Bölüm 557 : İyi İş Çıktı

Atticus'un bakışları keskinleşti, gardını sonuna kadar kaldırdı. Önünde duran figür, tıpkı onun dış iskeleti gibi, tüm vücudunu kaplayan siyah bir giysi ve yüzünü örten kırmızı bir örtüyle kaplıydı. Ama Atticus kendi vücudunu yanlış tanıyacak değildi. Bu, onun tıpatıp aynısıydı. "Yine kostümün iradesi mi?" Atticus, zihninde exosuit ile ilk savaşını anında hatırladı. Ama bu sefer etrafında sadece boşluk vardı. "İradem nerede?" Atticus derin düşüncelere daldı. Son karşılaştığında iradesinin tüm gücüyle savaşmıştı, ama şimdi hiçbir şey yoktu. Daha da kötüsü, Atticus hiç de formunda olmadığını hissediyordu. Hem zihinsel hem de fiziksel olarak zayıf hissediyordu; bitkin durumdaydı. Atticus'un gözleri figüre sabitlenmişti, sırtı hafifçe eğikti, yorgunluğuna rağmen savaşmaya hazırdı. Bir saniye geçti ve Atticus gözlerini kırptı, bu hareket yarım saniyeden az sürdü. Ancak gözleri açıldığında, alnının birkaç santim uzağında parıldayan bir kılıç bıçağı belirdi. "Kahretsin," Atticus ne hareket edebiliyor ne de zamanında tepki verebiliyordu. Tam ikiye bölünecekken, göz kamaştırıcı beyaz bir ışık parladı ve beyaz şimşekler yukarıdan aşağıya doğru inerek kılıç ile Atticus'un arasına girerek kılıcın inişini durdurdu. Yıldırım, figürü sardı ve elektrik çarpmasıyla birlikte yoğun bir çığlık duyuldu. Figürün vücudu titredi ve sallandı, siyah giysisi ve vücudu parçalanarak yerde şekilsiz, yuvarlak bir kütleye dönüştü. Atticus, önünde yüzen şimşek küresine bakarak, "Büyükbaba?" diye mırıldandı. Ancak sorusuna cevap alamadı. "O olmalı; böyle bir şeyi ancak o başarabilirdi," diye düşündü Atticus. Başka bir açıklama düşünemiyordu. Az önce olanların sorumlusu olmadığına emindi, bu yüzden tek olasılık Magnus'tu. Yıldırım küresi çoğaldı, her biri Atticus'un etrafında dönüyordu. "Beni korumaya mı çalışıyorlar?" Cevabını alamayacağını anlayan Atticus, bu fırsatı gücünü toplamak için kullanmaya karar verdi. Bacaklarını çaprazlayarak oturan Atticus, derin bir meditasyon haline girdi, sakin ve düzenli bir şekilde nefes alıp verdi. Atticus, neden burada olduğunu, neden yaptığı her şeyi yaptığını, neden bu kadar çok çalıştığını hatırlayarak kendini onayladı. Atticus kendini onayladı. Biraz zaman geçti, ama Atticus ne kadar geçtiğini bilmiyordu. Yavaş yavaş, azar azar, mekan yeniden renk almaya başladı, canlı bir kızıl gökyüzü ona yansıyordu. Atticus, iradesi tamamen geri gelene kadar bunu sürdürdü, mekan yoğun bir kızıl renkle tamamen kaplandı. Gözlerini açtığında, şimşek kürelerinin ortada olmadığını fark etti. Atticus onlara aldırış etmedi ve yerde yatan exosuit'in bilincine yöneldi. Atticus anında derin bir düşünceye daldı, eli hafifçe sıkıldı. "Düşündüğümden çok daha tehlikeli," Liderler zirvesinde, Atticus kaçarken tüm iradesini tüketmişti. Sonra, exosuit'in bilinci ona etki etmişti. Atticus o zamanlar bunu fazla önemsememişti, ama şimdi, giysiyi her