Bölüm 235 : Akademiler Arası Turnuva [1]

Hafta sonu göz açıp kapayıncaya kadar geçti ve turnuva günü nihayet geldi. Muhabirler akademi kampüsünü doldurdu ve farklı renkli otobüsler ana kapılardan girerek akademinin yollarında belirdi. İnsan alemindeki tüm büyük ve küçük akademiler bu etkinlik için bugün burada toplanmıştı. Yürüdüğüm her yerde insanlar vardı. Sanki Noel zamanında New York'un Times Meydanı'nda gibiydim. Çok kalabalıktı. "Turnuva hakkındaki düşüncelerinizi bizimle paylaşır mısınız?" "Ne başarmayı planlıyorsunuz?" "Bu turnuvanın favorileri kimler sizce?" Etrafta dolaşırken, gazetecilerin bazı öğrencilerle yaptıkları sohbetleri duyabiliyordum. Bazı öğrenciler Lock'tan, bazıları ise diğer akademilerden gelmişti. "Neredeler?" Akademinin ana kapısına vardığımda, sağa sola baktım. Ne yazık ki, nereye baksam, içeri girmeye çalışan sonsuz sayıda insan görebiliyordum. Şu anda ailemi arıyordum. Turnuvaya katıldığımı öğrenince, canlı izleyebilmek için bana bilet göndermemi istemişlerdi. "Hayır, canlı izlemek istiyoruz! Sen sahneye çıkacaksın, seni desteklemek istiyoruz!" Annem, televizyondan izlememi söylediğimde böyle demişti. Annemle tartışmanın faydasız olduğunu bildiğim için, çabucak onun isteğine boyun eğdim ve bu da şu anki duruma yol açtı. "Ren!" Aniden tanıdık bir ses beni çağırdı. Arkanı döndüğümde yüzümde bir gülümseme belirdi. "Siz de geldiniz!" "Tabii ki! Senin için bu kadar önemli bir günü asla kaçırmazdık!" Nola'yı kucağında tutan annem bana doğru yürüdü. Arkasında babam vardı ve bana başını salladı. Ben de ona başımı salladım. "Bwudar!" Nola ellerini bana doğru uzatarak seslendi. "Buraya gel" "Tehehe" Nola'yı koltuk altlarından tuttuğunda, aniden kıkırdadı. Bu yüzden kaşlarım kalktı. Aklımdan kötü bir düşünce geçti. "Oh? Gıdıklanıyor musun? Daha fazla ister misin?" "Kyaaaaaaahahaha!" Koltuk altlarını hafifçe gıdıklarken, Nola aniden çığlık attı. Çığlıklarını duyunca daha da gülümsedim ve biraz daha gıdıkladım. "Ren, kız kardeşine sataşma!" Annem omzuma vurarak beni azarladı. "Tamam, duruyorum, duruyorum" "Büyük bwuaddar çok kötü" Bana bakarak Nola dudaklarını büzdü. Gözlerinin kenarlarında yaşlar birikti. "Ah, özür dilerim Nola. Kazanarak telafi ederim, tamam mı?" "Hmph" Nola başını çevirip beni görmezden geldi. Boynumu kaşımaya başladım. "Tamam, sen kazandın." İç çekerek, gizli silahıma başvurmaya karar verdim. Bileziğime dokunarak bir şeker çıkardım. Nola'nın gözleri anında parladı. "Hehe, rüşvet verme sanatında artık ustayım" Nola çok kolay yatıştırılan bir çocuktu. Basit bir şekerle hemen tüm kinini unuturdu. "Hayır, istemiyorum." Nola şekerlemeyi almak üzereyken aniden durdu. Elini geri çekip beni görmezden gelmeye devam etti. Aklım bir an için durdu. Senaryo böyle gitmemeliydi. Şekeri alıp hemen beni affetmesi gerekiyordu. Neden böyle olmadı? "Ah, belki başka bir şeker istiyor. Ne kadar tatlı." Aniden aklıma bir fikir geldi. Bu gerçekten mantıklıydı. "Tamam, al." Başka bir şeker alıp Nola'nın eline koydum. Yine başını