Bölüm 1139 : Umutsuzluk

Çılgınca etrafı taradılar. Ama Whisker gitmişti. "Gitmiş olamaz," diye mırıldandı Oberon, mantıklı bir açıklama bulmaya çalışarak. "Hepimiz kalkanın içinde mahsur kaldık." Mantıken mantıklıydı, ama ne kadar arasalar da Whisker hiçbir yerde bulunamadı. Sanki havaya karışıp yok olmuş gibiydi. Bir kez daha, paragonlar kendilerini başlangıç noktasında buldular. Hiçbir şeye tutunamadan, nasıl ilerleyeceklerini bulmak için çaresizce uğraşırken... İnsanların ve diğer ırkların paragonları, en büyük silahlarının ezici ağırlığı altında bilinçsizce mücadele ederken... Eldoralth'ın başka bir yerinde, tüm gezegenin kaderini belirleyecek başka bir olay yaşanmaya başlıyordu. İttifak'ın birçok kalesinden birinde, alışılmadık derecede karanlık ve dar bir odada, bir adam rahatsızlık içinde yüzünü buruşturarak, son gücünü kullanarak bir şeyi dışarı çıkarmaya çalışır gibi kambur bir şekilde oturuyordu. Saniyeler geçtikçe... Ses, ağır bir taşın suya düşmesi gibi yankılandı. Uzun bir nefes izledi ve adamın yüzü sonunda rahatlayarak gevşedi. Birkaç saniyelik garip bir sessizliğin ardından, odadan çıkıp dar bir koridorda yürümeye başladı. Parlak beyaz koridor ışıkları, uzun boylu vücudunu düzgünce saran İttifak'ın gece mavisi askeri üniformasına yansıyordu. O, burayı çok iyi tanıyormuş gibi hareket etti ve sonunda kapalı bir kapının önünde durdu. Birkaç tarama ve katmanlı güvenlik kontrolünden sonra kapı açıldı. Gözleri, her biri enerji kulesi gibi yere saplanmış parlak dikey cihazların etrafındaki istasyonlarda görev yapan operatörlerle dolu devasa bir kontrol odasına takıldı. Şaşırmış görünmüyordu, buraya ilk kez gelmiyordu. Rütbesini düşünürsek, bu özel aegis düğümüyle sayamayacağı kadar çok kez etkileşime girmişti. Yerine geri döndü. Yanındaki operatör hiç vakit kaybetmedi. "Lanet olsun, Elias! Burası hala ölüm kokuyor. O tuvalete ne yaptın sen?" Elias inledi ve sandalyesine çöktü. "Bana mı söylüyorsun? Kaya gibi sertti. Sinirlerimden olmalı. Midem stresle hiç iyi geçinmez." "Evet, seni anlıyorum. Bir gün daha, o mavi piçler üzerimize yağmur gibi yağacak..." Elias'ın yüzü karardı. O gün... Boş Güneş. Herkes ondan korkuyordu. Tek bir kale bile düşerse, bu sonun başlangıcı olacaktı. Bu yüzden her birine, aegis düğümünü doğrudan yıkımdan korumak için yerelleştirilmiş kendi aegis kalkanı takılmıştı. Ancak bu koruma kusursuz değildi. Ordunun görevi sadece Zorvanların İttifak topraklarına girmesini engellemek değil, düğümleri de korumaktı. Aegis kalkanları her şeyi durduramazdı. Ses, kuvvet ve şok dalgaları hala içlerinden geçebiliyordu. Yeterince güçlü bir darbe, düğümleri dengesizleştirebilirdi. Ve bu düğümlere doğrudan bağlı operatörler olarak, her sarsıntıyı, her sarsıntıyı hissediyorlardı. Ancak artan gerginliğe rağmen, onları daha da ağır bir yük altına sokan şey, İttifak içindeki mevcut savaş haberleriydi. Hepsi, savaş başladığında her kılıcın sahada olmayacağını biliyordu. Elias monitörüne geri odaklandı, ama sonra gözleri kısıldı. "Hey... bunu sen de görüyor musun?" yanındaki operatör sordu. Elias hemen cevap vermedi. Bakışları odanın içinde dolaştı. Diğer operatörler de şaşkınlıkla