Bölüm 1156 : Yara

Bloom ve Blight ikizleri, olan biteni anlamaya çalışıyordu. Alt dünyadan bir çocuk Impose kullanmıştı. Ve sadece bu da değil, orta düzlemlerdeki tüm geniş seyahatlerinde bile hiç görmedikleri bir şey yapmıştı. Sıkıştırmıştı, Impose'u kullanmıştı. Etrafındaki dünyayı sıkıştırarak kendini durdurulamaz bir güce dönüştürmüştü. Ama onları en çok şok eden şey bu değildi. Onu şok eden şey, onun iradesi idi. Çok güçlüydü. Fazla güçlüydü. Uzaktan süzülürken bile ikizler, kendi İradelerini yakan bir sıcaklık hissettiler. Bir irade bu kadar güçlü olmamalıydı. Başka iradeleri bu kadar etkileyememeliydi, özellikle de alt dünyadan gelen bir iradeyi. "Kızıl Alevler." Bu isim zihinlerinde yankılandı, yüzleri gerginleşti. Orta düzlemlerdeki önemli bir gruptu. Atticus'un iradesinin etkileri de onlarınkine benziyordu. Ama yine de bir şeyler ters gidiyordu. Kızıl Alevler'in üyeleriyle daha önce sayısız kez çatışmışlardı. Alevler yanıyordu, evet, ama çok daha yavaş bir hızda, özellikle de rakipleri kendileriyle eşit bir iradeye sahip olduğunda. Bazı günler sadece sıcaklık hissediyorlardı. Ama bu... bu farklıydı. Kaelith hissetmişti. Lysara hissetmişti. Atticus'un İradesi ile temas etmek, ruhunu erimiş demire bastırmak gibiydi. Sadece yakmakla kalmıyordu, kavuruyordu. Varlıklarına kazınıyordu. Normal bir İrade bunu yapamazdı. Onlar üzerinde bu kadar hakimiyet kurmamalıydı. En azından, orta düzlemlerdeki çoğu gücün uyguladığı türden bir hakimiyet olmamalıydı. Doğa Dünyası'nın soyundan gelen Verdanthor'lar olarak, bunun ne olduğunu çok iyi biliyorlardı. 'Gerçek İrade.' Lysara ve Kaelith, gerçeğin farkına varınca gözleri yavaşça büyüdü. Uzakta duran sözde çocuğa baktılar, etrafını eteğinden kesilmiş kırmızı alevler sarmalamıştı. Onlara sanki kaderlerini çoktan belirlemiş gibi bakıyordu. Onlara göre o bir çocuk gibi görünmüyordu. O gülümseme... bir gülümseme değildi. Onlara göre değil. İkizler aynı anda aynı sonuca vardılar: İmkansız bir şeye bakıyorlardı. "Lysara." Kaelith'in sesi soğuktu, ama ağırdı. "Evet, kardeşim." Oynak sesi çoktan kaybolmuştu. Onun yerine, kardeşi gibi sert bir ifade vardı yüzünde. Sonra, etraflarındaki hava değişti. Dudaklarından aynı anda tek bir kelime döküldü: "Dayat." Beyaz ve yeşil bir dalga dışarıya doğru patladı. Dünya büküldü. Değişti. Lysara'nın tarafında, toprak çiçek açtı ve sonsuz bir orman canlandı, devasa ağaçlar titanlar gibi yükseldi, sarmaşıklar havada kıvrıldı, doğanın kokusu havayı doldurdu. Kaelith'in tarafında ise her şey beyaza büründü. Arkasında devasa, tek parça, çatlak ve hafifçe parlayan eski bir kapı belirdi. Gıcırdayarak açıldı. Derinliklerinden dışarıya döküldüler. Kas ve kemikten oluşan çarpık yaratıklar, acımasız bir dalga halinde dünyaya akın etti. Tek tip bir şekilleri yoktu, sadece canavarca niyetleri vardı. Gözleri çılgındı. Dişleri ortaya çıkmıştı. Jilet gibi keskin pençeleri heyecanla titriyordu. Eti parçalamaya hazırdılar. Uzaklardan