salladı. "Sen..." Gözlerim kısıldı. Bir kez daha bir şeker daha çıkardım, böylece üç tane oldu. Yine de Nola hiç etkilenmemiş gibi duruyordu. "Nola, beni affetmen için ne yapabilirim?" Bir kez daha Nola'yı yatıştıramayınca vazgeçip doğrudan sordum. "Beş şeker" Nola, göz ucuyla bana bakarak küçük elini açtı. "Beş şeker mi?" "Um, beş!" Nola başını salladı. Tutumu açıktı. Ona beş şeker vermezsem, beni dışlayacaktı. "Tamam, sen kazandın." Hemen pes ettim. Kız kardeşime karşı kazanmamın imkanı yoktu. Nola'nın istediği gibi, ona beş şeker verdim. Zaten sonsuz şekerim vardı, pek önemi yoktu. "Tamam, Nola seni affetti." Şekerleri alan Nola mutlu bir şekilde gülümsedi. Sonra başımı okşadı. "Aferin oğlum" Ağzımı açtığımda, zihnim birden boşaldı. Az önce olanları anlayamıyordum. "Az önce ne oldu? Nasıl bakarsam bakayım, bana bir köpek gibi davranmıştı. Ben yokken ne olmuştu? "Angelica..." Sonra birden aklıma bir düşünce geldi. O olmalıydı! Onun dışında, kız kardeşimi bu hale getirebilecek başka kimse aklıma gelmiyordu. "Lanet olsun, bunu sana asla affetmeyeceğim..." Yumruklarımı sıkarak içimden yemin ettim. Nasıl cüret eder... "Ren, geç kalmayacak mısın?" Annem saatine bakarak bana hatırlattı. Hızla düşüncelerimden sıyrıldım. 'Kahretsin!' Saatime bakıp içimden küfrettim. Gerçekten geç kalıyordum. "Lütfen beni takip edin, sizi arena alanına götüreceğim." Nola'yı kollarımın arasına alıp arkamı döndüm ve hızla ailemi arena alanına götürdüm. İntikamla ilgili tüm düşüncelerimi şimdilik bir kenara bırakmam gerekiyordu. Daha acil işlerim vardı. Ailemi arena alanına bıraktıktan sonra, hızla soyunma odalarına doğru ilerledim. "Geç kaldın." Soyunma odasında beni bekleyen Kevin saatini gösterdi. "Üzgünüm, ailemle birlikteydim." Aslında Kevin'le on dakika önce buluşmam gerekiyordu, ama kalabalık yüzünden beklediğimden çok daha uzun sürdü. "Ailen mi?" Kevin sordu. "Evet, onlara stadyumun yolunu gösteriyordum." "Ah, anlıyorum, güzel olmalı..." Kevin başını hafifçe eğdi. Gözlerinde nostaljik bir ifade belirdi. "Peki şimdi nereye gidiyoruz?" Görmezden gelerek, hemen konuyu değiştirdim. "Diğer birinci sınıflarla buluşmamız gerekiyor, ondan sonra da açılış törenine gideceğiz." Kevin başını kaldırarak cevap verdi. "Ne zaman?" "Yaklaşık iki dakika sonra..." Saatine hafifçe bakarak Kevin cevap verdi. Soyunma odası sessizliğe büründü. "Kahretsin!" Yüksek sesle küfrederek kıyafetlerimi çıkardım ve turnuva için özel olarak yapılmış yeni üniformamı giydim. Yeni üniforma çoğunlukla siyah renkteydi, kenarlarında ve üniformanın ambleminde birkaç altın ve beyaz dokunuş vardı. Üniformayı giymek zor olmadı, bir dakika içinde giyinmiştim. "Gidelim" Diğer kıyafetlerimi boyutlu alana koyduktan sonra Kevin'in ardından odadan çıktım. Bu andan itibaren turnuva bölümü nihayet başlamıştı. Karanlık bulutlar gökyüzünü kapladı ve şiddetli yağmur yağmaya başladı. "Haaaa—! "Haaaa—!" İnsanlarla dolu devasa bir arenanın içinde, kan donduran çığlıklar tekrar tekrar yankılandı. Her yer kanla kaplıydı ve arenanın