Bölüm 74 : Eve Dönüş [1]

[Kilitli, A-25 sınıfı, Cuma 16:45] Her zamanki yerimde oturmuş, dersin anlatılanlarını dikkatle dinliyordum. En azından denedim... Hollberg olayından iki hafta geçmesine rağmen, sınıfın atmosferi olaydan önceki kadar canlı değildi. Sınıfa göz gezdirdiğimde nedenini anladım... Eskiden etrafımda oturan öğrencilerin neredeyse dörtte biri artık yoktu. Çok fazla kimseyi tanımamama rağmen, olaydan birkaç gün sonra Evan ve Cassandra'nın olayda ölenler arasında olduğunu öğrendim. ...aynı iki kişi benim grubumun üyeleriydi. Onları çok iyi tanımamama rağmen, tanıdığım iki kişinin ölmüş olması, bu olayların ne kadar trajik olduğunu gösteriyordu. O gece, kelimenin tam anlamıyla herkes ölebilirdi... "Tamam, dersimiz sona erdi." Mühendislik profesörünün büyüleyici sesi beni düşüncelerimden kopardı. Daha önce olduğu gibi, kilitli kaldığım süre boyunca, soyuna veya rütbesine özel ilgi göstermeyen tek profesör oydu. Dersle ilgili sorular sorduğumda, her zaman sabırla ve sakin bir şekilde anlamadığım şeyleri açıklardı. Bu nedenle, dersinde anlattıklarını tam olarak anlamasam da, bu dersi sevmiyordum. Ders biter bitmez ve profesör sınıfı terk edince, herkes yerinde kaldı. Çünkü hafta sonu özel dersimiz vardı. Bu, her cuma yapılan küçük bir oturumdu ve özel öğretmenimiz Donna, günün son on beş dakikasını okulda yapılan duyuruları paylaşmak için ayırırdı. -Çın! Tam zamanında, sınıfa giren Donna podyuma doğru ilerledi. Sanki rüzgar esiyormuş gibi yürüyen Donna'nın her adımı, sınıfta ince mor bir sihir gücü dalgası yayıyordu. Anında tüm sınıf sessizliğe büründü. Vücudundan yayılan baskı, herkesin yaptığı şeyi bırakmasına neden oldu. En iyi ruh halinde olmadığı belliydi ve herkes bunu hissedebiliyordu. Podyumun önüne gelen Donna, masanın üzerine birkaç kağıt koyduktan sonra dilini şaklatarak onları reddetti. İçini çekerek Donna sınıfa baktı ve konuştu. "Pekala, çoğunuzun fark ettiği gibi, pek iyi bir ruh halinde değilim." İki parmağını kaldırarak şöyle dedi "Bugün size iki duyurum var..." "Birincisi, bir rütbe yeniden düzenlemesi olacak ve bu..." Cümlesinin ilk yarısını bitirir bitirmez, konuşmasına devam edemeden, tüm sınıfta yankılanan fısıltılar konuşmasını böldü. "…rütbe yeniden düzenlemesi mi?" "Henüz ara sınavlar bile olmadı..." "Neler oluyor?" -Şap! "Sessizlik!" Elini kürsüye vurunca, sınıfta küçük bir şok dalgası yayıldı. Sanki güçlü bir rüzgar esmiş gibi, herkes koltuklarına geri itildi. Ben de dahil. Onun hareketinin sonucu olarak, bu sabah iki dakika uğraşarak yaptığım saçım dağınık hale gelmişti. …harika Podyuma vurduktan birkaç saniye sonra Donna devam etti. "Bazılarınız sıralamanızın neden yeniden düzenlendiğini anlamamış olabilir... Cevap çok basit. Çünkü artık sayınız azaldı." "İyi ya da kötü, akademi protokollerine göre sıralamanızı yeniden düzenlemek zorundayız." Her iki elini podyuma koyan Donna, sınıfı gözleriyle taradıktan sonra şöyle dedi "Lütfen