Bölüm 1142 : Mezar

Atticus odasının kapısına sakince yaklaştı. Ruh ikizi utanmadan kafasının üstüne tünemiş, Atticus'un gür saçlarını ayırıp kendini daha rahat hale getirmek için birkaç saniyede bir kıvrılıp dönüyordu. Bir kez, iki kez inledi, sonra yerini bulduğunda memnun bir cıvıldama çıkardı. Atticus onu rahat bıraktı. Tamamen. Bu ilişkide kimin gücü elinde tuttuğu çok açıktı ve o değildi. O kadar sevimliydi ki, Atticus küçük canavara hiçbir şeyi reddedebilecek kadar kalbi olmadığını düşündü. "Ona yakında bir isim vermeliyim," diye düşündü Atticus. "Hmph, ben hallettim bile," dedi Ozeroth aniden. Atticus kaşlarını kaldırdı. "Gerçekten mi? Son görüşmenizde onu parçalamak istiyormuş gibi görünüyordun. Şimdi de ona isim mi veriyorsun? Bu bir buçuk ay çok olaylı geçti, ha... Baba Ozzy." "Fazla anlam arama Bond," diye homurdandı Ozeroth. "Sadece ona bir iyilik yapmaya karar verdim! Sürekli ruh kardeşim diye çağrılması çok acıklıydı." Ozeroth inkar etmeye çalışsa da, Atticus buna hiç inanmadı. "Tamam... peki ona ne isim verdin?" Kısa bir sessizlik oldu. "…Ozzy." Atticus donakaldı, eli kapıya birkaç santim uzaklıktaydı. Doğru duymuş muydu? Kafasını salladı. "Ne yapmaya çalıştığını anladım. Unut gitsin." "Ne, Bond mu? Ona çok yakışan bir isim. Sevimli ve gururlu. Mükemmel uyum!" Atticus gülümsedi. "Sen de sevimlisin. Ve gururlusun. O isim senin için özel olarak, sevgiyle seçildi. Gerçekten onu çöpe mi atacaksın?" "Evet! Büyük Ozeroth, büyük Ozeroth'tur! Ozzy değil!" Ozeroth tereddüt etmedi. Atticus güldü. "Çok yazık. Hoşuna gitse de gitmese de bu senin lakabın olacak." "Ahhh!" Ozeroth anında zihninde öfkeye kapıldı, ama Atticus kapıdan dışarı çıkarken onu duymazdan geldi. Sıcak öğleden sonra havası dalga gibi üzerine çarptı ve Atticus önündeki manzarayı içine çekti. Güneş gökyüzünde yüksekteydi ve kavurucu ışınları, altında yayılan kaosa parıldıyordu. Bir şekilde, arazinin kalbindeki bir ağacın en yüksek tepesine tünemişti. Buradan Atticus her şeyi görebiliyordu. İnsanlar sokaklarda koşuşturuyor, çeşitli erzak paketlerini kaldırıyor, acilen kubbenin kenarına doğru akın ediyordu. Yıkılmış binalarda yangınlar çıkmıştı ve farklı ırklardan insanlar kovalarla su taşıyarak yangını söndürmeye çalışıyordu. Havada korkunun kokusunu alabiliyordu. Çaresizliği hissedebiliyordu. Sonra Atticus gökyüzüne döndü. Aegis kalkanı hâlâ aktifti ve tüm malikanenin üzerini mavi bir kubbeyle kaplıyordu. Ama onun dikkatini çeken bu değildi. Her yönden, saf enerji ışınları kalkanın üzerine doğru yükseldi ve gökyüzünü kızıl bir ışıkla kapladı. Ancak çarpmadan önce, aegis kalkanında çok sayıda delik açıldı, tam da alanın kenarındaki savaş gemilerinden gelen ışınların geçmesine yetecek kadar. Her ışın, gelen saldırıları havada vurdu ve gökyüzünde patlayan enerji patlamalarına neden oldu. Kızıl parıltı, aşağıdaki insanların