Bölüm 1182 : Sıkıştırma

Ruh kralının yutan alanı, bir nükleer bomba şok dalgası gibi hareket ediyordu. Hızlı. Çok hızlı. Zamanın kendisi yavaşlamış gibiydi. İttifaktaki paragonlar bile, dünya çapında yaşanan yıkımı kavrayamıyordu. Hareketsiz, donmuş halde kalmışlardı, gerçekte neler olduğunu anlayamıyorlardı. Hızları, algıları... yetersizdi. Eldoralth'ın tamamında sadece beş kişi hareket etme lüksüne sahipti. İlki, bu kıyamet gibi çöküşün sorumlusu olan Ruh Kralı'ydı. Sonra, Noctis'in yerine ittifakın koruyucusu olan Whisker vardı. Bir şekilde bir paket patlamış mısır bulmuş ve dünyayı yutan alanın varlığını hissettiğinde tam da patlatmak üzereydi. "Her zaman bir sorun çıkıyor. Gerçekten tatile ihtiyacım var," diye inledi. Son üçü ise Ruh Kralı'nın öfkesinin hedefiydi. Eldoralth sakinlerinin çoğunun anlayamayacağı bir hızla hareket eden Ozeroth, üzerine yaklaşan uçurumu atlatmaya çalıştı ama başaramadı. Yok olmaktan saniyeler önce, Eldoralth'ta hala hareket edebilen son iki figürü gördü. Noctis, parlayan gözlerini Ozeroth'a dikmiş, yaklaşan kıyametten çok gururlu savaşçıyı görmekten heyecanlanmış görünüyordu. Ve tüylü canavarın yanında, tehlikeli olduğu kadar sakin görünen bir çocuk duruyordu. Atticus. Çok renkli gözleri Ozeroth'tan kollarında hareketsiz duran Zoey'e kaydı. Ve o anda, tüm dünya yeniden donmuş gibi göründü. Birbirlerini derinden seven, o kadar derinden ki birlikte ölmeyi seçen ikiz kardeşlerle savaşmıştı. Onları öldürmüştü, ama hiçbir şey hissetmemişti. Zorvan dünyasını istila etmiş, halkını katletmiş, canavarlarını yok etmiş, topraklarını harap etmişti. Ve yine de... hiçbir şey hissetmemişti. Ama şimdi... Ozeroth'a baktığında, sonsuza dek yok olmaya saniyeler kalmıştı. Hâlâ elinde tuttuğu Zoey'e baktığında... Atticus'un gözleri kızardı. Kolunu kaldırdı. Ve zaman yeniden akmaya başladı. Ozeroth onlara ulaştı, vücudu havada aniden durdu, nefesi kesik kesikti. Bu saçmalıktı. Yutan alan mutlak bir güçtü. Her şeyi yok ediyordu, iradeleri bile. Buna karşı koyabilecek hiçbir güç bilinmiyordu. Ruh Kralı'nın iradesinden çok daha üstün bir iradeye sahip olmadıkça, ölümleri kesindi. Ozeroth bunu biliyordu. Ve Atticus'un şu anki iradesinin hala yeterli olmadığını da biliyordu. Bütün bunları biliyordu, ama yine de... durmuştu. Atticus'a duyduğu güvenin boyutunu anlamak zordu. Hayatını ortaya koyacak kadar güveniyordu. Ama başka çare yoktu. Atticus onu daha önce hiç hayal kırıklığına uğratmamıştı ve şimdi de uğratmayacaktı. Yutan alan onlara ulaştı, abisal siyah onları varoluştan silmekle tehdit ediyordu. Ama o anda, kahverengi ve mavi renkli birçok küre etraflarında belirerek onları değişen bir örtüyle sardı. Bir saniye sonra, küreler birleşti. Kör edici bir parlama. Gümüş bir patlama. Ve sonra... hiçbir şey. Kayboldular. Hiçbir felaket olmadı. Patlama olmadı. Yutan alan, sanki hiç var olmamışlar gibi onların bulunduğu yeri geçip yoluna devam etti. "Bond! Neden bu kadar uzun