Bölüm 227 : Müzayede [3]

Aynı anda, başka bir VVIP odasında, yeşil saçlı güzel bir kadın siyah bir kanepede oturuyordu. Yanında bir erkek görevli duruyordu. "Tüm hazırlıklar tamam. A sınıfı ve B sınıfı kahramanlar, mekanı gözetlemek için hazır bekliyorlar." Erkek görevli elindeki tablete bakarak konuştu. "Güzel, başka bir şey var mı?" "Şu ana kadar yok." Erkek görevli başını sallayarak cevap verdi. "Tamam, gidebilirsiniz." Yeşil saçlı kadın başını sallayarak görevliyi gönderdi. "Nasıl isterseniz." Eğilerek selam veren görevli hızla arkasını dönüp çıkışa doğru yöneldi. —Çın! Görevli odadan çıkamadan, onu ürküten bir ses duyuldu ve odanın kapısı açıldı. İçeriye turuncu saçlı küçük bir kız girdi. Onun arkasında uzun siyah saçlı, ametist rengi gözleri olan güzel bir kadın vardı. "Eyo, nasıl gidiyor Amber!" "Monica, girmeden önce kapıyı çalman gerek" Donna, başını sallayarak Monica'yı azarladı ve odaya girdi. Monica'nın bu şekilde küstahça bir odaya girmesi ilk kez değildi. Kötü alışkanlıklarını düzeltmesi gerekiyordu, çünkü bir gün bu alışkanlıkları başına bela olabilirdi. "Monica? Donna? Sonunda geldiniz." "Nasılsın Amber?" Donna'nın Amber dediği yeşil saçlı kız, odaya yeni giren Donna ve Monica'ya bakarak tabletini bıraktı ve gülümsedi. "Sizler sonunda geldiğiniz için şimdi daha iyiyim." İşletmenin sahibi ve bu geceki etkinliğin sorumlusu olan Amber'ın yapacak çok işi vardı. Oldukça yorgun olması anlaşılabilir bir durumdu. Ancak Monica ve Donna geldiği için Amber anında kendini daha iyi hissetti. "En son ne zaman görüşmüştük Donna?" Amber sordu. "Hmm, emin değilim. Belki sekiz yıl? Sen bizden iki yıl ilerideydin, bu yüzden Lock'ta pek vakit geçirmedik." "Doğru..." Amber'ın pişman olduğu tek bir şey varsa, o da iki yıl geç doğmuş olmasıydı. Eğer öyle olmasaydı, en yakın arkadaşları Donna ve Monica ile okul hayatını keyifle geçirebilirdi. Donna ile birlikte kampüste Monica'nın peşinden koştuğu günleri gerçekten özlüyordu. O günler çok daha kolaydı. Şimdi ise sonu gelmeyecek gibi görünen sonsuz evrak işleriyle uğraşıyordu. Her gün benim için sürekli bir mücadeleydi. "Vay canına, bu da ne! Şu yemeklere bak! Alabilir miyim? Ne güzel manzara!" "Her zamanki gibi çocukça..." Monica'nın her yerde zıplamasını izleyen Amber başını salladı. "Bazıları hiç değişmez..." Sekiz yıl önce de Monica aynıydı. Davranışlarından görünüşüne kadar, tamamen aynı kişiydi. Gücü dışında hiçbir şey gelişmemiş gibiydi. "Bana mı söylüyorsun, ben her gün onunla uğraşıyorum." Donna iç çekerek başını salladı. "Öyle mi? Neden?" "Duymadın mı? Monica, kısa bir süreliğine akademide eğitmenlik yapacak." Donna alnını ovuştururken Monica'yı işaret etti. "Ne!?" Amber'ın gözleri fal taşı gibi açıldı. "Monica öğretmen mi olacak? Bu felaket habercisi değil mi?" "Ben de öyle diyordum!" Donna en başından beri bunu söylüyordu. Monica öğretmek için uygun değildi. O kişiliğiyle olmazdı. Şüphesiz, yakında bir tür sorun çıkaracaktı. Donna bunu hissediyordu. "Hey, burada olduğumu biliyorsun." Dönerek Monica kaşlarını çattı. "Neden herkes benim öğretmenlik yapamayacağımı düşünüyor? İkinizden de çok daha güçlü olduğum ortada," diye mırıldandı Monica, bir tabak yemek alırken. Gücü, öğretmenlik yapmaya uygun olduğunu kanıtlamak için yeterli değil miydi? "Hmph, kıskanıyor olmalılar," diye düşündü Monica, pastayı ağzına tıkıştırırken. "Tamam, özür dilerim Monica. Lütfen otur ve keyfine bak. Müzayede başlamak üzere." Elini sallayarak Monica'dan özür dileyerek Amber, yanındaki koltukları işaret etti. "Bizi buraya sen davet ettiğin için bu