sessiz olun ve ikinci duyuruyu yapmadan önce yeni sıralamaları açıklamamı bekleyin." Donna'nın keskin bakışları altında, herkes çaresizce başını sallayarak kabul etti. Herkesin başını salladığını gören Donna'nın yüzünde hafif bir gülümseme belirdi. "Pekala, işte yeni sıralamalar..." Tabletine dokunarak Donna, uzun bir isim listesini hızlıca okudu. "Kevin Voss, hala 1. sırada." "Melissa Hall, hala 2. sırada" "Troy Dereks bir sıra yükseldi ve şimdi 17. sırada" "Edward Smith, 739'dan 734'e beş sıra yükseldi" Biraz duraksayan Donna'nın kaşları hafifçe çatıldı. Bu o kadar ince bir hareketti ki, ancak çok dikkatli bakanlar fark edebilirdi. "Son olarak, Ren Dover toplam 200 sıra yükseldi ve şimdi 1550. sırada" Adım ve sıralamam açıklanır açıklanmaz, birçok gözün bana doğru baktığını hissettim. Bilmiyormuş gibi davranarak, stoik bir yüz ifadesini korumaya çalıştım. Hollberg'de olanlardan sonra, bunun olacağını zaten bekliyordum. ... Artık birkaç önemli kişinin ilgisini çektiğimi inkar etmenin bir anlamı yoktu. Bu ilgi hoşuma gitmese de, olan olmuştu artık. Ayrıca, sıralamamın 200 basamak yükselmesinin, birkaç kişinin daha bana bakmasına neden olmuş olabileceğini de belirtmek isterim. Donna sonunda benim adımı açıkladı ve sıralama düzenlemesi sona erdi. Ardından, sesini temizledi ve bir kez daha konuştu. Sesi tatlıydı ama tonu soğuktu. "Keuumm... İkinci duyuru için, son zamanlarda yaşanan talihsiz olaylar nedeniyle, uzun ve zorlu görüşmelerin ardından, üst yönetim nihayet oybirliğiyle birinci sınıf öğrencilerini bir aylık tatile gönderme kararı aldı." Duyuruyu bitirir bitirmez, kimse sevinemeden Donna anında soğuk duş etkisi yarattı. "Ama henüz sevinmeyin. Döndüğünüzde ara sınavlar olacak, bu yüzden bu tatil değil, ara sınavlardan önceki kısa bir mola..." Öğrenciler duyuru karşısında hayal kırıklığına uğrayarak sınıfta ağıtlar ve iç çekmeler yankılandı. Buradaki tüm insanlar arasında bu habere en çok üzülen kişi muhtemelen bendim. Son birkaç ayda olan biten her şey yüzünden okul çalışmalarıma odaklanacak zamanım olmamıştı. Ara sınavlar iki sınavdan oluşuyordu. Teorik ve fiziksel. Fiziksel sınav için endişelenmiyordum, çünkü gücümü değerlendirecek olursam, şu anda ilk 100'deydim. Hayatım pahasına savaşırsam belki ilk 50'ye girebilirdim. ...ama bu pek önemli değildi. Hedefim bir gün ilk 10'a girmekti. İlk 100'de olmak beni hiç ilgilendirmiyordu. Sıralama bir yana, en çok endişelendiğim şey teorik bölümdü. Ne kadar çalışırsam çalışayım, derslerde anlatılan kavramların çoğunu anlamıyordum. Yanlış anlamayın, tamamen umutsuz değildim, sadece öğrenmem gereken bazı şeyler için ortaokulda öğrendiğim şeyleri tekrar öğrenmem gerekiyordu. Her gün antrenman yaptığım için, derslere çalışmak için zar zor zaman buluyordum, ortaokul derslerini çalışmak için hiç zamanım yoktu. Bu sorunla biraz daha uğraştıktan sonra, kafamın arkasına attım. Deneyimli bir ertelemeci olarak, sorunları son ana kadar