kullandığında iradesinin tükenmesi ölüm fermanı anlamına geliyordu. Magnus burada olmasaydı ne olurdu? Bilinci şimdiye kadar parçalara ayrılmış olmaz mıydı? Çok az kalmıştı. "Sen bundan daha akıllısın, dostum. Neden kullandın?" Atticus içinden kendine kızdı. Böyle bir şekilde duygularına kapılmak hiç ona göre değildi. Her şeyi, tüm sonuçları unutmuş, sadece kazanmak istemişti. Bu sefer kurtulmuştu, ama bir dahaki sefere bu kadar şanslı olmayabilirdi. Atticus bir süre düşündükten sonra zihninden çıkmaya karar verdi. Bir saniye sonra, Atticus'un gözleri açıldı ve kendini tanıdık bir tavana bakarken buldu. "Hava gemisindeki odam mı?" Atticus ayağa kalkmaya çalışırken, onu irkiltip acı içinde kıvrandıran, hayal bile edemeyeceği bir acı hissetti. Ama acıyla mücadele etti ve dik oturdu. Kollarını kaldırdığında, Atticus tüm vücudunun şimşek çubuklarıyla sarıldığını gördü, ama bunların kendisine zarar verdiğini hissetmiyordu. Bakışlarını sola çevirdiğinde hiçbir şey görmedi. Sonra sağa baktığında, çok tanıdık bir yaşlı adamın yoğun gri gözleriyle karşılaştı. Atticus'un gözleri büyüdü ve hemen ayağa kalkmaya çalıştı ama bir santim bile kıpırdayamadığını gördü. "Resmiyetleri bırak, hâlâ yaralısın," dedi Magnus aniden ve Atticus, hareketlerini kısıtlayan şeyin gevşediğini hissetti. Atticus ilk başta biraz tereddüt etti ama sonunda dinledi ve sırtını duvara yasladı. Adama karşı biraz rahat davranıyordu ama bu, ona en ufak bir saygı göstermeyeceği anlamına gelmiyordu. "Nasıl hissediyorsun?" Atticus, nefesini toparlamaya çalışır gibi bir an cevap vermekte gecikti. "Berbat. Kaybettim mi?" Dönüp Magnus'un bakışlarıyla buluştu ve Magnus birkaç saniye sonra cevap verdi. "Evet." Atticus hemen sessizleşti. "Demek kaybettim," diye düşündü, ellerini battaniyenin altına farkında olmadan sıkıca yumrukladı, gözleri karardı. Atticus, o savaşın çok çekişmeli geçtiğini içten içe biliyordu. Bir savaşçı olarak bununla gurur duyması gerekirdi, ama kendini öyle hissedemiyordu. Tüm vücudunu tek bir duygu kaplamıştı: yetersizlik. Atticus, soğukkanlılığını korumak için çabalarken, yüzünde hüzünlü bir ifade beliriyordu. Bu, onun ilk yenilgisiydi ve bununla başa çıkmakta zorlanıyordu. "Ama rakibin de kazanmadı." Atticus'un eğilmiş başı birden yukarı kalktı, gözleri büyüdü ve Magnus'a sabitlendi, sessizce cevap bekliyordu. Magnus hiç vakit kaybetmedi. "İkinizin çarpışmasına izin verilseydi, sen bilincini kaybederdin ve rakibin güç artışı sona ererdi. Çarpışmanın şiddetinden dolayı ikiniz de ölürdünüz." Atticus soğuk bir nefes aldı. Ölmeye bu kadar yaklaşmış olduğunu düşünmek. "Bekle, bu demek oluyor ki..." Magnus onun düşüncelerini doğruladı, "Şu an için kazanan yok." Magnus'un açıklamasına rağmen Atticus gülümsemedi. Hiçbir mutluluk hissetmiyordu. Bu noktada sonuç önemli değildi. Magnus müdahale etmeseydi, yine kaybedecekti — ölmüş olacaktı. Kazanan, ilk ve son ölen kişi tarafından