seferlik affedeceğim." Başını yana çeviren Monica, sakin bir şekilde kanepeye doğru yürüdü ve oturdu. Donna da aynısını yaptı. Kısa bir süre sonra ışıklar söndü. "İzninizle, diğer misafirlere geçeceğim. Herhangi bir sorunuz olursa, yanınızdaki tabletteki arama işlevine dokunarak beni arayabilirsiniz." Jeremiah birkaç şey açıkladıktan sonra selam verip ayrıldı. "Tamam." Müzayede salonuna bakan Melissa, kayıtsızca başını salladı. "Umarım keyifli bir deneyim geçirirsiniz." Jeremiah tekrar kısa bir selam vererek odadan çıktı. —Çın! Odanın kenarında durmuş, sessizce bir makaron daha çiğniyordum. "Sanırım hazırlıklara başlıyor..." Jeremiah'ın odadan çıkmasını izleyerek gülümsedim. Jeremiah, daha doğrusu Ivan Rankvick, aslında çok ünlü bir hırsızdı. Hatta, bugüne kadar en kötü şöhretli hırsızdı. Bunun nedeni, kim olduğunu kimsenin bilmemesiydi. Buna sendikanın yedi lideri ve Monolith de dahildi. O bir hayalet gibiydi. En azından öyle olması gerekirdi, ama... Ben vardım. Onun yaratıcısı olarak, doğal olarak onun hakkında biraz bilgi sahibiydim. ...ve bu yüzden bugün müzayedeye geldim. Onunla tanışmak için. Müzayede parçası bir yana, Ivan'ın sahip olduğu bir şey vardı ki onu gerçekten istiyordum. "Dolos'un Maskesi" Dolos, yani hilenin ruhu adını taşıyan, sıralamaya girmiş bir eser. Bu eser, Ivan'a şu anki lakabını, yani bin yüzlü adamı da kazandırmıştı. Dolos'un Maskesi, takan kişinin yüzünü istediği kişiye dönüştürebilme gibi ilginç bir özelliğe sahipti. Maske, bir kişiye bir kez dokunarak, dokunduğu kişinin yüz hatlarını kemik yapısına kadar taklit edebiliyordu. Bu özelliği, maskeyi herkesin satın alabileceği sıradan deri maskelerden ayıran en önemli özelliğiydi. Yüzü kopyaladıkları halde kemik yapısını değiştirmedikleri için, bazı durumlarda oldukça gerçekçi olmayan sonuçlar ortaya çıkıyordu. Bununla birlikte, maske sayesinde Ivan istediği zaman ve istediği şekilde yüzünü değiştirebiliyordu ve böylece maske sayesinde hükümet ajanlarının takibinden kurtulabiliyordu. İşte bu şekilde adı ortaya çıktı. "Bin yüzlü adam" Bugüne kadar kimse maskenin varlığından haberdar değildi, çünkü herkes onun yüz değiştirme yeteneğini bir tür beceriye bağlıyordu. Bu tam da istediğim şeydi, çünkü bu, daha sonra işleri benim için çok kolaylaştıracaktı... "Ren, ne yapıyorsun? Müzayede başlamak üzere, oturmayacak mısın?" Düşüncelerimden beni uyandıran, koltuğundan bağıran Kevin'dı. "Geliyorum" Tabağımı kaldırıp sessizce kanepelerden birine doğru yürüdüm ve oturdum. Harekete geçmem için hâlâ epey zaman vardı, bu yüzden şimdilik keyfime bakmak en iyisiydi. "Epey fazla eşya var..." Bir tablet alıp müzayede kataloğunu açarken mırıldandım. Uzun katalogda eserler, beceriler, canavar parçaları, özel cevherler, canavar yumurtaları ve daha birçok şey vardı. Çoğu, herkesin ağzının suyunu akıtacak türden şeylerdi. Özellikle de benim. Ancak katalogda listelenen eşyalar bugünkü müzayedenin ana yıldızları değildi. Hayır, ana yıldızlar müzayede başladığında ortaya çıkacaktı. ─Bayanlar ve baylar, Crown's King otelde düzenlenen Ashton şehri büyük müzayedesine geldiğiniz için teşekkür ederim... Kataloğu incelerken, ışıklar söndü ve müzayedecinin sesi salonda yankılandı. Anında aşağıdan gelen tüm konuşmalar kesildi. ─Bugünün ilk parçası olarak size bunu sunuyorum. İlk parçayı açtığında kaşlarım çatıldı. "Bir tablo mu?" İlk bakışta sıradan bir tablo gibi görünüyordu. Üstelik kötü boyanmış bir tablo. "Ah, durun..." Daha yakından baktığımda hatamı fark ettim. Bu sıradan bir tablo değildi. ─Bazılarınız şunu düşünüyor olabilir. Bu