geri süzülürken sadece fısıltı gibi bir kahkaha attı; hızı, Gary'nin uçuş hızıyla neredeyse aynıydı. "Oh, artık uçabiliyorsun, Gary?" Riley, gülmemek için kendini zor tutarken, geriye doğru uçarken ağzını bile kapattı. Ama ne yazık ki, gülümsemesi o kadar genişti ki, hiçbir şey saklayamıyordu. "Artık seni öldürebilirim de!" Gary, Riley ile arasındaki mesafe kısalmaya başlayınca yumruğunu sıktı. Çok geçmeden, yolunu sadece bir metre hava engelliyordu. "Gördün mü, Riley? Her saniye daha da güçleniyorum!" "Biliyorum, Gary," Riley başını sallayarak kollarını yanlara uzattı, "Hadi, şimdi sahip olduğun gücü göster bana." "Bana söylemene gerek yok!" Gary, ikisi arasındaki mesafe tamamen kapanırken bir kükreme attı ve hemen ardından yumruğunu bırakıp Riley'nin yüzüne doğru fırlattı. Ama yumruk Riley'e çarpmadan önce, Riley aniden yana kaçtı. "Korkak..." Gary sözünü bitiremeden yumruğu... bir evanielin yüzünü parçaladı. "..." Riley, Gary'nin arkasına süzüldü; Gary'nin kulağına fısıldayarak, "Dünyanın misafirlerine böyle davranılmaz, Gary." Ve birdenbire, uzaktan onları izleyen evaniel'ler şimdi onların altında duruyordu; gözleri, hepsi Gary'ye bakıyordu. Saçları ve dövmeleri parlamaya başladı, ama bir şey yapamadan... "Durun!" Prenses Vera ortaya çıktı. "Hepiniz yerlerinize dönün! Biz sadece gözlemlemek için buradayız!" Ve o sözleri söyler söylemez, evanieler ortaya çıktıkları kadar çabuk ortadan kayboldular. "Halkımı öldürmenizi hoş karşılamıyorum," Vera çok uzun ve yüksek bir nefes verdi. Ama Gary'ye bakmak yerine... "Biz bu işe karışmadık, Riley. Böyle kalmasını isterim." —Riley'e bakıyordu. "..." Riley, Vera'nın bakışlarına sadece bakarak karşılık verebildi, sonra da kendi iç çekişini duyurdu. "Peki. Daha sonra başka bir işe seni de dahil ederim." "Kimin kimi dahil edeceğini göreceğiz, Riley Ross," Vera göz kırptı, sonra da ortadan kaybolup Dr. Vella'nın yanındaki yerine geri döndü. "Sen..." Vera kaybolur kaybolmaz, Gary'nin öfkeli sesi bir kez daha havada yankılandı, "...Neden kadınlar sana içgüdüsel olarak çekiliyor, Riley? Bu da yeteneklerinden biri mi?" "Sanırım yaratıklar doğuştan kötülüğe çekilir, Gary," Riley omuz silkti. "Öl!" Gary, tüm şehri sarsan bir kükreme attı; yumruğunu bir kez daha Riley'e doğrultarak ona doğru uçtu... ...en azından öyle olmasını bekliyordu. "Oh, bana doğru uçmaya mı çalışıyordun, Gary?" Riley başını eğerek Gary'ye baktı, "Özür dilerim, fark etmedim." "S... sus! Ben... ben uçmaya alışkın değilim!" "Oh, çünkü sen aslında uçmuyorsun, Gary." "...Ne? Ne diyorsun sen— Kh!" Gary sözünü bitiremeden boynu Riley'nin eline doğru uçtu. "Aslında biraz daha devam etmek istedim, ama sonra Aerith'in seni gerçekten öldürmeyeceğini fark ettim," Riley, Gary'nin boynunu daha sıkı kavrayarak iç geçirdi, "Çünkü o da benim gibi güçlerini tamamen kontrol edebiliyor. Ben sana ne yaparsam yap, o seni etkisiz hale getirebilir." "Ne... ne diyorsun?" "Yalan söyledim, Gary. Sen aslında palyaço değilsin," Riley, Gary'nin gözlerinin içine bakarak, "Sen bir kuklasın. Gerçi, senin durumunda... ...bir kukla hükümdarsın."