Bölüm 1072 : Kavga mı?

"Hala dokunulmazsın, büyükbaba." Atticus'un sözleri üzerine Magnus'un yüzündeki çelik gibi ifade çatladı ve yerini içten bir gülümsemeye bıraktı. "Dinlenin," dedi basitçe, sesi ayağa kalkmaya çalışan inleyen figürlere ulaştı. Sonra... Bir şimşek gibi dönüşerek bir anda Atticus'un önünde belirdi. "Her şey yolunda mı?" Atticus ona baktı ve gülümsedi. Nedense, sert ses tonuna rağmen, hayır derse Magnus dünyayı alt üst edip bunu düzeltmeye çalışacağını hissedebiliyordu. Başını salladı. "Ben... buna cevap veremem. En azından şimdilik. Ben bile emin değilim." Ozeroth ile konuşup annesine yalan söyledikten sonra Atticus bir karar vermişti. Artık yalan yoktu. Onlar için savaştığı insanlara yalan söylemeyecekti. Gücü onları korumak içinse, ilişkilerinin yalan üzerine kurulu olması ne anlamı vardı? "Bir şeyler geliyor," dedi sessizce. "Emin olmadığım şeyler. Hazırlanmalıyız, büyükbaba." Magnus'un gözleri hafifçe kısıldı. Şaşırmıştı. Bu canavarca torununun doğduğu günden beri Atticus gizemle örtülü bir hayat sürmüştü. Ona yakın olan herkes Atticus'un bir sır sakladığını biliyordu. Aslında birçok sır. Ama bu an... bu farklıydı. Atticus'un ilk kez içini açmak üzere olduğu hissi vardı. Magnus yaklaştı. Sesi artık daha yumuşaktı, daha çok bir büyükbaba gibi geliyordu. "Neler oluyor?" Bu bir talep gibi gelmiyordu. Bir yalvarış gibiydi. Sanki içeri girmesine izin verilmesini, kendisine güvenilmesini istiyor gibiydi. "Artık sır saklamamalıyım," diye düşündü Atticus. "Merak etme," dedi gülümseyerek. "Daha fazla bilgi toplayacağım... sonra sana her şeyi anlatacağım." İleri adım attı ve Magnus'a sarıldı. Yaşlı adam gözlerini kırptı, sonra gülümsedi ve kollarını onun etrafına dolayarak onu sıkıca sarıldı. "Tamam," dedi Magnus sessizce. Arkalarından aniden bir ses duyuldu. "Ha! Magnus dedesi Atticus'u kucaklıyor!" Caldor, fırlatıldığı yerden sırtını ovuşturarak ayağa kalkmıştı. Sözleri diğerlerini hayallerinden uyandırdı. Dönüp ağzları açık bir şekilde baktılar. Magnus ve Atticus, tanıdıkları en soğuk, en ulaşılmaz iki kişi, gerçekten sarılmışlardı. İkisi de yasak bir şey yaparken yakalanmış gibi irkildi. Atticus açıklamak için ağzını açamadan Magnus bir şimşek çakmasıyla ortadan kayboldu, geride sadece statik bir ses kaldı. Caldor ileri atıldı. "Bunu bana nasıl yaparsın, büyükbaba! Aramızda bir şey olduğunu sanıyordum!" Kollarını havaya kaldırdı ve Magnus'un az önce durduğu boşluğa bağırdı. "Senin en sevdiğin torunun ben olmalıyım!" Sonra Atticus'a döndü, gözlerini kısarak. "Sen!" Caldor onu suçlayarak parmağını Atticus'a doğrultunca, Atticus kaşlarını kaldırdı. "Sadece birkaç yıl yoktum, sen de büyükbabamı benden çaldın!" Atticus yumuşakça güldü. "Seni de görmek güzel, Caldor. Seni özledim." "Sen...! Sen...!" Caldor, Atticus'un sesindeki sıcaklık karşısında tamamen hazırlıksız yakalanmış, kekelemeye başladı. Sahte öfkesi bir anda söndü. "Tabii ki özledin. Bu büyüklüğü özlememek suç olurdu." Saçlarını havalı bir hareketle savurdu. Atticus'un zihninde Ozeroth