ne? Bir tablo mu? Neden sıradan bir eşya müzayedeye ilk eşya olarak sunuluyor? Merak etmeyin millet, bu sıradan bir tablo değil. Müzayedecinin parmağı tablonun üzerinde durdu ve manasını aktardı. Tablo bir anda parladı. Anında salon mırıldanmalarla doldu. "Bu..." Gözlerimi kısarak öne doğru eğildim. İlgim artmaya başlamıştı. ─Evet, bu tablo aslında bir eser. Kahraman sıralamasında 29. sırada yer alan Leonard Vaz tarafından özel olarak yapılmış. Leonard, inanılmaz sanat anlayışı ile bu tabloyu herkesin görmesi ve hayran olması için yaratmış. Bu tabloyu özel kılan şey, Leonard'ın psiyon kontrolü hakkındaki bazı içgörülerini içermesidir. Bu, bir kişinin zirveye ulaşması için en temel konulardan biridir. Şanslı olanlar, tabloya baktıklarında, dövüş sanatlarındaki ustalığını bir adım daha ileriye taşıyabilir ve daha güçlü hale gelebilirler. Müzayedeci durakladı ve kalabalığa baktı. Bilginin sindirilmesini bekliyordu. ─Yeterince konuştuk, tablonun başlangıç fiyatı 500.000 U. Teklifler başlasın. Birkaç saniye sonra müzayedeci resmi olarak açık artırmayı başlattı. Anında bir el dalgası yükseldi. ─60 numara 550.000 U teklif ediyor, bir kez, Ah! 78 numara 700.000 U teklif ediyor ─765 numara 1.300.000 U teklif ediyor! Oh, 05 numara fiyatı daha da yükseltiyor, 1.500.000 şu anki teklif! "Bu..." Çılgın teklif dalgalarını görünce, elimdeki tablete baktım. Üzerinde teklif vermek için basabileceğim kırmızı bir düğme vardı. Dürüst olmak gerekirse, oldukça cazip gelmişti ama bu düşünceleri kafamdan zorla attım. "Zaten Donna bana psyon kontrolünü öğretiyor. Bana bir faydası yok. Resme paramı boşa harcamamalıyım." Donna, Leonard kadar güçlü olmasa da, psiyon kontrolündeki ustalığı en az onun seviyesindeydi. Bir tablonun Donna ile yüz yüze dersler kadar bana yardımcı olması imkansızdı. Biraz faydalı olsa da, benim için para israfı olurdu. ─1289 numara 5.690.000U teklif ediyor! Başka kimse var mı? Oh, görünüşe göre başka bir seçkin konuk da pastadan bir parça almak istiyor, 5.900.000U! Yükselen fiyatı görünce, tabloyu satın alma konusundaki tüm düşüncelerim anında uçup gitti. Resim gerçekten cazipti, ama 6 milyon biraz fazla. ─60 numara 8.000.000U Bir! İki! Üç! Satıldı! Sonunda tablo 8 milyon U'ya satıldı. Haftada üç kez iki sıralamalı kahraman tarafından eğitilmeyen biri için makul bir fiyat. ─Ne heyecan verici bir ilk ürün. Şimdi sıradaki ürüne geçelim. Karşınızda... Sonraki yarım saat kadar, herkesin hararetle teklif verdiği farklı eşyalar gelip gitti. Dürüst olmak gerekirse, tüm eşyalar biraz ilginçti ama hiçbiri benim için özellikle gerekli değildi, bu yüzden hiçbirini satın almak istemiyordum. "Huaam, istediğim eşya ne zaman gelecek?" diye mırıldandım, ağzımdan küçük bir esneme kaçtı. Neyse ki bekleyiş uzun sürmedi. ─Sıradaki ürünümüz, size bunu sunuyorum. Perde açıldı ve bir sonraki eşya ortaya çıktı. Herkesin önünde aniden kara, uğursuz bir kaya belirdi. Taşa bakarken gözlerim parladı. "Sonunda geldi!" Beklediğim şey. Emma, küçükken beri tüm parasını istediği şeylere harcamayı alışkanlık haline getirmişti. Bir şey istediğinde, onu alırdı. Bu kadar basitti. Ancak hayatında ilk kez, ilgisini çeken birçok eşyanın başkalarının eline geçmesini çaresizce izlemek zorunda kalmıştı. "O lanet olası piç olmasaydı..." diye mırıldandı Emma, dişlerini sıkarak. Kartı dondurulduğu için Emma, sadece hareketsizce oturup, gözünü diktiği eşyaları başkalarının satın almasını izleyebiliyordu. Hayatında ilk kez böyle hissediyordu. Çok sinir bozucuydu. Hepsi onu bastırmak için elinden geleni yapan lanet olası