Bölüm 1056 : Sensin...

Gurur. Bu, herkesin hissettiği bir duyguydu. Irkı veya kökeni ne olursa olsun, her canlı, sessiz bir özgüven veya şişirilmiş bir ego şeklinde, bu duyguyu bir şekilde taşıyordu. Bazı gururlar basit bir onurdan, aldatılmak veya saygısızlık görmek istememekten kaynaklanıyordu. Diğer durumlarda ise üstünlük inancından, kişinin diğerlerinin üzerinde olduğuna dair kesin bir inançtan kaynaklanıyordu. Ancak gurur, diğer tüm duygular gibi, kırılabilirdi. Ve kırıldığında, başka bir şey doğurdu: dehşet, utanç, korku. Yine de, gururu kırmak için, kişi ellerini kirletmeye razı olmalıydı. Çoğu kişi bundan çekinirdi. Ama Atticus'un böyle bir tereddüdü yoktu. Carius, yerden kalkarken eli titriyordu. Gerçek artık açıktı, Atticus'un ne yapmaya çalıştığını tam olarak biliyordu. "Zamanını boşa harcıyorsun..." Ama Atticus yine ortadan kayboldu. ÇAT! Bir başka açık el tokatı yüzüne patladı ve onu bir kez daha yere devirdi. Her çarpışmada tozlar havaya uçtu, ağırlığı altında taşlar parçalandı. Kan ve tükürük, öksürerek başını çevirip nefes nefese kalırken ağzından döküldü. Sonra başını kaldırdı ve o gözleri gördü. Soğuk. Mesafeli. Küçümseyici. Atticus'un ona bakışı nefret dolu değildi. Öfke bile değildi. Bu kayıtsızlıktı. Sanki bir kılıç bile değmezmiş gibi. Sanki fark edilmeye bile layık değilmiş gibi. Carius dişlerini sıktı. "O gözlerini oyacağım," diye homurdandı ve tekrar ayağa kalkmaya çalıştı. Ama ayağa bile kalkamadan; ÇAT! Bir tokat daha. Bir patlama daha. Bir şiddetli düşüş daha. Bu sefer görüşü bulanıklaştı. Kafasını sallayarak netleştirmeye çalıştı. Ama Atticus hala ona doğru yürüyordu. Hala sessiz. Hala ona tepeden bakıyordu. "O sinir bozucu gözler..." Carius'un yumruğu daha da sıkılaştı. Öfke tüm vücudunu sardı. Tekrar ayağa kalkmaya çalıştı; Bir başka açık avuç içi yüzüne çarptı ve onu tekrar havaya savurdu. "Ugh!" diye inledi, yere düşerken. Yanağı zonkluyordu ve elini yanağına götürdüğünde, yanağının grotesk bir şekilde şiştiğini gördü. Yine de kendini zorlayarak ayağa kalktı, burnundan ve ağzından kan damlıyordu. Atticus yaklaşıyordu. Hâlâ sessizdi. Aniden, Carius kahkahaya boğulmadan önce kırık, vahşi bir şekilde güldü. Şişmiş dudakları çarpık bir sırıtışa dönüştü. "Beni küçük düşürebileceğini mi sanıyorsun?" diye sordu, yaralı ağzından çıkan sözler tuhaf geliyordu. "Ben Carius'um! Medeniyetleri toza çevirdim! Milyonları katlettim! Bütün uluslar önümde diz çöküyor!" Kendini yukarı itti, sendeledi. "Ben..." ÇAT! Yüzüne bir tokat daha indi, sözlerini yarıda kesti ve onu bir kez daha yere çakıldı. Bu kez dünya sessizliğe büründü. Eletantron'un gözleri sahneye kilitlenmişti, çenesi sıkılmış, yumrukları sıkmaktan çatlamıştı. Atticus'un mesajı yüksek ve net bir şekilde duyuldu. Carius tek aşağılanmış olan değildi. O, Dimensari'nin zirvesiydi. Onların gururu. Onların kılıcı. Onların üstünlüğünün sembolü. Ve şimdi çöp gibi aşağılanıyordu. Utanç duyan sadece Carius değildi, tüm Dimensari