Bölüm 102 : Ara Sınavlar [6]

-Khuala! -Khuaka! -Khuaka! Tsunami gibi, insan boyundan daha kısa, düz ve uzun kanca burunlu, yarasa kulaklı, çarpık gülümsemeli kötü niyetli ifadeli yeşilimsi yaratıklar mağaranın her köşesinden ortaya çıktı. "O-o ne?" "Onlar globinler mi?" "Hiiii" Beklenmedik gelişme karşısında şaşkına dönen öndeki öğrenciler hemen koşmayı bırakıp birbirlerine sokuldular. Sırtlarını birbirine dayayarak, her biri silahlarını kaldırdı ve gergin bir şekilde etraflarına baktı. Goblinler, baktıkları her yerde toplu halde ortaya çıktı. "Ne yapacağız?" "B-bilmiyorum" Goblinler, zindanlarda en sık rastlanan canavarlar olsalar da, yine de tehlikeli yaratıklardı. Mükemmel koku alma duyuları, işitme yetenekleri ve grup halinde avlanma eğilimleri nedeniyle, birçok kahraman adayı onlar yüzünden hayatlarını kaybetmişti. ...zindanlarda hiç deneyimi olmayan öğrencilerden bahsetmeye gerek bile yoktu. "Etrafımız çevrildi!" Yollarını tıkayan sayısız goblinlere bakarak, öğrencilerden biri titrek bir sesle şöyle dedi. "Kesinlikle bir terslik var. Sıralamalı bir zindanın içinde bu kadar çok goblin nasıl olabilir? Hepimiz öleceğiz!" Böyle düşünen tek kişi o değildi, öndeki neredeyse herkes korkudan titriyordu. Yani, karanlık olmasına rağmen, önlerinde en az bin tane goblin vardı. Bu kadar çok goblinle nasıl savaşacaklardı? "Çekilin yolumdan, sizi korkak primatlar!" Öğrencilerin önünden kayıtsızca yürüyen Melissa, ucunda alev oymaları olan uzun metal bir mızrak tutuyordu. Öğrencilerin ne olduğunu anlamasına fırsat vermeden, Melissa geriye doğru eğildi, pozisyonunu ayarladı ve elindeki mızrağı fırlattı. -Swoooosh! Yıldırım gibi, mızrak goblinlerin denizini aşarak arkasında kırmızı bir alev izi bıraktı... -Kacha! -Booom! Kısa süre sonra, tüm zindanda bir patlama yankılandı. Mağara sallandı ve enkaz ve toz her yere uçtu. Enkazlar dağılınca, öğrenciler gördükleri manzara karşısında şaşkına dönmüştü. "N-ne?" "Ha?" Önlerinde uzanan goblin denizi artık görünmüyordu ve onun yerini, elinde bir küre tutan, büyücü cüppesi giymiş tek bir goblin almıştı. ...en azından öyle görünmesi gerekiyordu. Şu anda, vücudu cansız bir şekilde sert zeminde oturuyordu ve kafasının üstüne bir mızrak saplanmıştı. "O-o bir goblin büyücü mü?" "N-ne?" "Yani hepsi bir illüzyon muydu?" Biraz kendilerine gelerek, herkes şu anda cansız bir şekilde yerde yatan goblinin cesedine bakakaldı. Kısa sürede olanları anladılar. Her şey bir goblin büyücüsünün işiydi. Normal goblinlerin daha gelişmiş ve nadir bir türüydü. Goblin büyücü, öğrencileri bir goblin ordusuyla karşı karşıya olduklarını düşünerek korkutmak için bir illüzyon yaratmıştı. Bu, avlarını yakalamak için kullandıkları oldukça yaygın bir stratejiydi. Dikkatli bakıldığında fark edilmesi de o kadar zor değildi. Tek yapmaları gereken, goblin büyücüsünün yarattığı küredeki yansımayı aramaktı. Küreyi gördüğünüz anda, goblin büyücünün yerini anında bulabilir ve onu öldürebilirsiniz. ... Bunu derslerde öğrenmiştik, ama çoğu öğrencinin bunu önceden unutmuş olduğu belliydi. Belki heyecanlarından ya da gerginliklerinden dolayıydı, ama öğrenciler sınıfta öğrendikleri her şeyi tamamen unutmuş gibi görünüyordu. Herkesin önünde, Melissa'nın gösterebileceği en nazik gülümsemeyle yürüyen Melissa, öndeki öğrencilere dönüp şöyle dedi "Bir dahaki sefere korktuğunuzda başkalarının önünü kapatmayın. Açıkçası çok rahatsız edici oluyorsunuz, lütfen ya ölün ya da yolunuzdan çekilin. Çok teşekkür ederim." Bunun üzerine Melissa arkasına bakmadan mızrağını aldı ve mağaranın derinliklerine doğru koştu. Arkada durup Melissa'nın kaybolan siluetine bakarak, başımı defalarca salladım. Ah, Melissa işte... Evet... evet... evet Mümkün olan en nazik yüz ifadesiyle zehirli sözler söylemek... Bunu sadece Melissa yapabilirdi. Yine de şunu söylemeliyim ki, Melissa sadece F sınıfında olmasına rağmen, gücü