zemini cesetlerle doluydu. Huaa! Huaa!, Arena tribünlerinden gelen coşkulu tezahüratlar arena zeminine kadar yankılanarak yarışmacıları adrenalinle doldurdu. Antrenman sahasının ortasında solgun bir genç duruyordu. ŞIIIING—! Bir anda, genç adamın arkasına gizlice yaklaşan biri, mızrağını genç adamın kafasına doğru savurdu. Mızrağın ucu gencin kafasına değmek üzereyken, genç başını hafifçe yana çevirdi. Mızrak ıskaladı. Bir adım öne çıkan genç, arkasını döndü ve kılıcını savurdu. —Fış! Havada güzel bir yay çizildi ve kan her yere sıçradı. —Güm! Bunu küçük bir gümbürtü izledi ve bir kafa yere yuvarlandı. "…on üç oldu" genç, kılıcını yana doğru savururken mırıldandı. Anında kılıçtaki kan yere döküldü. Sonra arena zeminine baktı. Baktığı her yerde cesetler yerde yatıyordu ve her yerden kavga sesleri yankılanıyordu. Biraz güç toplayan genç, tekrar savaşa katılmak üzereydi. Ancak… —Bip! —Bip! Aniden iki büyük bip sesi arena sahasında yankılandı. Aynı anda, herkes ne yapıyorsa bıraktı. —Denemeleri geçenleri tebrik ederiz. 500 kişilik başlangıç grubundan sadece 28 kişi hayatta kaldı. Hayatta kalan yarışmacılar, lütfen arenadan çıkın. Katliamın sonunu, arenadaki hoparlörlerden yankılanan spikerin sesi duyurdu. Duyurunun ardından, arenada ayakta kalan herkes çıkışa doğru yürüdü. Gençler de öyle yaptı. Birkaç dakika sonra, beyaz giysili birçok kişi arenaya girerek yerde yatan cesetleri temizledi. "Tebrikler, muhteşem bir performanstı." "Teşekkürler" Arena çıkışına vardıklarında, gençlerin kulağına tanıdık bir ses yankılandı. "Şimdilik dinlensen iyi olur Matthew. Bir hafta sonra bir sonraki tur başlıyor, en iyi durumda olmazsan, ölebilirsin." "Tamam, öyle yapacağım." Genç Matthew başını hafifçe kaldırdı. Karşısında, yüzünde bir gülümseme olan siyah renkli insansı bir yaratık duruyordu. "Ne kadar oldu?" diye düşündü Matthew, önündeki Everblood'a bakarak. Matthew'un son birkaç ayla ilgili anıları bulanıktı. Birkaç ay önce oteldeki olayla ilgili yetkililer tarafından sorgulandıktan sonra, Matthew her şeyi geride bırakıp Everblood'u Monolith'e kadar takip etmeye karar vermişti. İşte o zaman yeni hayatı başlamıştı. Her gün bir mücadeleydi. Sadece en güçlülerin hayatta kaldığı bir dünyaya atılan Matthew, her şey için savaşmak zorundaydı. Her hafta "arena oyunlarına" katılıp başarı puanları için yarışıyordu. Oyun basitti: belirli bir süre içinde yüzlerce yarışmacı bir arenaya sokulur ve o ana kadar herkes serbestti. Hayatta kalırsan ya da bir rakibi öldürürsen başarı puanı kazanırdın. Orada her şey serbestti. Hile yoktu. Rakibini öldürdüğün sürece kazanan sendin. Burası Monolith'ti ve Matthew son aylarda böyle yaşıyordu. Geriye dönüp baktığında, arena oyunlarına ilk kez katıldığı günü hala hatırlıyordu. O günü sanki dünmüş gibi hatırlıyordu. O günü nasıl unutabilirdi ki? O gün onu değiştiren gündü. Arenada diğerlerinin yüzlerindeki çirkin ifadeleri hala net bir şekilde hatırlıyordu. Bir anda, arenanın zemini kırmızıya boyanmıştı. Arenada birçok güçlü rakip vardı ve