ekranlarına bakıyorlardı. Kendi ekranına geri döndü. Kaşları daha da çatıldı. "Erken gelmediler mi...?" diye mırıldandı. Ekranda, yavaş ama kararlı bir hızla kalelerine doğru yaklaşan, gökyüzünü kaplayan devasa bir Zorvan savaş gemisi filosu vardı. Bu, yarından sonra başlaması gerekiyordu. Ama bu... bu sayı, bunların ana kuvvetleri olduğuna şüphe yoktu. Kontrol odasında aniden yüksek bir siren sesi duyuldu. ALARM! ALARM! Kırmızı uyarı ışıkları yanarken, alarmlar kalenin her yerinde çalmaya başladı. Yaklaşan saldırının işareti, orman yangını gibi yayıldı. Yatakhanelerde, savaşçılar uykularından sıçrayarak uyandılar. Yemekhanelerde, tepsiler yere düştü. Eğitim odalarında, kılıçlar havada sallanırken çekildi. Zırhlar giyildi. Silahlar dolduruldu. Aegis kalkanı hala aktifti, ama her asker ne olacağını biliyordu. Kaleye akın ettiler, gözleri gökyüzüne çevrilmişti. Yaklaşan filo, altındaki her şeyi kararttı. Güneş ışığı kayboldu ve sadece yaklaşan gölgeler kaldı. Bazıları yutkundu. Diğerleri kılıçlarının kabzalarını sıktı. Gerilim arttı. Ama bir saniye sonra, biraz rahatladılar. En azından kalkan hala ayaktaydı ve hazırlık için bir günleri vardı. Ancak çoğu savaşa hazırlanırken, Elias gözlerini ekranından ayıramıyordu. "…Bu da ne böyle?" diye fısıldadı. Filonun ortasında duran tek bir savaş gemisine yakınlaştırmıştı. Diğerlerinden farklı olarak, bu geminin ön tarafında top ağzı gibi devasa bir dairesel nozul vardı. Savaş gemisine benzemiyordu. Bir silaha benziyordu. Aniden, derinliklerden gelen siyah bir ışık dalgası yayıldı ve her saniye daha parlak ve yoğun hale geldi. Elias'ın midesi bulandı. "Bu işin içinde bir terslik var..." Top ateşlendi. Kara bir ışın gökyüzünü yırttı ve kaleyi çevreleyen kalkanlara çarptı. Şok dalgasına hazırlandılar, ama hiçbir şey gelmedi. Bunun yerine, siyah ışın kalkanın etrafına yayılmaya başladı, sanki onu canlı canlı yiyormuş gibi. Kontrol odasındaki tüm operatörlerin monitörleri kırmızıya döndü. Yanıp sönen hata mesajları. Sistem arızaları. Kritik güvenlik ihlalleri. Elias o kadar hızlı ayağa kalktı ki sandalyesi arkasında devrildi. Konsoluna yumruklarını vurmaya başladı. "Hayır, hayır, hayır, hayır!" Ama hiçbir şey işe yaramadı. "Kahretsin!" İki yumruğunu klavyeye vurarak parçaladı, sonra dönüp kontrol odasından fırladı. Botları koridorda gürültüyle yankılanarak yüzey platformuna çıktı. Yukarı baktı... ve dünyası çöktü. Işın virüs gibi yayılmış, kalkanları kara bir hastalıkla sarmıştı. Ve sonra, sessiz, son bir anda... Çatır. Kalkan cam gibi paramparça oldu. Ve yıkımın siyah perdesinden, Zorvan filosunun kızıl gövdeleri fırladı. Tereddüt etmediler. Silahlar ateşlendi. Toplar dolduruldu. Kale savaşçıları kırmızı parıltının altında donakaldı. Hava ağırdı. Kimse kıpırdamadı. Kimse nefes almıyordu. Tek hissettikleri... umutsuzluktu. Sonra çarpışma geldi. Gök gürültüsü gibi bir patlama kaleyi paramparça etti. Binalar yıkıldı. Platformlar çöktü. Ateş ve enkazın ağırlığı altında çığlıklar sustu. Sadece birkaç saniye içinde, kale parçalanmış toprak ve titreyen alevlerden ibaret hale geldi. Ve Zorvan filosu ilerlemeye devam etti... doğrudan İttifak topraklarına doğru.