Bölüm 728 : Akşam Yemeği

Atticus'un gözleri istatistiklerine kaydı ve daha önce orada olmayan bir şey gördüğünde donakaldı. "Ruh elementi mi?" Bir an için kafası karışmış gibi oldu, ama sonra hafızasında yakın zamanda yaşanan bir olay canlandı. Obsidian Order'ın paragonu Blackgate geldiğinde, Seraphina onu koruyucu bir yapı ile sarmalamıştı. Garip, neredeyse başka bir dünyadan gibi bir şeydi. "Bu olmalı. Sadece Starhaven'lar ruhlarla uğraşır." Atticus, "ruh elementi" terimini ilk kez duyuyordu. Starhaven soyunun, gezegenle olan benzersiz bağları nedeniyle ruhlarla doğuştan bir bağlantısı olduğunu varsaymıştı. Ama şimdi bunun daha fazlası olduğunu anladı. "Şimdi bunu anlamaya çalışarak zaman kaybetmemeliyim. Bunu sonraya bırakacağım. Savaş alanında fark yaratabilecek bir şeye odaklanmam gerekiyor." Ruh elementini şimdilik bir kenara bırakmaya karar verdi. Potansiyeli ne kadar güçlü olursa olsun, onun ihtiyacı olan şey potansiyel değildi. Acil sonuçlar gerekiyordu. "Altı gün kaldı." Nexus başlamadan önce kalan tek zamanı buydu. Atticus artık gevşeme lüksüne sahip değildi. "Eğer onlar reenkarne olmuşlarsa, riske giremem." Kendi yeteneği, bu hayatta doğduğu beden ve güce ve ikinci bir hayat yaşadığı gerçeğine borçluydu. Ama diğer zirveye ulaşmış olanlar da aynı durumda değil miydi? Ya onlar da reenkarne olmuş, yetenekli bedenler ve geçmiş yaşamlarının bilgeliğiyle donatılmış olsalar? Bu düşünce onu ürpertti. İlk varsayımın zaten kanıtlanmış olması, durumu daha da kötüleştiriyordu. Ae'ark ile savaşmıştı, ama Ae'ark en güçlüler arasında bile değildi. "En kötüsüne hazır olmalıyım." İstatistiklerini inceledikten sonra ilerlemesinden memnun kalan Atticus derin bir nefes aldı ve meditasyon durumuna geçti. O derin meditasyon durumunda kalarak, son günlerin olaylarının - savaş, kayıp ve Freya'nın ölümü - üzerinde düşünmeye başladı. Birkaç dakika sonra Atticus ayağa kalktı, kararlıydı. Odadan çıktı ve ileri eğitim tesislerine doğru yola çıktı. Orada herkese kendisini rahatsız etmemelerini söyledi ve annesi Anastasia'ya antrenman yaptığını söylememeleri için söz aldırdı. Geniş eğitim salonunun ortasına çömeldi. Atticus, özellikle Freya'ya odaklanarak son günlerin olaylarını zihninde canlandırdı. Onun gülümsemesini gördü, sevgi dolu jestlerini hatırladı, sonra Ariel'in öldüğü günü, ardından gelen kederi ve sonrasında yaşanan tüm kötü olayları. Daha önce hiç hissetmediği kadar güçlü bir duygu dalgası onu sardı. Atticus ne yapması gerektiğini biliyordu. Elementlerle olan bağı her zaman duygularıyla bağlantılıydı ve bu bir fırsattı. Derin bir nefes alarak kendini duygularına kaptırdı ve onların elementlerle olan bağlantısını güçlendirmesine izin verdi. Dakikalar saatlere dönüştü ve gece çöktü. "Genç efendi! Hanımefendi sizi arıyor!" Atticus'un gözleri birden açıldı ve yoğun meditasyonundan çıktı. Hemen ayağa kalkıp kapıyı açtığında Arya'yı parmaklarını sinirli bir şekilde ısırırken buldu. Yotad, onun telaşlı davranışına şaşkın bir şekilde arkasında belirdi. Atticus gülümsedi, ancak alnında bir damla ter belirdi. "Aşırı tepki verme, Arya. Onun öğrenmemesini sağlayacağız." Arya ona paniklemiş gözlerle baktı. "Ama... Ona yalan söyleyemem! O kadını bilirsin, bir şey sakladığımı anlar. Her zaman anlar!" Atticus onu sakinleştirmeye çalışarak gülümsedi, ama Anastasia'nın öğreneceği düşüncesi onu tedirgin etti. "Bak, Arya, sakin ol. Sorun yok. O fark etmeden odama dönerim." Arya'nın yüzü soldu ve fısıldayarak mırıldandı, "Kabul etmemeliydim..." Onu bu halde görmek Atticus'u daha da güldürdü, ama göğsündeki gerginlik arttı. 'Eğer beni antrenman yaparken yakalarsa...' Düşüncesini tamamlamaya cesaret edemedi. Anastasia'nın iyileşmesi konusunda katı kuralları vardı ve bu kuralları çiğnemenin sonuçlarını düşünmek bile istemiyordu. Koridora hızlıca bir bakış attı, kimse izlemediğinden emin olduktan sonra odasına doğru koşmaya başladı, gölgelerin arasında hızla ve sessizce ilerledi. Bir hırsız gibi koridorlardan geçerek, antrenman odasından çıktığını kimsenin görmediğinden emin oldu. Atticus sonunda kapısına ulaştığında alnındaki teri sildi ve sessizce içeri girerek rahat bir nefes aldı. Tam zamanında yetişmişti. Atticus derin bir nefes alarak yatağına uzandı ve nefesini düzenlemeye çalıştı. "Çok ucuz kurtuldum." Anastasia bir saniye sonra odasına daldı ve Atticus'un dinlenmediğini görünce gözlerini kısarak baktı. "Sadece yürüyüşe çıkmak istedim," Anastasia konuşamadan Atticus hemen yalan söyledi. Gözlerini kısarak, annelik içgüdüsü onu yalanını yakalamaya çalışır gibi parladı. Kısa süre sonra konuyu kapatmaya karar verdi. "Hmm, sana güvenmiyorum ama konuyu kapatacağım. Bugün bütün aileyle akşam yemeği yiyeceğiz. Hadi gidelim." "Bütün aile mi?" Atticus biraz şaşırmıştı. Bu kadar çabuk bir aile toplantısı beklemiyordu. Daha uygun bir kıyafet giydikten sonra, Atticus Anastasia'nın ardından yemek odasına gitti. İçeri girer girmez, Atticus havadaki gerginliği hissedebildi. 