Bölüm 267 : Kaçış [7]

"Komutan, araba durdu." Arabanın şoförü uyardı. "Ne yapmalıyım?" Monolith'in girişinden neredeyse bir kilometre uzakta, şoför arkalarındaki arabanın sağa doğru sapıp durduğunu gördü. Arkasındaki araçtan gözlerini ayırmayan Luther, elini hafifçe kaldırdı ve arabayı da durdurmasını emretti. "Arabayı durdur ve diğer arabadaki birime de dışarı çıkmalarını söyle." "Anlaşıldı." —Çığlık. Frene basan araba durdu. Önlerinde, çok uzak olmayan bir yerde başka bir araç durdu. "Çıkın." Arabanın kapılarını açan Luther, araçtan atladı. Arkasında, 7. birim kaptanı Isaac dahil olmak üzere beş kişi daha çıktı. "Acele edin." Onlardan çok uzak olmayan bir yerde, Luther uzaktaki diğer birime acele etmeleri için işaret etti. Kısa süre sonra, Luther'in arkasında toplam on kişi vardı. Arkasını dönüp mevcut tüm birim üyelerine bakarak Luther uyardı. "Şüpheli bomba kullanmaya çalışabilir, bu yüzden elinizden geldiğince dağılın ve arabayı kuşatın." 876 numaralı şüpheli hakkında kısa bir rapor alan komutan, onun gücünün bu civarda olduğunu ve bir şekilde patlayıcı madde ele geçirdiğini biliyordu. Luther, 876'nın gücünden endişe duymuyordu. Kendisi de rütbeliydi. 876'yı çabucak halledebilirdi. ...tek endişesi bombalardı. Eğer doğrudan isabet alırsa, ölmese bile yaralanacaktı. Diğerlerinin durumu ise daha da açıktı. Hepsi ondan daha zayıftı. Bu nedenle, bombalardan kaynaklanacak kayıpları en aza indirmek için askerleri yaymak şarttı. "Komutan?" Aracın birkaç metre önünde duran Isaac, komutana baktı, komutan da ona bakıp başını salladı. "Anlaşıldı." İsaak öne adım atarak bağırdı. "876 numaralı denek, içeride olduğunu biliyoruz. Arabadan çık ve teslim ol." Birkaç dakika bekleyen Isaac, hiçbir yanıt alamadı. "Anladım." Isaac başını salladı, sonra Luther'e bakarak sordu. "Komutan, nasıl devam etmeliyiz?" Gözlerini kısarak Luther, aracı dikkatle inceledi. Elini sallayınca, önünde mavi yarı saydam bir kalkan belirdi. Sağ elinde büyük bir metal topuz vardı. Ormanı işaret ederek diğer birime baktı ve emir verdi. "Ormanı aramak için birini gönderin, 876'nın ormana kaçmış olma ihtimalini göz ardı edemeyiz." "Anlaşıldı." Beş kişi oybirliğiyle bağırdıktan sonra arabanın arkasındaki ormana koştu. —Hışırtı! —Hışırtı! "Arkamda kalın." Kalkanını önüne koyan Luther, 7. birime kendisini takip etmelerini işaret etti ve yavaşça araca doğru yürüdü. Bombaların tehdidi nedeniyle Komutan Luther bu işe ihtiyatlı yaklaşmaya karar verdi. —Çın! Arabaya yaklaşan Luther, kapıyı dikkatlice açtı. Diğer üyelere bakarak başını hafifçe salladı. —Çın! —Çın! —Çın! Anında herkes aracın etrafına dağıldı ve silahlarını kaldırarak arabanın diğer kapılarını açtı. Kapıyı açtıklarında herkes saldırıya hazırlandı, ancak beklentilerinin aksine, ölümcül bir sessizlikle karşılaştılar. Birbirlerine bakışarak, herkes aracın içine baktı. Camlar