sürdü!" Ozeroth'un sesi, onları çevreleyen tekillik perdesinde yankılandı. Yutan alan sadece var olan şeyleri yiyebilirdi. Ve şu anda, hiçbiri yoktu. "Kuu!" Her şeye rağmen, Noctis bunu neşeli bir buluşma için mükemmel bir fırsat olarak gördü. Kocaman dili dışarı çıktı ve Ozeroth'u salyayla ıslattı. "Ne?! Şimdi sırası değil, Noctis!" Ozeroth tiksintiyle geri çekilirken bağırdı. Noctis başını eğdi, kulakları sarktı ve düşük bir inilti kaçtı. Ozeroth içini çekerek yüzünü sildi, ama konuşamadan Atticus'un sesi kesintiye uğradı. "Bunu Ruh Kral mı yaptı?" Ozeroth ona döndü. "Evet. Ama şu anda son nefesini veriyor, şuradaki kız arkadaşın sayesinde." "Zoey mi?" Atticus'un gözleri kısıldı. "Bunu sonra konuşuruz," dedi Ozeroth çabucak. "Önce bununla ilgilenelim. Bu onun son kozu. Bizi de yanında götürmek için son bir girişim." "Ve Eldoralth'ın büyük bir kısmını," diye ekledi Atticus. Tekillik ötesinde hiçbir şey göremiyordu. Dış dünyayı hissedemiyordu, çünkü artık o dünyada varolmamıştı. Ama yutan alanı görmüştü... ve yavaşladığının hiçbir işareti yoktu. Eğer durdurulmazsa, Eldoralth'ın büyük bir bölümünü yok edecekti. Noctis gözlerini kırpıştırdı, ikisi arasında bakışlarını gezdirdi, neler olup bittiğini anlamamıştı. Ama Atticus aniden Ozeroth'un kaçtığı yöne döndü. Yüzündeki ifade değişti. "Hazır olun," dedi sakin bir sesle. "Birleşiyoruz." Her şeyi yutmaya çalışan uçsuz bucaksız kara alanın ortasında, Ruh Kralı havada asılı duruyordu. Eldoralth'a inip görevine başladığından beri, ifadesi bir kez bile değişmemişti. Ama her şeyin alt üst olduğu bu kısa anda, Ruh Kralı'nın yüzünde bir kaş çatma belirdi. Uzun boylu ve kendinden emindi. Zarifti. Bir kraldı. Birçok şeydi. Ancak şu anda, öfkeli bir kraldı. Planı mükemmeldi. Bu onun orijinal planı değildi, ama her şeyin mükemmel gitmesi için kusursuz bir şekilde ayarlamıştı. Atticus dünyadan ayrılmıştı. Zorvan diyarında çocuğu tuzağa düşürerek aşağı inip varlığını kanıtlamak için mükemmel bir fırsattı. Onun aracısı uzun süre dayanmayacaktı, özellikle de ona aktardığı tüm güçle. Ancak Atticus Eldoralth'a geri dönene kadar, o çoktan amacına ulaşmış olacaktı. Ozeroth ile karşılaşmıştı, ama bu hesaba katılmıştı. Çocuk ruhlar dünyasında ona karşı koyamamıştı, şimdi bunun değişmesi imkansızdı. Her şey yolunda gitmeliydi. Ama bir değişkeni gözden kaçırmıştı. Sadece bir tane lanet değişken. Aptal ejderha. "Onun ölümü merhametli oldu." Ruh Kralı öfkeliydi. Dünyayı korumak için güç kazanmaya çalışıyordu, ama korumaya çalıştığı insanlar ona ihanet mi etmişti? Bu çok acı vericiydi. Lumindra'nın ölümünün çok huzurlu olduğunu düşünmeden edemiyordu. "O aptal kızı yakalayıp senin yerine cezalandıracağım." Yutan alan üzerinde mutlak kontrolü vardı. Ozeroth'u yok edip Zoey'i daha sonra işkence etmek için bırakabilirdi. Ruh Kralı soğuk bir bakışla kolunu kaldırdı ve alanı hızlandırdı. İkiliyi yutmak üzereyken... ortadan kayboldular. Ruh Kralı'nın gözleri kısıldı. "Nereye...?"