bırakmaya alışkındım. "Tamam, duyurular bu kadar. Bir ay sonra görüşmek üzere." Herkesin dikkatini kaybettiğini gören Donna, ders saatini erken bitirip herkesi gönderebilirdi. Eşyalarını toplayıp kısa sürede sınıftan çıktı. -Çın! Donna çıkar çıkmaz ben de eşyalarımı toplamaya başladım. Bugün, en az bir ay boyunca kilitli kalacağım son gündü. Sonunda eve gitme zamanı gelmişti... Bu dünyada ailemi hiç görmemiş olsam da, onlardan her zaman mesajlar alırdım. Normal şeyler ya da dırdırlar. Her gün mutlaka bir kez mesaj atarlardı. Bu hem can sıkıcı hem de içimi ısıtıyordu. Önceki dünyamda anne babamın ölümünden bu yana, hiç kimse bana bu kadar sevgi göstermedi. ... Bu duyguyu sevmediğimi söyleyemezdim. "…hm?" Sınıftan çıkmaya hazırlanırken, oturduğum yere bir gölge düştüğünü hissettim. Kevin, oturduğum yerin önünden geçerken bana hafifçe başını salladı, ben de aynı şekilde karşılık verdim. Aramızda pek bir şey değişmemişti. Çatı katında Kevin ile konuşmuş olsam da, gerçek anlamda arkadaş değildik. Koridorda karşılaştığımızda ara sıra selamlaşırdık, ama etkileşimimiz bundan ibaretti. "Sıradan tanıdıklar" Şu anki ilişkimizi böyle tanımlayabilirim. ...ve ben de böyle olmasını seviyordum. Onu bir insan olarak ne kadar sevdiğim önemli değildi, ona çok yaklaşmak bana bir fayda sağlamazdı. Özellikle de onunla olan ilişkilerim, onun çatışmalarına karışmam ve potansiyel olarak hikayenin gidişatını değiştirmeme neden olabilirdi. Bazen hikayenin akışını tutmak için bu kadar takıntılı olmamayı dilerdim... Bir iç çekerek, toparlanmayı bitirdim ve yurduma geri döndüm. "Bu kadar yeter..." Sırtımı gerip, memnuniyetle ellerimi çırptım. Şu anda yatağım, bir aylık eve dönüş yolculuğum için hazırladığım eşyalarla doluydu. Giysilerden kitaplara kadar her şeyi yanıma almaya karar verdim. Yolculuk o kadar uzun olacağı için, alabileceğim her şeyi yanıma almaya karar verdim. Boyutlar arası geçiş mümkün olduğu için, büyük çantalar taşımak konusunda endişelenmeme gerek yoktu. -Vuam! Bileziğime bir kez dokundum ve yatağımın üzerinde duran her şey kayboldu. "Sanırım artık gitme vaktim geldi..." -Zil! -Zil! -Zil! Tam çıkmak üzereyken telefonum çaldı. Arayan numaraya bakıp telefonu açtım. [İşveren mi?] "Selam smallsnake, geçen hafta istediğim şeyi aldın mı?" Telefonun diğer ucunda smallsnake'in sesini duyunca, telefonu sıkıca tutarak, odamın çıkışına doğru yönelmeden önce bir şey unuttuğum yok mu diye iki kez kontrol ettim. [Evet, istediğiniz tüm bilgileri aldım] Saatime bakarak, omzumu destek alarak telefonu kulağıma dayadım ve ayakkabılarımı giydim. "Tamam, harika, bana gönder." […ehm] Bir saniye duraksayan smallsnake tereddüt etti. "Smallsnake?" Duraksamasında tuhaf bir şey fark edince kaşlarımı çattım ve telefonumu elimle tuttum. [İşverenim, bunu söylemek bana düşmez ama…] "…ama?" Derin bir nefes alan küçük yılan şöyle dedi [Ailenin guild'i iyi durumda değil. Hayır, aslında çok kötü bir durumdalar…]