geniş, titrek gözlerinde yansıyordu. Birçoğu sevdiklerini sıkıca sarıyordu. Bu manzarayı tarif edecek tek bir kelime vardı. Kaos. "Şok dalgaları bana ulaşmadı." Atticus'un aklına gelen ilk şey buydu. Bir savaş tüm şiddetiyle devam ediyordu ve o bunun farkında bile değildi. Az önce çıktığı odaya bakarak, dış duvarlara kazınmış titreyen runeleri fark etti. "Demek bu yüzden." Rünler onu en şiddetli titreşimlerden korumuştu. Rünler algısını engellememişti, ancak Atticus hala iyileşme aşamasında olduğu için algısını yaymamıştı ve şu anki durumunda yararlı bir şey hissedebileceğinden şüpheliydi. "Zorvanlar... Lanet olsun." Durum düşündüğünden daha kötüydü. Aurora'ya göre, Evolari bölgesindeydiler. Bu da demek oluyordu ki... Hollow Sun sırasında burayı geçtiler. Aegis kalkanı hala dayanıyordu, ama Atticus kristallerin bitmesinin an meselesi olduğunu biliyordu. Ve bu olduğunda... ne olacağını hiç bilmiyordu. "Artık boş durmanın zamanı geçti." Dinlenmekten bıkmıştı. Şimdi harekete geçme zamanıydı. Öncelikle, neler olup bittiğini öğrenmesi gerekiyordu. Algısını genişletmek üzereyken Atticus durakladı. Gözleri yana kaydı ve yüksek hızla kendisine doğru gelen bir silueti gördü. Bir saniye sonra, figür yere indi ve Oberon ortaya çıktı. Yanında, onu almaya gitmiş olan Anastasia duruyordu. Ama Oberon, Oberon'a benzemiyordu. En azından Atticus'un iyi tanıdığı Oberon'a benzemiyordu. Oberon titiz bir adamdı. Düzenli. Düşünceli. Kıyafetleri her zaman iyi giyilmiş, temiz ve tek bir kırışıklık bile yoktu. Ama şimdi, bunların hepsi yok olmuştu. Oberon cehennemi boyamış gibi görünüyordu. Bir aydan fazla süredir çıkarmamış gibi görünen bir savaş zırhı giymişti. Zırhın yüzeyi kir, kan ve pislikle kaplıydı. Ama daha da önemlisi, yüzü dikkat çekiyordu. Gözlerinin altında ağır torbalar vardı. Yorgunluktan bitkin bir ifade vardı. Atticus, adamın bir buçuk ay boyunca hiç gerçek anlamda uyumadığını düşündü. Yine de, o kadar uzun süre uykusuz kalmak bile, bir örnek insanı bu hale getiremezdi. Bundan hiç şüphe yoktu. Durumun ağırlığı çok yoğundu. "Kalkan ne zaman düşecek?" Atticus'un sesi sakindi, ama sözlerine eşlik eden ağır aura Oberon'un içgüdüsel olarak bir adım geri atmasına neden oldu. "Tamamen iyileşmediğini sanıyordum?" Oberon şaşkındı. Atticus Ravenstein iyileşiyordu. Bu bilgi herkese aktarılmıştı. Oberon da bunu kendi gözleriyle açıkça görebiliyordu. Ama buna rağmen... havası hala bu kadar ağır mıydı? Oberon selam vermeyi bıraktı. Buna gerek yoktu. Mesaj açıktı, doğrudan konuya girmek gerekiyordu. "On yedi gün daha," diye cevapladı. "Ama bu süre her an sıfıra düşebilir." "Ne demek istiyorsun?" Atticus'un bakışları keskinleşti. Oberon'un sesi sertleşti. Sesini alçaltarak konuştu. "Zorvanlar, Aegis Kalkanı'nı etkisiz hale getiren bir silaha sahipler." Atticus'un gözleri fal taşı gibi açıldı. "Ne? Ne?" Şoktan sesi titriyordu.