koyu renkli olduğu için, kapıları açana kadar aracın içindekileri görememişlerdi. Arabaya girip etrafa bakındıktan sonra, Isaac'ın yüzünde şaşkın bir ifade belirdi. "Komutan, şüpheli arabada değil. Kaçmış olabilir." "Emin misin?" "Kesinlikle efendim." Arabayı gözden geçiren Isaac kısaca konuştu. "Ama diğer ekip üyeleri burada, hepsi baygın." "Öldüler mi?" Arabadaki kişilerden birine yaklaşan Isaac, parmağını boynuna koydu. Nabız aldığını fark edince cevap verdi. "Hayır." "…yani onları hayatta bırakmayı mı seçti?" Luther kaşlarını çatarak mırıldandıktan sonra ilerleyip araca bindi. "Bir bakayım." Araca girer girmez Luther etrafına baktı. Isaac'ın dediği gibi, arabadaki herkes bayılmıştı, ama ölmüşlerdi. "1…2…3…8" İçerideki insan sayısını sayan Luther, toplamda sekiz kişi olduğunu tespit etti. 'Garip, kaçmış mı? Yoksa saklanıyor mu?' Luther duruma baktıkça, içindeki kötü hisler daha da büyüdü. Luther'ın düşüncelerini okuyamayan Isaac sordu. "Ne yapmalıyız efendim?" "Hepsini öldürün." "Ne!?" Luther'in cevabı Isaac'ı şaşırttı. "Neden? Onlar hayatta!" "Aptal." Luther, Isaac'e sanki bir aptal gibi baktı. "Daha önce söylediklerimi tamamen unuttun mu?" "Ne demek..." Isaac aniden durakladı ve gözlerini kocaman açtı. "Yoksa...?" "Evet." Luther, arabada bulunan herkese kibirli bir şekilde bakarak başını salladı. "O küçük pislik yüzünü değiştirebilir. Ya cesetlerden birini atıp buradaki insanlardan biri gibi kılık değiştirirse?" "Hur, hur, iyi deneme b..." Di! Di! Di! Luther'ı kesen, küçük, tekrarlayan bir tik sesi oldu. O anda, dehşet içinde, neredeyse aynı anda, 'baygın' olan sekiz muhafızdan ikisi gözlerini açtı ve ceplerinden küçük küresel nesneler çıkardı. Üzerine bastırarak, Komutan Luther gözlerini kocaman açtı. Dudaklarından bir küfür kaçtı. "…Kahretsin! Çıkın dışarı!" —BOOOOOM! Büyük bir patlama yankılandı ve ateş denizi kudurdu. Araba durmadan birkaç saniye önce. "Neredeyse vardık." "Oh? Tam zamanında." "Jerome, yeterince toparlandın mı? Merkeze varmamızın zamanı geldi. Hazır ol." Başım hala eğik halde, sersemlemiş bir şekilde cevap verdim. "…Tabii." Ba.Dump! Ba.Dump! Ba.Dump! Merkeze yaklaştıkça daha da gerginleşiyordum. Son on beş dakikadır, kafamdaki çipi kullanarak yüzlerce farklı senaryo simülasyonu yaptım. Bu senaryolarda kaçma şansımı hesaplıyordum. Yüzlerce simülasyondan, buradan kaçmam için en ufak bir şans bile veren tek bir yöntem vardı… ve o da son derece tehlikeli ve acı dolu bir yöntemdi. "Huuu..." Nefes verdim. 'Başka seçeneğim var mı?' Dişlerimi sıkarak kaşlarımı çatımdan çattım. Yapmak üzere olduğum şeyin düşüncesi bile omurgamda titremeye neden oluyordu. 