'Ne sıradışı bir toplantı.' Herkes şaşırtıcı bir şekilde oradaydı — anneannesi ve dedesinden Avalon'a ve en şaşırtıcı olanı Magnus'a kadar. "Gözleri değişmiş," diye düşündü Atticus, sakin bir şekilde oturan Magnus'a bakarken. Avalon'a döndüğünde aynı şeyi fark etti. Avalon'un gözlerini dolduran suçluluk ve öfke yatışmıştı. Bir tür farkındalığa ulaştığı açıktı, hem de iyi bir farkındalık. Atticus ikisi için de sevindi. Yemek odasının gergin bir atmosferle dolu olduğu söylemeye gerek yoktu. Magnus masanın başına oturdu, Avalon ise karşı ucuna. Ailenin geri kalanı — Ember, Caldor, Zelda ve Ethan — yanlara oturdu. Anastasia ve Atticus odaya girerken tüm gözler onlara çevrildi. Magnus'a kısa bir selam verdikten sonra ikisi de hızla oturdular. Atticus, Caldor'un yüzündeki çaresiz ifadeyi görünce gülmemek için kendini zor tuttu. Sadece o değil, masada oturan diğerleri de öyle. Oda tamamen sessizdi ve Magnus hiçbir şey söylemeden oturduysa da, varlığının ağırlığı inkar edilemezdi. Avalon, orada bulunanlar arasında en çok şok olanıydı. Magnus'un en son ne zaman aileyle akşam yemeğine katıldığını hatırlayamıyordu, Zelda ve Ethan ise Magnus'un varlığından tamamen etkilenmişlerdi. Odadaki diğerlerine kıyasla, Magnus, kayınları olmalarına rağmen, hala bir örnek kişiydi; küçük üçüncü sınıf ailelerinin aynı masada oturup yemek yemeyi hayal bile edemeyecekleri bir varlıktı. Hizmetçiler kısa süre sonra gelip yemekleri getirdi. Bir anda masa, ağız sulandıran her türlü yemek ve çeşitlerle doldu. Ancak kimse yemek için elini uzatmadı. Herkes sadece yemeğe bakıyordu, kimse ilk hamleyi yapmıyordu. Magnus kısa süre sonra bir kaşık alıp yemeğe başladı. Diğerleri birkaç saniye bekledikten sonra onu takip ettiler, tabaklara çarpan çatal bıçak sesleri odada yankılandı. Bunun dışında, acı verici bir sessizlik hakimdi. Bu noktada, hepsi neredeyse herhangi birinin, herhangi birinin bir şey söylemesi için yalvarıyorlardı. Herhangi bir konuyu açmak için. Ara sıra boğazlarını temizleme sesleri odayı doldurdu. Ancak bu durum kısa sürede değişti, Caldor aniden sessizliği bozdu ve birkaç kelime söyledi, bu kelimeler çatal bıçak seslerini kesintiye uğrattı. "Atticus, akademide bir kız arkadaşın olduğunu duydum." Atticus ağzındaki yemeği hemen tükürdü ve boğuluyormuş gibi birkaç kez öksürdü. Yanından bir içecek aldı ve hızla içti. Bardağı masaya koyarken, aniden tüm gözlerin üzerinde olduğunu hissetti. "Ne oluyor lan..." Atticus hemen Caldor'a ölümcül bir bakış attı. "Bunu sana ödeteceğim, yemin ederim," gözleri sessizce söz verdi, ama Caldor sadece gülümseyerek omuz silkti. "Kız arkadaş mı?" Magnus'un derin sesi sessizliği bozdu ve tüm gözler masanın başındaki örnek adama çevrildi. Kaşları hafifçe kalktı ve sesi sakindi, ama sesinde belirgin bir merak vardı. Magnus'un böyle bir şeye ilgi göstermesi nadirdi, bu da anı daha da gergin hale getirdi. Ama çok geçmeden, herkesin bakışları Atticus'a döndü, herkes onun cevabını duymak için sabırsızlanıyordu. Atticus'un yüzü kızardı. "Resmi değiliz," diye mırıldandı, durumu önemsiz göstermeye çalışarak. Annesinin gözlerinin onu delip geçirdiğini hissedebiliyordu. "Neden bahsediyorsun? Akademide ikinizin neredeyse ayrılmaz olduğunuzu duydum. Nasıl resmi bir ilişkiniz yok?" Caldor sırıtarak ekledi. Sessizce izleyen Anastasia sonunda konuştu. "Atticus, bu kız kim?" Atticus içinden inledi. "Öyle değil," dedi, konuşmanın kontrolünü yeniden ele geçirmeye çalışarak. "Nasıl değil?" Anastasia merakla sordu. Atticus cevap veremeden, Caldor kuzeninin rahatsızlığından açıkça zevk alarak tekrar araya girdi. "Hadi ama Atticus, şimdi utangaçlık yapma. Adı ne? Sonuçta biz aileyiz. Bizden sır saklayamazsın."