Bölüm 100 : Ölümün Anlamı (1)

Akademinin yeraltındaki geniş ve uzun koridorlarında, sahibi olanların huzursuzluğunu yansıtan, neredeyse sonsuz bir yankı oluşturan, hafif ayak sesleri duyuluyordu. Bu sesler, sadece Hannah'nın hayal kırıklığıyla dolu iç çekişleriyle bastırılıyordu. Hannah, Riley'nin götürüldüğü yere, Akademi'nin şüpheli bir şekilde derinlerine, onunla birlikte gitmesine izin verildi. Ancak, tek kelime etmeden onu ve muhafızları takip ederken, bu umurunda bile değildi. Ancak, belirli bir odaya vardıklarında, muhafızlar onu durdurarak içeri giremeyeceğini ve beklemesi gerektiğini söylediler. Sadece beklemesi gerekiyordu... ve bu bir saatten fazla olmuştu, Hannah uzun koridorda dolaşırken hayal kırıklığı bir kez daha içini kapladı. Gary ve diğerlerine durumu bildirmek için durdu, ama gerçekten hiçbir şey olmuyordu, onlara en fazla hayal kırıklığını mesajlarla iletebildi. Ama sonunda, tamamen çıldırmadan birkaç dakika önce, adımları artık yalnız değildi. Odaya yaklaşan kişinin kim olduğunu görmek için gözlerini kısarak baktı ve Whiteking ile Katherine'i ve muhtemelen Akademi'nin diğer çalışanlarını gördü. "Baba!" Hannah bağırdı, "Neler oluyor!? Neden içeri girmeye izin vermiyorlar!?" "Şimdi olmaz, Hannah," Bernard sadece başını sallayarak kızına sakinleşmesini işaret etti. "Riley'nin başı dertte mi?" Hannah ise umursamadan Bernard'ın önünü kesmeye devam etti. "Eminim bir şey olmaz, değil mi? Yani... Burası süper kahramanların okulu. Ne... Ne bekliyorlardı ki, bir çizik mi? Elbette birileri yaralanacaktı, yoksa..." "Biri öldü, Hannah," Bernard uzun ve derin bir nefes vererek Hannah'yı nazikçe kenara itti, "...Ve çocuğun ailesi yakında burada olacak." "O... o..." Hannah sadece yutkunabildi, "Bu... bu onun suçu değil, baba." "Bunun için buradayız," Bernard arkasında duran diğer insanlara bakarak dedi, "İçeri girelim." "B... bekle..." Hannah sözünü bitiremeden gümüş kapı onun önünde kapandı. "..." Birkaç saniye sonra, vücudunun tek istediği şey, içindeki öfkeyi dışa vurmaktı... ve bunu Akademi'nin güçlendirilmiş duvarına yumruk atarak yaptı. "Gaah!" Hannah, yaşına yakışmayan yüksek bir çığlık attı. Çığlığı, aptalca yumrukladığı güçlendirilmiş duvarları sarsacak kadar yüksekti. Çığlıkları, telefonunun çalmasıyla kesildi. Öfkeyle telefonu fırlatmak istedi, ama arayanın annesi olduğunu görünce ilk içgüdüsü aramayı reddetmek oldu. "...Kahretsin," Hannah nefes nefese kalarak fısıldadı. "Kahretsin... Lanet olsun!" "Görüyorum ki, dilin hala eskisi kadar renkli." Hannah'nın çığlıklarının ardından sakin bir ses duyuldu ve Hannah hafifçe geri çekildi; ama kim olduğunu görür görmez kaşları hızla kalktı. "B... Bay P!" Hannah hemen bağırdı, "Eğer... Eğer sizseniz, bir şeyler yapabilirsiniz, değil mi!?" Ancak ne yazık ki, yalvaran ses tonuna rağmen, Prophet'un tek cevabı başını sallamak oldu. "Sen... sen müdürsün! Bir şey yap!" "Akademide özel muamele olmaz, bunu biliyorsun," Prophet iç çekerek kapıya doğru ilerlemeye devam etti. "Ama..." Hannah sözünü bitiremeden, Prophet parmağını dudaklarına koyarak Hannah'yı susturdu. "Bir şeyler yapabiliriz," dedi ve odaya girmeden önce küçük bir gülümseme attı. "..." Ve böylece Hannah bir kez daha koridorda yalnız kaldı. Ancak yalnızlığı uzun sürmedi, çünkü koridorda başka ayak sesleri yankılandı. Aceleci adımlarının ağırlığı ve ritmine bakılırsa, Shomari'nin ailesi gelmişti. Aile Villası, bulundukları yere yakındı, ancak yürüyerek kolayca gidilebilecek bir mesafe değildi. "..." Muhtemelen onlar da oğullarından