tek bir dikkatsizlik hayatına mal olabilirdi. Neyse ki, hayatta kalanlar arasındaydı. Küçük yaşlardan beri eğitim almış olan Matthew'un becerileri birinci sınıftı. Bunlar olmasaydı, çoktan ölmüş olurdu. Hayatta kalmak için mücadele ederken, oyunun bittiğini belirten zil sesini hala hatırlıyordu. Sanki tüm enerjisi vücudundan çekilmiş gibi, yere yığılmayı ve boş boş gökyüzüne bakmayı hatırladı. O anda değişmesi gerektiğini anladı. Ve öyle de yaptı... Her hafta denemelere katılıp hayatını ortaya koyarak yarışıyordu. Gerçek hayat ve ölüm mücadeleleriyle gücünün gerçek anlamda gelişeceğini anlamıştı. Matthew, arena oyunlarına onuncu kez katılıyordu ve katıldığından beri büyük bir dönüşüm geçirmişti. Geçmişini tamamen geride bırakmış ve yeni benliğini kucaklamıştı... Yeniden doğmuştu. Artık beklenmedik değişikliklerden kolayca telaşlanan naif eski Matthew değildi. Artık her zamankinden çok daha sakin ve hesaplıydı. ...ve tüm bunlar önündeki Everblood sayesindeydi. O olmasaydı, bunların hiçbiri gerçekleşmezdi. "Toplam 1.200 başarı puanı kazandın. Fena değil, bununla gücünü daha da artırmak için şeytan meyvesi satın almaya bir adım daha yaklaştın." Matthew'u düşüncelerinden çıkaran Everblood, Matthew'un omzuna hafifçe vurdu. Bugünkü hasattan memnundu. Matthew başını salladı. "İyi, hadi gidip dinlenelim." "Anlaşıldı." Matthew arkasını dönerek soyunma odalarına doğru yürüdü. Yürürken sol ayağı hafifçe topallıyordu. Görünüşe göre yaralanmıştı. Yine de inatla devam etti. "Hay Allah..." Matthew'a bakarken Everblood gülümsedi. Onu ilk gördüğüne kıyasla, Matthew eskisinden çok daha sakindi. Ayrıca daha az konuşuyor ve daha kararlıydı. Olgunlaşmıştı. Mükemmel olmasa da, Matthew'da keskin bir his vardı. Sanki her şeyi kesmeye hazır, bilenmiş bir kılıç gibiydi. Kılıç hala biraz körelmiş olsa da, biraz daha parlatıldığında Everblood durdurulamaz bir kılıç yaratabileceğinden emindi. Her gün hayatı pahasına savaşan biri, değişmemesi imkansızdı. Everblood, en başından beri Matthew'un yetenekli olduğunu biliyordu. Şu anki değişimi beklentileri dahilindeydi. Hayır, daha doğrusu, Matthew beklentilerini aşmıştı. O, şüphesiz gizli bir cevherdi. "Yine de henüz hazır değil..." Everblood başını salladı. Matthew'un gerçek bir elmas haline gelmesi için önünde hâlâ uzun bir yol vardı. O zamana kadar Everblood onu parlatmak için elinden geleni yapacaktı. "Kuku, biraz dinlenelim. Turnuva yakında başlayacak. Televizyonu açıp küçük dostumuzu desteklemeye başlayalım mı?" Everblood hafifçe güldü. Arkasını dönerek Matthew'a yetişti. "Umarım bizi görmediğimiz sürede ne kadar büyüdüğünü gösterir." "Evet..." Everblood'un sözlerini dinleyen Matthew, kılıcının kabzasını sıktı. "Turnuva, ben de katılacaktım..." Geçmişteki olay olmasaydı, o da turnuvanın katılımcılarından biri olacaktı. Ne yazık ki, hayatı artık değişmişti. Artık eskisi gibi bir hayatı olamazdı. Bunu biliyordu, ama buna kızgın değildi. Eninde sonunda adı tüm dünyaya yayılacaktı. O zamana kadar kendini geliştirmeye devam edecekti.