Bölüm 1294 : Suçluluk

Atticus, Enigmalnk adamı birkaç metre uzağına indiğinde sakin bir şekilde onu izledi. Oberon, çoğu hükümdarın danışman olarak adlandıracağı biriydi. En güvenilir danışman değildi, Atticus kısıtlamalar ve önlemler almasına rağmen kimseye gerçekten güvenmezdi. Mana sözleşmesinin mutlaklığını aşmanın bir yolunu bulduğu günden beri, Atticus hiçbir kısıtlamaya tamamen güvenmemeye karar vermişti. İhanet her an, her yerden, herkesten gelebilir. Bu yüzden, her zamanki gibi, Whisker'ın yanında olsa bile, Atticus Oberon konuşmaya başladığında onu yakından izledi. "Yüce Hükümdar... Getirdim..." Bir tanrı olarak, Atticus'un dikkatinden kaçan çok az şey vardı, hatta hiç yoktu. Eldorian'ın hissettiği her şeyi, niyetine kadar hissedebiliyordu. Hayranlık. Saygı. Tedbir. Tüm insan örnekleri arasında Oberon, açık ara en yararlı olanı olduğunu kanıtlamıştı. Atticus'un emirlerini harfiyen yerine getiriyor ve tereddüt etmeden uyguluyordu. Atticus onun zekasını çok değer veriyordu. Unvanına yakışır şekilde, o bölgedeki en zeki insandı. Atticus bunu bizzat görmüştü. Bu yüzden, paranoyaklığına rağmen, Oberon'dan daha çok değer verdiği kimse yoktu. Oberon'un önerisi basit ama etkiliydi. Ve şüphesiz, düzeni yeniden sağlamak için en hızlı yoldu. Kısıtlamalar olsa bile, yeni dünyaların liderlerinin verimli bir şekilde yönetilmesine güvenmek bir kumar idi. Mana sözleşmelerine uymaktan başka seçenekleri yoktu, evet, ama Oberon bunun ne kadar zahmetli olacağını belirtmişti. Her küçük ayrıntı açıklığa kavuşturulmalıydı. "Halkını kontrol altına al" gibi basit bir emir bile sayısız şekilde yorumlanabilirdi. Sözleşme, onların dünyaya zarar vermelerini engelliyordu, ancak bir hükümdarın, özellikle Eldoralth gibi geniş bir dünyada, astlarını sıkı bir şekilde kontrol edememesi tehlikeliydi. Doğal olarak, Oberon çözümler önerdi. Hatta birkaç tane. Atticus, bunları inceledikten sonra sonunda bir tanesine karar verdi. Her yeni bölgeye, bir paragonlar konseyi eşliğinde bir Eldorian gönderilecekti. Tam kontrolü ele alacaklardı. Atticus ayrıca, bölgenin yönetimine müdahale etmedikleri sürece yerel kültür ve geleneklerin korunmasını da talimat verdi. Konseyler, tüm emirlerin verimli bir şekilde yerine getirilmesini ve Eldoralth'ın çıkarlarının öncelikli olmasını sağlayacaktı. Oberon, Atticus'un seçilen Eldoralılar ve örnek konseylerin güvenilir olmalarını sağlamasını ve her ihtimale karşı onlara daha da katı kısıtlamalar getirmesini emrederek sonunda ayrıldı. Oberon emirlerini yerine getirmek için ayrılırken Atticus düşünmeye başladı. "Bununla, yükseliş için her şey hazır olmalı." O gün gelmeden önce dünya birleşmeliydi. Daha önce Whisker ile konuşurken Atticus tuhaf bir hisse kapılmıştı. Tam olarak ne olduğunu anlayamıyordu. "Bir şey saklıyor..." Atticus bu düşünceyle kaşlarını çattı. Whisker'ın bir şey saklamak için gerçek bir nedeni yoktu. Hatta bunu yapmak, ona zarar verebilirdi. Whisker özgür olmayı ve öngörülemez davranmayı severdi, ama aptal değildi. Yine de bir terslik vardı. "Yükseliş..." Bu konuyu defalarca gündeme getirmişti, ama Whisker her seferinde konuyu