Bölüm 1214 : Mahvolmuş Dünya

"Zamanı geldi." Bu sözler kulağına ulaştığında, Whisker derin bir nefes almadan edemedi. "Bu huzuru çok özleyeceğim." "İyi tarafından bak." Atticus gözlerini gökyüzünden ayırmadı. "Tüm bunların nihai amacı sonsuz barış." "Beni öldürmek istiyormuşsun gibi konuşuyorsun." "Aklımdan geçmediğini söyleyemem." Whisker dramatik bir şekilde nefesini tuttu. "Benim yıldız oyuncum! Bütün bu zaman boyunca ilişkimiz tek taraflı mıydı?" Whisker, birinin ona acımak istemesinden gerçekten incinmiş görünüyordu. Ama karşısındakiler acemiler değildi. "Bunu açıkça belirtmiştim sanıyordum?" Atticus ona bakmadı bile. "Tembel aptal." Ozeroth ateşe körükle gitti. "Bu sadece ne kadar işe yaramaz olduğunu gösteriyor." Whisker yavaşça başını salladı. "Bu... şok edici," dedi üzgün bir sesle. "Belki de beni takdir edecek bir yere giderim." "Ah!" Ozeroth kahkahalara boğuldu. "Bu noktada, sıralamada olmayan dünyalar bile seni kabul etmez, hayat boyu kıçlarını silmeyi teklif etsen bile!" Whisker'ın gözleri kısıldı. Sonra gülümsedi. "Hm..." ama konuşamadan Atticus hızla araya girdi. "Tamam, yeter. Tabii ki şaka yapıyordum, Whisker." "Ama yine de canımı yaktı. Hem de çok." Atticus iç geçirdi. Tam da beladan kaçınmak için bunu yapıyordu. Gerçek iradesinin uyanmasından sonra, Ozeroth'un gururu katlanarak artmıştı, bu düşünce geçmişte onu titretirdi. Artık kendisine yöneltilen her hakarete çok kolay sinirleniyordu. Whisker bunu çok iyi biliyordu ve bunu kullanmaktan çekinmezdi. Atticus bugün kavgaları ayırmak için havasında değildi. "Özür dilerim," dedi Atticus. "Şimdi aramız iyi mi?" Whisker gülümsedi. "Bir tanrıdan özür..." Whisker derin bir nefes aldı. Bu sesin hoşuna gitmiş gibiydi. Gülümsemesi genişledi. "Evet. Aramız iyi." Atticus başını salladı ve bir kez daha gökyüzüne döndü. "Seni takip edemeyeceğimi biliyorsun, değil mi?" Whisker, bunu defalarca tekrar ederek uyardı. "Evet, daha önce söylemiştin." Atticus, yokluğunda bir şeylerin ters gitmesi ihtimaline karşı önceden hazırlık yapmıştı. Son beş ay boyunca Eldoralth'ın koruyucularının sayısını artırmıştı. Eldoralıların sayısı 6'dan 10'a çıkmıştı. Yaklaşık 8'i insandı ve son ikisini Atticus, Jenera ve Zenon'a vermeye karar vermişti. İkisi de bunu hak ettiklerini göstermişlerdi. Yine de, politik nedenlerden dolayı, insan sayısını daha yüksek tutmuştu. Bunun dışında Noctis'i Anastasia'nın yanına bırakmıştı. Küçük çocuk Atticus'la birlikte gelemeyeceği için üzgündü, ama aynı zamanda Anastasia ile vakit geçireceği için mutluydu. Atticus, Magnus, Avalon, Oberon ve Jenera'ya, ne kadar süreyle uzaklarda olacağını bildirdi. Bu bilgiyi kendileri arasında saklamalarını ve Noctis'in hala çok önemli olduğunu hatırlattı. Tüm bu hazırlıkların yanı sıra Whisker de etrafta olacaktı. Ailesinin güvende olduğunu bilmek Atticus'u çok