'Seçici olmanın lüksü yok. Bunu çok iyi biliyordum. Kaçmak istiyorsam, tek yol buydu. Dahası, bir parçam zaten açığa çıktığımı ve bunun benim için tek yol olduğunu biliyordu. "Kötü bir şeyin olmasını beklemek yerine, hemen harekete geçmek en iyisi." Boyutlar arası boşluktan serumla dolu beş şırıngayı çıkardım, yavaşça başımı kaldırdım ve yüksek sesle mırıldandım. "Burada durabilir miyiz?" "Hm? İşemeye mi gitmen lazım Jerom—Huh? Sen kimsin!?" —Fış! Sağ tarafıma doğru bıçak gibi hamle yaparak, yanımdaki muhafızın damarına serum enjekte ettim. Diğerleri tepki veremeden kemerimi çıkarıp öne doğru atıldım. İleri atıldım, arkadaki iki gardiyan kemerlerini çıkaramadan, aracın sağ tarafındaki gardiyana atladım ve boynuna bıçakladım. —Squeeq! Şırıngayı bırakıp arabanın koltuğuna bastırarak vücudumu arabanın diğer tarafına fırlattım. Elimde başka bir şırınga ile aynı şeyi tekrarladım ve diğer muhafızlara da serum enjekte ettim. Bu seferki doz yaklaşık 10 mg idi, bu nedenle enjeksiyondan hemen sonra bayıldılar. "Huek!" "Haaa!" Çığlıkları ön taraftaki korumaları ürküttü. Ne oluyor? "Hey! Neler oluyor?!" Anında araba sağa sola yalpalamaya başladı. Arabanın üstündeki metal çubuğa tutunarak, ayaklarımı arabanın ön koltuğuna doladım ve kendimi bıraktım. Çekirdek kaslarımı kullanarak vücudumu öne doğru ittim, ellerimi çaprazlayarak iki muhafızın omzuna aynı anda bıçak sapladım. Şırınganın bastırılmasıyla çıkan cızırtılı ses arabada yankılandı. —Squeeq! —Squeeq! Onlara serumu enjekte ettikten hemen sonra, elimi arabanın direksiyonuna koyarak hızla aracın kontrolünü ele geçirdim. Arabanın sürücüsünü arkaya iterek, arabanın kontrolünü yeniden ele geçirdim. "Haaa…haa…ilk kısım bitti." Nefes nefese, dikkatimi yola verdim. O anda hala ormanlık alandaydık, ama uzaktan Monolith'in silüetini görebiliyordum. Yavaş yavaş ağaçların yoğunluğu azalmaya başladı. Önümüzdeki arabaları birkaç dakika takip ettim, ara sıra arkama bakıyordum. Jorome'un birim üyelerine doğru. —Çığlık. Monolith'ten yaklaşık bir kilometre uzakta, arabanın frenine basıp direksiyonu sağa sonuna kadar çevirdiğimde, bir çığlık sesi yankılandı ve araba savruldu. Araba durur durmaz, hızla arabanın arkasına atladım, boyutlu alanımdan dört bomba çıkardım, bunları ekip üyelerime verdim ve emir verdim. "Bıyıklı bir adam arabaya girer girmez bunun üstüne bastırın." Duygusuz gözlerle bana bakan ekip üyeleri, hiçbir tepki vermedi. Umursamadan, bombaları iç ceplerine koyup gözlerini kapattım. Tık. Tık. Tık. "…Her ihtimale karşı." Boyutlu alanımdan bir bomba daha çıkardım, hızlıca beş dakikalık bir zamanlayıcı ayarladım ve koltuklardan birinin altına sakladım. Bu, diğerleri emirlerimi yerine getiremezse diye hazırladığım B planıydı. Diğer bombaya zamanlayıcı kurmamamın nedeni, aracı aramalarının ne kadar süreceğini bilmiyor olmamdı. Hesaplarıma göre, arabayı iyice aramaları için en fazla beş dakika süreceğini tahmin ediyordum. Birim üyeleri emirlerimi dinlemezlerse, bu son bomba benim sigortamdı. —Clank! Her şeyi ayarladıktan sonra, kapının yan tarafını yavaşça açtım, kapıyı