haber bekliyorlardı. Hannah, yüzlerindeki kederli ifadeleri görür görmez, tek yapabildiği başını yana çevirmek ve gözlerini kapatmak oldu. Gözlerinin karşılaşacağı düşüncesi onu ürpertti. Hannah, artık ölüleri görmeye alıştığını düşünmüştü... ama geride kalanların ifadelerini görmek daha da... çok daha acı vericiydi. Kapının kapanma sesi kulaklarında yankılanırken, sonunda gözlerini açabildi ve bacakları yavaşça pes ederken sırtını duvara yasladı. Ve bir kez daha, nefes alabildiği tek kelimeleri ağzından çıkardı... "...Lanet olsun." Birkaç dakika önce, Bernard ve diğerleri aralarında tartışıp fısıldaşırken odanın içindeki durum da pek iyi değildi. Olanların videosu dev ekranda oynuyor gibi görünüyordu ama şu anda duraklatılmıştı. Grup durumu tartışırken Katherine, kendisine ayrılmış masada tek başına oturan ve gözlerini monitöre dikmiş Riley'e bakmaktan kendini alamadı. Grup fısıltıyla konuşmaya devam etti, ta ki kapının açılma sesi aniden konuşmaları kesene kadar; içlerinden biri hızla monitörü kapattı. "Shomari'miz... Shomari'miz nerede!?" Annenin sözleri tüm odada yankılandı, aksanı kalbinde tuttuğu ağırlığı yansıtıyordu. Bernard, ebeveynlere ilk yaklaşan kişi oldu ve ikisinin de omuzlarına dikkatlice vurdu. "Lütfen... önce oturun," dedi Bernard alçakgönüllü bir şekilde. Ancak sözleri, ebeveynlerin kalplerindeki acıyı daha da artırdı ve ikisi de yere çöktü; annenin çığlıkları, içindeki acıyla kulaklarını sağır edecek kadar yüksekti. Bernard, geride kalanların çığlıklarına alıştığını sanıyordu... ama şimdi trajedinin diğer ucunda kendi oğlu vardı ve bu... onu farklı bir şekilde etkiledi. Annenin ve babanın sakinleşmesi neredeyse çeyrek saat sürdü; Bernard ve diğerleri, söylediklerinin çoğunun boşuna olacağını bildikleri için pek bir şey söylemediler. Elbette Mega Akademi bu tür senaryolara hazırlıklıydı, ama buradaki durum farklıydı... Eğitimlerinin hiçbir anlamı olmadığını anladılar. "Ben... Shomari'mi görmek istiyorum," dedi anne, kocasıyla birlikte otururken hıçkırarak, "Güzel oğlumu görmek istiyorum, lütfen." "Onu... yakında görebileceksiniz," diye mırıldandı Bernard, "Ama bunu benim ağzımdan duymak acı verici olacaktır... ama özür dilemek istiyorum..." "Sözlerinize ihtiyacım yok! Oğlumu ölümden geri getirin!" Bu kez konuşan babaydı, sözleri yüksek ve acı doluydu, gözlerinden dökülmek isteyen gözyaşlarını tutmaya çalışırken sesi titriyordu, "Sizin güçleriniz var! Bir şey yapın!" "Bu..." "Aslında sizinle bir şey konuşmak için buradayız." Bernard başka bir şey söyleyemeden, Prophet iki ebeveyne yaklaştı, "Oğlunuzun ölümünün videoları... yakında haberlerde ve sosyal medyada ortaya çıkabilir." "N... ne?" Prophet'in sözlerini duyan ikili, Akademi çalışanlarına bakarak hızla sakinleşti. "Ne... ne demek bu?" "Biz... hükümetin talebi üzerine öğrencilerin faaliyetlerini canlı yayınlamak zorunda kaldık," Prophet içini çekti, "Yayının yayılmasını engelleyemedik... Sizi buraya çağırdık çünkü videoyu önce burada izlemenizi istiyoruz, böylece sürprizle karşılaşmazsınız..." "Oğlumun ölümünü izlememi mi istiyorsunuz?" Shomari'nin babası avucunu masaya vurdu. "Nerede..." Ve sözlerini bitiremeden, öfkeli gözleri Riley'e takıldı. Yüzünü görür görmez, gözlerinden akmasını engellediği gözyaşları artık engellenmeye gerek kalmadan hızla geri çekildi. Shomari'nin babası elini karısının omzuna koyduktan sonra Riley'i işaret etti; ve tıpkı babası gibi, annesinin gözyaşları da Riley'i görünce hızla kurudu. "Video..." Shomari'nin annesi mırıldandı, "Videoyu izleyelim."