saptırıyordu. Yükseliş tam olarak neydi? Ne olacaktı? Yol boyunca zorluklar çıkacak mıydı? Atticus bu soruları sürekli soruyordu. Ama Whisker sadece sonrasından, Orta Düzlemlerde neler olacağından bahsediyordu. Asla yolculuğun kendisinden bahsetmiyordu. "Belki de bekleyecek bir şey yoktur..." diye düşündü. Ama sonra tekrar... "Quiet Flame de aynı şeyi yapmıştı." Atticus, içgüdülerini hiç dinlemeyen biri değildi, özellikle de bir şeylerin ters gittiğini hissettiğinde. Zihni olasılıkları düşünmeye başladığı sırada, başka bir varlık yaklaştı. Atticus döndü ve ayağa kalktı, dudaklarında küçük bir gülümseme belirdi. "Büyükbaba..." Aralarındaki bariz güç farkına rağmen, hala geniş ve rahatlatıcı bir auraya sahip olan adama baktı. "Atticus," dedi Magnus, yaklaşarak. Birkaç adım ötede durdu ve sadece bakakaldı. "Ne oldu?" Atticus kaşlarını çattı. Magnus'tan yayılan tereddüt ve suçluluk hissedebiliyordu. "Nasıl... nasılsın?" Magnus'un sesi dikkatliydi ve bu, Atticus'un kafasını daha da karıştırdı. "İyiyim, büyükbaba," diye cevapladı Magnus. "Neler oluyor?" Bu garipti. Magnus asla tereddüt etmezdi. Savaşta ya da sohbette, niyetini her zaman açıkça belirtirdi. Ama Atticus'un en çok dikkatini çeken şey suçluluk duygusuydu. "Bir şey mi yaptı?" Magnus'un Ravenstein soyundan gelen birine, özellikle de kendisine haksızlık yapacağını hayal edemiyordu. Yine de düşüncelerini toparlayıp bekledi. Magnus sonunda konuştu. "... Özür dilerim." Sözleri gözlerini kaçırarak çıktı. "Neden özür diliyorsun?" Atticus daha fazla tereddüt hissetti, ama Magnus sonunda açıkladı. "Seni tüm bunlara maruz bıraktığım için," dedi, sonunda Atticus'un gözlerine bakarak. "Bu, evin reisi olarak benim görevim olmalıydı." Atticus gözlerini kırptı. "Neyi yaşattım?" "Bugün. Yeni dünyalarla..." Atticus, çeşitli orduların liderlerini öldürerek hakimiyet kurduğunu hatırladı. Magnus'a tekrar baktı ve neredeyse gülecekti. "Demek mesele buymuş." Artık anlıyordu. Hakimiyet kurmak için kendini bir kötü adam, hatta bir tiran olarak göstermişti. Sonuçta, o da güç ve korkuyla yönetiyordu. "Ben bir tiranım." Bu düşünce onu neredeyse güldürdü. İşler yolunda gittiği sürece etiketler umurunda değildi. "Büyükbaba..." Atticus, Magnus'un omzuna elini koydu. Artık daha dik duruyordu, varlığı daha heybetliydi. Magnus, bu kadar yol kat etmiş torununa baktı. Atticus'un gücüne kıskançlık duymuyordu, sadece gurur duyuyordu. "Yürüdüğüm yolu biliyorum. Sonuçta bu yolu ben seçtim. Yaptığım her şeyi tam olarak bilerek yapıyorum. Vicdanım rahat. Hiçbir yük taşımıyorum. Bu benim seçimim." Magnus uzun bir nefes verdi ve başını salladı, ama suçluluk duygusu hala devam ediyordu. "Özür dilerim," diye tekrarladı ve ayrılmak için döndü. "Bekle..." Magnus durup geri döndüğünde Atticus iç geçirdi. Hiçbir sözün bu adamın suçluluk duygusunu hafifletemeyeceğini biliyordu, o çok inatçıydı. Bu yüzden konuyu değiştirdi. Ona farklı dünyaların yeni güçlerinden bahsetmeye başladı. Onları gerçek Eldorianlar yapmak için, onlara daha fazla mana izi aşılaması gerekiyordu. Sonunda Magnus, Atticus'a bunu yapmamasını tavsiye etmişti. Onun sözleriyle: "Bu bizi zayıflatır."