şakaya gelmezdi. O atışa karşı savunmak benim için bile zor olurdu. İki ya da üç ring yeterli olurdu. "Gidelim" "Onu takip edin" Melissa'nın ayrılışını izleyen bazı öğrenciler, şaşkınlıklarından uyandılar ve hemen onun peşinden gittiler. "Huuuu…" Mellisa'nın izinden giden bazı öğrencilere bakarak, derin bir nefes aldım ve ben de harekete geçtim. Zaman kimseyi beklemezdi. Zamanlama, öğrencilerin performansını değerlendirmek için kullanılan kriterlerden biri olduğu için, daha fazla oyalanarak zaman kaybedemezdim. Vücudumdaki manayı kanalize ederek, sürüklenme adımlarını etkinleştirdim. Bundan sonra, ilerledikçe attığım her adımda ayaklarımın altındaki rüzgar psiyonları yoğunlaşmaya başladı. Drifting adımlarını etkinleştirdikten kısa bir süre sonra, attığım her adımda hızım biraz artarak kendimi zindanda özgürce koşarken buldum. -Vuuuş! "N-ne oldu?" "Ha?" Bir ışık hüzmesi gibi, önümde koşan bazı öğrencileri hızla ve çevik bir şekilde geçtim. Hala birinci sıradakilerden çok uzaktaydım, ama yakında onlara yetişeceğime emindim. -Çın! -Çın! -Çın! İlerlerken, öğrencilerin goblinlerle savaştığı yüksek sesler her yerden geliyordu. Vücudumu hafifçe hareket ettirerek kavgalardan biraz kaçmayı başardım... ama kavgalardan kaçmanın bir seçenek olmadığını biliyordum. ...ve haklıydım. Kısa süre sonra önümde birkaç goblin belirdi. Yolumun önünü kesiyorlardı. Çok hızlı hareket ettiğim için durmaya vaktim yoktu. Bu yüzden, etrafıma kimse bakmadığından emin olmak için kısa bir bakış attım ve katanamın kınını hafifçe vurdum. -Tık! -Güm! -Güm! Kısa bir süre sonra, iki yeşil kafa yere yuvarlandı. Her şey o kadar hızlı oldu ki, kamera olsa bile olanları yakalayamazdı. Anlık bir olaydı. Goblinlerin kafaları yere çarptıktan hemen sonra, goblinlerin bulunduğu yerin on metre ilerisinde, sonunda vücudumu durdurmayı başardım. Goblinlerin olduğu yere doğru koşarak geri döndüm, goblinlerin kafalarını hızla yakaladım ve göğsümün sağ tarafına iki kez vurdum. Kısa bir süre sonra kafalar ellerimden kayboldu. ...ve goblinlerin kafaları ellerimden kaybolur kaybolmaz, kolumun sağ tarafında, siyah bir bandın bulunduğu yerde büyük bir [2] belirdi. Şeridimi kontrol edip hafifçe başımı salladıktan sonra, sürüklenme adımlarını etkinleştirmek yerine ileriye doğru koştum. Mağaranın yolları daralmıştı, üstelik zemin düz değildi, bu da gereksiz hareketler yapmadan yeterli ivme kazanmamı zorlaştırıyordu. Böylece, sonraki otuz dakika boyunca, ilerlerken ya öğrencileri geçtim ya da beni pusuya düşürmeye çalışan goblinleri ya da diğer canavarları avladım. "Bu iyi bir tempo." Koşarken, kolumun sağ tarafında büyük bir [55] işareti vardı. Çok fazla olsa da, Kevin ve diğerlerinin puanlarından çok uzaktı. Yani, yanlış hatırlamıyorsam, Kevin romanda 215 puanla geri dönmüştü. ... Bu nedenle, 55 hala yeteneklerimin sınırları içinde olmalı ve böylece daha fazla dikkat çekmemi engellemelidir. Ama 55 zaten iyi değil mi? Hayır, değildi. Bu benim şu anki hedefimdi. Bu hedefin, ilk 100'e girmek için en iyisi olacağını tahmin etmiştim. Bu, yazılı sınav puanımın ortalamanın altında olacağını da hesaba katarak yaptığım bir tahmin. Zordu, ama imkansız değildi. Özellikle de kimse izlemediği için [Keiki stili]ni özgürce kullanabiliyordum... tabii etrafta kimse olmadığından emin olduğumda. İkinci ve üçüncü sınıfların bulunmadığı alanlar. Biraz daha avlanmanın ardından, üç farklı yöne ayrılan bir yol ayrımına vardım. Fazla düşünmeden, hızla sağ tarafa doğru ilerledim. "Tamam, gidelim..." Sağ tarafa doğru dönmek üzereyken, sol kulağımdan derin bir ses geldi. Sesin geldiği yere bakınca, kısa saçlı ve sert bakışlı uzun boylu birini fark ettim. ...belli ki beni kasten bekliyordu. "İşte buradasın." "…ah, nasılsın Arnold?" Bana cevap vermeden, kollarını kavuşturmuş bir şekilde Arnold mağaranın ortasına doğru ilerledi. Yolumu kesmişti. "Seni bekliyordum…"