Bölüm 1100 : Hatırla

Bazı aileler evlerine kapanmış, sevdiklerini kucaklayarak sessizce dua ediyorlardı. Diğerleri ise işaret ateşi ve fenerler yakarak, bunları umut ışığı olarak kullanıyorlardı. ne olursa olsun insanlığın ayakta kalacağına inanıyorlardı. Ancak, onların hayatlarını elinde tutan kişi, bakışlarında en ufak bir duygu belirtisi olmadan onlara bakıyordu. İnsanların koşturup saklandığını gördü, korkularını gördü, ama ne kadar uzun süre bakarsa baksın, kendini umursamaya zorlayamadı. Onlardan gözlerini ayırdı ve gökyüzüne baktı. Orada, Dimensari, Vampyros ve Ejderhalara ait üç devasa savaş gemisi, bulutların arkasında saklanırken ortaya çıkmış, havada açıkça süzülerek bekliyordu. Bu, aşağıdaki insanların içindeki korkuyu daha da artırdı. Atticus arkadan yaklaşan birçok varlık hissetti, ardından endişe dolu bir ses duydu. "Oğlum, bundan emin misin?" Bakışlarını savaş gemilerinden ayırıp az önce konuşan babası Avalon'a çevirdi. Onunla birlikte, diğer insanlık örnekleri de havada süzülerek toplanmış, farklı ifadelerle Atticus'a bakıyorlardı. Ama onun dikkatini çeken bu değildi. Hiçbiri normal hallerinde değildi. Paragonlar, özenle işlenmiş cüppeleri yerine zırhlar giymiş, silahlarını çekmiş, hazır bekliyorlardı. Garvin Emberforge, son bir ay boyunca çok meşgul olmuştu ve Oberon'un yardımıyla, her bir örnek insan için silahlar ve zırhlar yapmıştı. "Bu tek yol, baba. Ben iyi olacağım, merak etme," dedi "Başka yolu yok baba. Ben iyi olacağım, merak etme," dedi Atticus sakin bir sesle. Nadiren sarsılan Magnus bile endişeyle ona baktı. "Savaşabiliriz." Atticus hafifçe gülümsedi, sonra gökyüzünde beliren savaş gemilerine döndü. "Böylesi daha iyi," dedi. "Dimensari ve Vampyros liderleri, her biri üç çekirdek emdi. Şu anki güç seviyeleri çok tahmin edilemez. Bu en mantıklı seçim." Son kelimeyi söylerken, bakışları kısa bir süre Oberon'a kaydı. Bugün, Aegis Kalkanı'nın düşmesi beklenen gündü. Bu tek başına halkı tedirgin etmişti. Ama Avalon ve Magnus'u endişelendiren bu değildi. Atticus, Aegis'in güvenliğini terk edip Eletantron ve Jezenet'le tek başına yüzleşmek istiyordu. Atticus'un bakışının anlamını anlayan Oberon, konuşmadan önce başını salladı. "O haklı. Onların çatışmalarından kaynaklanan güce tek başımıza karşı koyamayız. Sadece ayak bağı oluruz." Diğer paragonlar itiraz etmedi. Her biri, Oberon'un söylediklerinin gerçeği olduğunu kalbinde biliyordu. Avalon ve Magnus yumruklarını sıkıca sıktılar ve bir şey söylemediler. Söyleyemediler. Bunu gören Atticus gülümsedi ve "Her şey yoluna girecek. Ben dışarıda bekliyorum. Başım belaya girerse gelip beni alabilirsiniz." dedi. Bunu gülümseyerek söylemişti. Ve bu sözler söylenmiş olmasına rağmen, paragonların hiçbiri bu canavarın başının belaya gireceğini hayal bile edemiyordu. Aksine, onun rakipleri için endişeleniyorlardı. Avalon ve Magnus yavaşça yumruklarını açtılar ve ciddiyetle başlarını salladılar. Bunu gören Atticus, bakışlarını bir kez daha gökyüzüne çevirdi. Aklı çalışıyordu. "Ne düşünüyorsun?" Ozeroth'un sesi bir an sonra heyecanla duyuldu. "Evet! Aynen böyle olmalı! Tüm bölge bizim savaşımızı izleyecek ve gücümüze hayran kalacak. Başka bir şey gerekmez!" Atticus başını salladı. Ne bekliyordu ki? Kalkanın çökmesine sadece birkaç dakika kalmıştı ve o gitmeye karar vermişti. Ona göre bu en iyi seçimdi. Aslında, gücünü artırmak için her saniyeyi değerlendirmek istemeseydi, bir gün önce ayrılmış olacaktı. Eletantron ve Jezenet ile yapılacak bir savaşın felaketle sonuçlanacağı kesindi. Aegis Kalkanı olmadan, insan krallığı yok olacak ve milyarlarca insan hayatını kaybedecekti. Bu yüzden kalkan hala aktifken savaşmak istemişti. En azından o zaman endişelenecek daha az şeyi olacaktı. Paragonların saçları, bir rüzgar esintisiyle aniden dalgalandı. Yüz ifadeleri değişti. Atticus'un yanında dururken tek bir esinti bile hissetmediklerini fark ettiler. Ama şimdi, tüm gücüyle üzerlerine geliyordu. Atticus'un vücudu yavaşça Aegis Kalkanı'na doğru yükseldi. Üzerinde zırh yoktu, tek bir parça bile. Sadece belinde sıradan görünümlü bir katana asılıydı. Ancak, o anda yaydığı saf güç, onu hiçbir paragonun savaşa hazır görünüyordu. Yüzü buz gibi oldu. Aurasını yaymaya başladı. Her şeyi ve herkesi kapsayacak şekilde uzaklara yayıldı. Onları kurtaracak, yardım edecek bir şey umarak dua eden insanlar bunu hissetti. Onların Zirvesi. Herkes, sokakta ya da evlerinde, nerede olurlarsa olsunlar, yaptıkları her şeyi bırakıp gökyüzüne döndü. Onu göremiyorlardı. Ama onu hissettiler. Onların Zirvesi. Atticus, insan dünyasının gökyüzüne ulaştı ve Aegis Kalkanı'nın hemen altında durdu. Bir saniye bekledi, önünde aniden küçük bir delik açıldı ve sonra dışarı çıktı, delik arkasından kapandı. Dışarı adımını atar atmaz, gözleri havada süzülen birçok figürün görüntüsüne takıldı. havada süzülen birçok figürün görüntüsüyle karşılaştı. Eletantron, Dimensari ırkının lideri. Ve Ejderha ırkının yaşlıları. Ve Ejderha ırkının yaşlıları. O, Aegis Kalkanı'ndan çıkamadan, onlar çoktan öne çıkmış, bekliyorlardı. Toplu bakışları, bir dünyayı boğacak kadar güçlü bir kan arzusu barındırıyordu. "O zaman sana söylediklerimi hatırlıyor musun?" Sessizlik anında bozuldu. Atticus bakışlarını çok yavaşça kaydırdı ve az önce konuşan kişiye kilitledi. Eletantron. Atticus'a o kadar yoğun bir şekilde baktı ki, havada titreme oldu. "Sana söylemiştim," dedi, sesi çelik gibi. "Bunu pişman olacaksın."