amcası yüzündendi. ─Sıradaki ürünümüz, size bunu sunuyorum. Aniden yeni bir ürün sunuldu. Futbol topu büyüklüğünde siyah bir taştı. ─Arkadaşlar, size dürüst olacağım. Bu eşya hakkında pek bir şey bilinmiyor, ancak kapsamlı testler sonucunda son derece ilginç bir şey keşfettik. Bu eşya inanılmaz derecede sağlam. Öyle ki, en iyi ekipmanlarımızla bile üzerinde bir çizik bile oluşturamadık. Bu eşyayı size sunmamızın sebebi de tam olarak budur. Biz işleyemediğimiz için, belki başka birinin elinde daha iyi olur diye düşündük. "Bir taş mı? Pfff, kim bu kadar aptal da bunu satın alır ki?" Ürünün açıklamasını dinleyen Emma içinden güldü. Taş sağlam olsa ne olur? Kesemiyorsa, ona neden teklif versinler ki? Bu şeyi satın alan kişi, sonunda depoda tozlanmaya bırakacaktı. ─Teklifler 5.000.000U'dan başlıyor. Teklifler başlasın. Onun çağrısının ardından, her zamanki gibi bir teklif dalgası geldi. ─99 numara 7 milyonla açık artırmaya başladı! Oh, 643 numara şimdi 9 milyon teklif ediyor. Bugün daha yüksek bir teklif olacak mı? "Ne aptal insanlar" Aşağıda taşlar için teklif veren insanlara bakan Emma, başını salladı. Aniden odanın içinde küçük bir zil sesi çaldı. Arkasını dönen Emma, gördüğü manzara karşısında şaşkına döndü. Ren, önündeki tableti basarken, parıldayan gözlerle aşağıdaki kayaya baktı. Yanında 15 numara yanıyordu. ─Görünüşe göre VVIP tribünlerinden 15 numaralı kişi 15 milyon teklif verdi! "Bu aptal ne yapıyor?" Gözleri fal taşı gibi açılmış olan Emma, Ren'e bakarak ne diyeceğini bilemedi. "Ren?" Benzer bir tepki gösteren odadaki neredeyse herkes, Ren'e şaşkın bakışlarla baktı. "Ren, müzayedecilerin bile kesemediği bir taşa neden bu kadar para harcıyorsun?" Kevin ilk soruyu sordu. Anlayamıyordu. Ellerindeki ekipmanla kesemiyorlarsa, kim kesebilirdi ki? "Sorun değil. Sadece taşı seviyorum." Ren, teklif vermeye devam ederken yarı yürekten cevap verdi. "Kevin, sorun yok, bırak yapsın. Eğer o taşı istiyorsa, bırak almasına izin ver. Zaten onun parası, istediğini yapabilir." Kevin'ı keserek Emma başını salladı. Zaten onun parasıydı. "Ama yok, rahat ol ve şovu izle." "Tamam." Kevin, Emma'nın dediğini aynen yaptı. Ancak zaman geçtikçe bunu yapması gittikçe zorlaşıyordu. Emma da aynı şekilde, Ren'e bakarken gözlerini kocaman açmıştı. ─Yine 15 numara! Bu sefer 79 milyon U teklif ediyor! "Ren, bu kadar parayı nereden buldun?" "Ben de ona biraz para borç verebilirim diye düşünmüştüm" diye düşündü Kevin, Ren'e şaşkın şaşkın bakarak. Ren'in teklif verme şeklinden Kevin, önceki yorumunun gereksiz olduğunu anladı. Ren ondan daha zengindi! O andan itibaren on dakika daha geçti ve Ren hala kayaya teklif vermeye çalışıyordu. ─Bu sefer 89 numara, 130 milyon U. Teklif verecek başka kimse var mı? Bu noktada, odadaki herkes Ren'i vazgeçirmeye çalışmayı bırakmıştı. Onu kaya satın almaktan vazgeçirmeye ne kadar uğraşsalar da, o inatla teklif vermeye devam ediyordu. Onun inatçılığını gören Emma vazgeçti ve son 5 dakikadır 89 numaralı teklifçiyle birbirlerini geçmeye çalışan ikiliyi izlemeye başladı. ─Yine 15 teklif, 135 milyon U. Başka kimse yok mu? Belki 89 numaralı teklif sahibi tekrar teklif vermek ister? Yok mu? Bir kez? İki kez? Satıldı! 15 numaralı teklif sahibini tebrik ederiz! "Evet!" Duyuruyu duyan Ren ayağa kalktı ve yumruğunu havaya kaldırdı. "Bir taş için bu kadar heyecanlanmanın anlamı ne?" Emma, koltuğundan Ren'e bakarak başını salladı. Gerçekten anlayamıyordu. Sadece o değil, odadaki herkes aynı duyguları paylaşıyordu. O taşın Ren'in bu kadar çok istemesine neden olacak kadar özel olan neydi?