rahatlatmıştı. "Onları güvende tutun." Whisker, Atticus'un sesindeki ciddiyeti hissedebiliyordu. Alaycı sözlerini kendine saklamaya karar verdi. "Emredersiniz." Whisker'ın cevabı üzerine Atticus başını salladı. Sonra gözlerini kapattı. Bir sonraki anda, Whisker onun yanından kayboldu ve uzakta belirdi. "Sonunda. Sıkıcı zamanlar bitti," diye düşündü Whisker geniş bir gülümsemeyle. Huzuru sevdiği doğruydu, ama şimdi her şey değişmek üzereydi ve Whisker yaklaşan kaosu daha da çok sevdiğini fark etti. Sabırsızlanıyordu! Atticus'tan kıpkırmızı bir pelerin patlayarak yayıldı. Kilometrelerce, sonra yüzlerce kilometre, sonra binlerce kilometre... tüm gezegeni kaplayana kadar yayıldı. Yeni Eldoralth'ın vatandaşları, kızıl gökyüzünü görmek için başlarını yukarı kaldırdı. Yüksek tepenin üzerinde Magnus ve Avalon yan yana durmuş, farklı yoğunluklarda gökyüzüne bakıyorlardı. Şehirlerin dört bir yanında, paragonlar bakışlarını yukarıya sabitlemişti. Kimse bir şey söylemedi ve güç seviyeleri ne olursa olsun, kalpler hızla çarpmaya başladı. Bir şekilde, hepsi biliyordu... Bir değişiklik geliyordu. Dünya kızıl bir ışıkla kaplanırken, Atticus güçlü bir çekim hissetti. Tanrı olduğu anda hissettiği çekim. Direnmedi ve Eldoralth'ın tanrısı, bir anda gezegenin yüzünden kayboldu. Atticus gözlerini açtığında, çökmekte olan bir dünya gördü. Karanlıktı, ama aynı zamanda parlak bir ışıkla aydınlanmıştı. Gökyüzü yüzen adalarla doluydu, her biri sonsuz bir yıkım döngüsüne kapılmış gibi yavaşça atmosfere eriyip gidiyordu. Gökyüzü her yerinden çatlamıştı, sanki gerçekliğin kendisi parçalanmış gibiydi. Yıkılmış bir dünyaydı. "Biri bizi izliyor." Atticus'un eli, savaşa hazır bir şekilde katanasına uzandı. Bakışları ileriye doğru delici bir şekilde ilerledi, düzinelerce yüzen adayı geçtikten sonra bir tanesine odaklandı. Ada daha büyüktü ve diğerlerinden daha hızlı aşınıyor gibi görünüyordu. Ama Atticus adaya odaklanmamıştı. "Orada." Bakışları, büyük bir tahtta sakin bir şekilde oturan bir figüre odaklandı. Karanlık bir pelerin vücudunu sarmış, başı derin uykuda gibi eğikti. Atticus'un gözleri figürün göğsüne indi ve orada, kalbin olması gereken yerde büyük, açık bir delik gördü. Kafanın büyüklüğünde bir boşluk. O deliğin içini görmeye çalıştı, ama içinde tek bir şey vardı. Sonsuz karanlık. Ancak bir şekilde, Atticus'un dikkatini çeken bu değildi. Onu saran duyguydu. Yeni dünyaya rağmen. Etrafında açıkça ortaya çıkan kaosa rağmen... Atticus, böyle bir yerde en az mantıklı olan duyguyu hissetti. Üzüntü. Sonra, figürün gözleri aniden açıldı. Atticus'un gözleri onunla buluştu ve anında bakışları iğne ucu kadar daraldı. Katanasını daha sıkı kavradı. Vınnn! Ama bir an bile geçmeden, Atticus kendini figürün tam karşısında buldu. Gözleri fal taşı gibi açıldı. Bir sonraki anda geri çekildi ve aralarında mesafe oluşturdu.