homurdandı. "Bu palyaço da kim? Benim önümde kendine büyük demesine nasıl cüret eder? Bu kutsal bir şeye saygısızlıktır!" "İkiniz de aynısınız," diye cevapladı Atticus içinden, çoktan sinirlenmişti. "Dramatik, gürültücü ve dünyanın senin etrafında döndüğüne inanmış. Birbirinize çok yakışırsınız! "Sözünü geri al, dostum!" diye gürledi Ozeroth. "Büyük Ozeroth dramatik değildir! Beni böyle biriyle karşılaştırmak... Atticus onu anında duymazdan geldi. "Evet, evet," dedi yüksek sesle gülümseyerek. "Kabul ediyorum. Uzun zaman oldu, Caldor." Caldor'u kucakladı. Caldor, bunu beklemediği için bir an için kaskatı kesildi. Ama sonra ifadesi yumuşadı ve sıcak bir gülümsemeyle ona sarıldı. "Ben de seni özledim kardeşim." Ariel, Ember ve Caldor'un babasının ölümünden sonra, üçü birbirine çok yakınlaşmıştı. Önemli olan her bakımdan, onlar bir aileydi. Kan bağıyla değil, bağlarıyla kardeşlerdi. Ayrıldıktan sonra, başka biri aniden seslendi. "Atticus." Sessiz bir ses dikkatini çekti ve tam dönmeden Ember onu sıkıca kucakladı. Atticus şaşkınlıkla gözlerini kırptı, sonra yumuşak bir gülümsemeyle ona sarıldı. "Ben de seni özledim, Ember." "Caldor'dan daha fazla," diye mırıldandı, bir saniye bile tereddüt etmeden. "Hey!" Caldor yanlarından sertçe seslendi. Ama Ember ona bakmadı bile. Sadece geri çekildi ve Atticus'un gözlerine sessizce bakarak, sanki reddetmeye cesaret edemezmiş gibi. Atticus boğazını temizledi, kıkırdadı ve "Elbette. Caldor'dan daha fazla." dedi. Caldor nefesini tuttu. "Bana nasıl ihanet edersin, Atticus!" Ama Atticus sadece gülümseyerek omuz silkti, gözleri hâlâ Ember'da. "Hayat adil değil," dedi. Birkaç saniye sonra, grubun geri kalanı da yaklaşmaya başladı. Aurora zaman kaybetmedi, ileriye doğru koştu ve sanki Atticus'un tekrar ortadan kaybolacağından korkar gibi, onun kollarına atladı ve sıkıca sarıldı. Atticus gülümsedi ve sarılmaya karşılık verdi. Sarılma beklenenden uzun sürünce, yumuşak bir sesle mırıldandı, "Görünüşe göre biri beni özlemiş. Önemli değil, her halükarda geri dönecektim." Aurora sonunda ayrıldı, ama ona attığı bakış gökyüzünü ateşe verebilirdi. "Söyleyemeyiz," diye homurdandı. "Kendini bir topun içine hapsetmiş, prenses gibi kurtarılmayı bekliyordun." Atticus'un dudakları seğirdi. Caldor ıslık çaldı. "Vay canına! Bu tam bir iğnelemeydi." Sırıttı ve Aurora'ya beşlik çaktı. Aurora da Atticus'a utangaç bir gülümsemeyle karşılık verdi. Atticus kaşlarını kaldırdı. "Kendi adına konuş. En azından ben her iki saniyede bir 'Atticus!' diye bağırmadım, sanki pembe dizi seçmelerine katılmış gibi." Aurora'nın yüzü anında kızardı. "Sen-!" Etrafında küçük bir ateş patlaması meydana geldi, aurası parladı. Daha fazla bir şey söylenemeden, bir ses duyuldu. "Kavga mı?" Herkes, heyecanla gözlerini kırpıştırıp yüzünde geniş bir gülümsemeyle onları izleyen Kael'e döndü. Hepsi aynı anda başlarını salladılar. Tabii ki Aurora'nın savaş niyetini fark etmişti. Ve tabii ki, bir kavga çıkacağını düşündü. Ve bu kavgayı kaçırmaya niyeti yoktu. Herkes kahkahalara boğuldu.