belirlenecekti. Ancak Magnus onu teselli etmeye çalışmadı. Konu hakkında hiç konuşmadı bile. Bakışları Atticus'a sabitlenmiş bir şekilde sordu "Savaş nasıldı?" Atticus tereddüt etti ama sonunda cevap verdi: "İyiydi..." "Daha ayrıntılı anlat," dedi Magnus sertçe. Atticus bakışlarını aşağıya çevirdi ve sıkı sıkı tuttuğu ellerine bakarak savaş sırasında hissettiği duyguları hatırlamaya çalıştı. "Ben... nasıl tarif edeceğimi bilmiyorum. Heyecan vericiydi? İyi hissettirdi. Ne yapmam gerektiğini yapmadan önce biliyormuşum gibi hissettim ve bu sadece algım ve tahminlerimle ilgili değildi. Bu... doğal hissettirdi." "Güzel, güzel," Magnus'un yüzünde geniş bir gülümseme belirdi, "Savaşın heyecanını yaşadın, bunu daha sonra daha ayrıntılı olarak ele alacağız. Şimdi eğitiminin bir sonraki adımına geçebiliriz." Atticus, Magnus'un sözlerini duyunca bakışları istemsizce seğirdi. Yaralı ve acı içinde yatıyordu! Üstelik dövüşü kazanamamış olmaktan dolayı kendini çok kötü hissediyordu, ama adam sanki bu hiç önemli değilmiş gibi konuyu açmadı bile. Atticus içinden iç geçirdi. "Zaten bebek gibi davranılmaya alışık değilim ki," diye düşündü. Magnus'a dönüp onun sözlerini dinledi. "Bir sonraki antrenmanını inzivada yapacaksın. Savaşın heyecanını zaten yaşadın, şimdi gücünün çok önemli bir yönüne odaklanmalısın: elementlerine." "Onları nasıl kullandığını gördüm, özellikle hareketlerini, ve dışarıdan yardım almadan bu noktaya geldiğin için seni tebrik etmeliyim. Elementleri tek bir hareketin tanımladığı gibi aptalca bir düşünceden kurtuldun, ama bu onların gerçek potansiyeline ulaşmaktan çok uzak. "Şimdi bir sonraki adıma geçme zamanı. Bu adımda, her bir elementi uygun şekilde kullanabilene kadar tek tek eğiteceksin." Magnus odanın kapısına doğru yürümeye başladı. "Şimdilik dinlenmenizi istiyorum. Güçlerinizi toplayın. Bir sonraki varış noktamıza ulaştığımızda sizi çağırttırırım." "Evet, büyükbaba." Magnus kapıya ulaştığında aniden durdu, silueti hala kapının yönüne bakıyordu. "Atticus," diye seslendi aniden, "Kaybettiğinden daha güçlü olarak geri dönmek, büyük bir savaşçıyı savaşçı yapan şeydir. Benim zamanımda, bugünkü seviyeye ulaşmak için kaç savaş kaybettiğimi sayamadım. Ama bugün burada, senin önünde bir örnek olarak duruyorum, çünkü tek bir şey için: Asla pes etmedim. Bugün kazanmamış olabilirsin, ama başka bir gün savaşmak için yaşayacaksın. "Bu olay sana güç versin. Düşünerek zamanını boşa harcama. Asla pes etme ve her zaman devam et." Atticus hiçbir şey söylemedi, söyleyemedi. Magnus'un sırtına bakarken yüzünde uzun zamandır bir gülümseme belirmişti ve onu saran bir sıcaklık vardı. "Son bir şey," Magnus aniden döndü ve Atticus'un bakışlarıyla karşılaşarak devam etti, "Bugün iyi iş çıkardın." Bir saniye sonra, Atticus onun sözlerini anlayamadan Magnus aniden ortadan kayboldu ve Atticus şaşkınlık içinde kaldı. "Kullanmayacaksa neden kapıya kadar yürüdü?" diye mırıldandı Atticus.