Eldoralth halkı gökyüzüne bakıyordu. Zorvanlar savaş gemilerinden gökyüzüne bakıyordu. Dünya üç rengin karışımına dönüşmüştü. Yeşil. Beyaz. Ve yakıcı kırmızı. Ancak korkuları, yaklaşan savaşı durduramayacaktı. "Saldır." Bu söz bir kez söylendi. "Saldır." Sözcük iki kez söylendi. Kaelith ve Lysara'nın emriyle, yeşil ve beyaz dünyalar Atticus'a doğru dalgalandı. Yeşilimsi sarmaşıklar, kökler, ağaç kabukları ve sporlar havayı yırtarak ona doğru fırladı. Sinir ve kemikten doğmuş yaratıklar her yönden öfkeyle ilerleyerek onu ezmeye hazırdı. Ama Atticus'un gülümsemesi... daha da genişledi. İkizlerin kalplerini titretmek için sözler söyledi. "Seni yakmaktan zevk alacağım." Etrafında yanan kızıl alevler yoğunlaşarak, canlı ve kaynayan parlak kırmızı bir zırh gibi vücudunu kapladı. Beyaz ve yeşil dünyalar ona ulaştığında, vücudu alçaldı ve sonra... kayboldu. Kırmızı bir çizgi yeşil ve beyazı yırtarak geçti, ardında cızırtılı bir ısı izi bıraktı. Hiçbir şeyin şansı yoktu. Asmalar ve ağaçlar yandı. Kas ve kemikten oluşan bükülmüş yaratıklar yandı. Bir sonraki anda, Atticus Kaelith'in önünde canlandı, etrafında alev alev yanan ruhani bir ateş, sıcaklığı kavurucu hale getirdi. Katanası yükseldi, sonra alevli bir yargı kılıcı gibi indi. Kaelith'in gözleri fal taşı gibi açıldı. Onların Impose'unu yakıp kül mü etmişti? "İmkânsız!" Soğuk ifadesi çatladı ve yerini tam bir şoka bıraktı. Vücudu beyaz bir dalga halinde patladı ve kolunun etrafında kaslar ve kemikler canlandı. Yukarı doğru yumruk attı ve alevli katanaya doğru havayı yaraladı. Ama Kaelith'in göz bebekleri iğne ucu kadar küçüldü. Vücudundan ince, cızırtılı bir duman yükselmeye başladı. "İrademi yakıyor... beni yakıyor." Yüzü karardı. Atticus'un yanında olmak, sanki erimiş demir tüm vücuduna değiyormuş gibi hissettiriyordu. Alevli katan, kas ve kemiklerle karşılaştı. Kısa bir an için, temas anında kırmızı ve beyaz ışıklar parladı, ardından katana tek bir temiz hareketle kolu kesti ve Kaelith'in vücudunda derin bir çapraz yara açtı. Kırmızı kan gayzer gibi fışkırdı ve Kaelith'in gözleri titredi. Atticus katanasını geri çekti... sonra ileri doğru savurdu, dünyayı ikiye bölen bir ivmeyle doğrudan kafasına nişan aldı. "Kardeşim!" Lysara'nın çığlığı kaosun içinden delici bir şekilde yankılandı. Havanın yarılması sesi duyuldu ve devasa dallar ve kıvrımlı sarmaşıklar Atticus'un üzerine büyük bir güçle çöktü, onu kırmızı bir iz bırakarak geriye fırlattı. "Kardeşim..." Lysara'nın bakışları Kaelith'in gövdesindeki derin yaraya takılınca yüzü karardı. Yara hala kanıyordu. "Ben iyiyim." Kaelith, kız kardeşinin yardım etme girişimini eliyle reddetti. Atticus az önce kolunu koparmış ve gövdesinde derin bir yara açmıştı, ama yüzünde acı belirtisi yoktu. Sadece soğukluk vardı. "Tam zamanında geri çektim." Çok ucuz kurtulmuştu. Atticus'un katanası kolunu kesmek üzereyken Kaelith iradesini geri çekmeseydi, şu anda acı içinde kıvranıyor olacaktı.