ırkıydı. Etraflarındaki uzay şiddetle büküldü, bulutlar kalınlaşırken ölümcül niyet gökyüzüne yayıldı. Dişler sıkıldı. Kalpler çarptı. Öfke derilerinin altında kaynıyordu. Ve yine de... izlediler. Sadece izleyebiliyorlardı. Apex'lerinin ayakta kalmaya çalıştığını izlediler. Carius inledi, vücudu yere yığıldı. Nefesi sığ ve düzensizdi, gözleri bulanık ve odaklanamıyordu. Uzuvları titriyordu, yüzü tekrarlanan darbelerden uyuşmuştu. Vücudu seğirdi ve dişlerini sıkarak başını kaldırdı. Ve sonra onu gördü. Hissetti. Gözleri. Sayısız göz. Milyonlarca. Onu izliyorlardı. Onu yargılıyorlardı. Ona acıyorlardı. Tokatlardan bile daha çok yakıyordu. Hiçbir yaradan daha derine işledi. Carius onlardan nefret ediyordu. Tüm varlığıyla nefret ediyordu. O sefil, küçümseyen gözler, sanki ondan daha iyiymiş gibi. "Sen kim olduğunu sanıyorsun..." Zihni öfkeyle kükredi. Sonra sesi patladı, kimseye özel olarak değil, sanki dünyaya konuşuyormuş gibi: "SEN KİM OLDUN SEN?! Benden daha iyi misin sanıyorsun?! BEN..." "Kim... kim olduğunu sanıyorsun sen..." Sesi titriyordu, kırılmıştı. Ve çoğu kişiye göre acınası bir ses. ÇAT! Bir başka tokat, meteor çarpması gibi yüzüne indi ve onu bir kez daha susturdu. Vücudu havada büküldü ve tekrar toprağa çakıldı. İnleyerek, Carius yere tırmandı, parmakları toprağa gömülürken kendini ileri sürükledi. "Sen... sen kim olduğunu sanıyorsun..." Sesi titriyordu, kırılmıştı. Ve birçokları için acınası bir ses. "Ben... ben Carius... Ben hepinizden daha iyiyim..." Tüm ırklar, tüm gözler, herkes sessizce sahneyi izliyordu. Sonra Carius yanından gelen ayak sesleri duydu. Dönemeden; Bir ayak yüzüne çarptı ve onu bir kez daha sahaya fırlattı. Vücudu havada kırık bir oyuncak bebek gibi bükülerek durana kadar savruldu. Bu sefer... hareket edemedi. Kolları ağırlaşmıştı ve vücudunun her yerinden acı yayılıyordu. Kemikleri çığlık atıyor, kasları pes ediyordu. "Nasıl bu hale geldim..." Düşünerek, bulanık görüşüyle gökyüzüne baktı. "Planlar yaptım... katmanlarca planlar. İşe yaramalıydı. Kazanmalıydım..." "Ama yine başarısız oldum... tıpkı o zamanlar gibi..." Aklı geçmişine daldı. O her zaman planlı bir adam olmuştu. Bir taktikçi. Acil durum planları yapar, tuzakları önceden görür, insanları yöneten bir tanrı gibi piyonları hareket ettirirdi. Ama geçmiş hayatında, bir ihmal ona her şeyine mal olmuştu. Sevdiği biri ona ihanet etmiş ve o pişmanlıklarla dolu bir şekilde ölmüştü. Ve bu sefer, yeniden doğduğunda, tüm duygularını terk etti. Ailesini terk etti. Ve en önemlisi, kimseye güvenmedi. Sadece kendine. Ve yine de... yine de başarısız oldu. "Nasıl?" Zihni çığlık atıyordu. "Nasıl başarısız oldum?" Anlamıyordu. Anlayamıyordu. Yavaşça ve acı içinde, Carius sırt üstü döndü. Bakışları sessizce yaklaşan Atticus'a takıldı. Şimdiye kadar tek bir kelime bile etmemişti. Carius'un gözleri fal taşı gibi açıldı. Sonra... kıkırdadı. Kahkaha boğazından çıkarken dudaklarından kan sızdı, boğuk ve zayıf bir sesle. "Sen misin..." diye mırıldandı.