kapattım ve ormana girdim. Arabanın diğer tarafından çıktığım için, diğerleri arabadan çıktığımı fark edemediler. Ormana girip ilerledikten sonra, onlardan çok uzaklaşmadan durdum. Nefesimi düzenleyip varlığımı olabildiğince gizleyerek, arabayı çevreleyen muhafızlara baktım. Bulunduğum yerden, konuşmalarının bir kısmını duyabiliyordum. "876 numaralı denek, orada olduğunu biliyoruz. Arabadan çık ve teslim ol." "Öldüler mi?" "Ormanı aramak için birini gönderin, 876'nın ormana kaçmış olma ihtimalini göz ardı edemeyiz." Bitkilerin arasında gizlice hareket ederek, uzaktaki diğer iki araca yaklaştım. Arkamda, beni arayan muhafızların hışırtılarını duyabiliyordum. "Lütfen işe yarasın..." Hareket ederken, planımın işe yaraması için gizlice dua ettim. Eğer işe yaramazsa, her şey boşa gidecekti. Neyse ki. —BOOOOOM! Çok uzak olmayan bir yerden büyük bir patlama sesi duyuldu. "Şimdi!" Patlama sesi duyulduğu anda, uzaktaki araca doğru koştum. Hızlı olmalıyım. Bombalar güçlüydü ama komutanın dayanamayacağı kadar değildi. Hazırlıksız yakalansa bile. Hala hayatta olduğunu biliyordum. "Huuuuuaaaa!" Boğuk çığlık, benim kararlılığımın mükemmel bir kanıtıydı. Elimdeki son bombayı çıkararak, arabanın gaz pedalına bastım ve Monolith'in kapısına doğru tam hızla ilerledim. —VRRRR! —VRRRR! Arabanın motorunun gürültüsü, kapıya doğru hızla ilerlerken tüm bölgeyi sardı. "Durdurun onu!" Arkamda komutanın boğuk sesini duyabiliyordum. Sesinden bana karşı beslediği derin nefreti hissedebiliyordum. Onu görmezden gelerek hızla ilerlerken, uzaktan giriş kapısını koruyan muhafızların şaşkın bakışlarını görebiliyordum. —Vİİİİİ! —Vİİİİİ! Kırmızı ışıklar yanıp sönerken, muhafızlar hızla koruma önlemlerini devreye sokmak için koştular. "Sen, dur!" "Dur!" Ama çok geçti. —Çın! Elimdeki bombanın üstüne bastırarak, kapıdan 100 metre uzaklıkta olduğum anda, bombayı aracın altına bırakıp arabanın pedalına küçük bir ağırlık koyarak kapıyı tekmeledim ve dışarı atladım. "Khuak!" Dışarı atlayıp sert betona çarptığımda, nefesim kesildi. Çarpmanın etkisiyle birçok kemiğim kırıldı ve çatladı. "Khh…" Başımı hafifçe kaldırıp uzaktaki araca baktım ve arabanın Monolith'in kapılarına çarptığını gördüm. Araba kapılara çarptığı anda, bir alev denizi yayıldı ve tüm alanı sardı. —BOOOOOM! Ardından büyük bir patlama sesi geldi. "Khhh…" Vücudumdaki son güçle, yaralı bedenimi sürükleyerek Monolith'in kapılarına doğru ilerledim. Kapıya yaklaştığımda, patlamanın etkisiyle alevlerin cildimi yakan sıcaklığını hissedebiliyordum. Boyutlar arası boşluktan bir yüzük çıkardım, parmağıma taktım ve bileğimden küçük siyah bir bilekliği çıkardım. —Gulp! Ağzımı açıp bileziği ağzıma attım ve yuttum. '…kim bilebilirdi ki bunu tekrar yaşayacağımı.' Bileziği yuttuğumda yüzümde acı bir gülümseme belirdi. "Khh…" Topallayarak ilerledim ve yavaşça alevlerin içine girdim.