Bölüm 1025 : Patlama

Lucas'ı öldürmek her şeyi sona erdirecekti. Ama bunu yapamayacağı nedenler vardı. Şimdi değil. İlk olarak, Lucas yıllardır onun arkadaşıydı. Başından beri onun yanındaydı. Arkadaş değillerdi, ama Lucas öylece bir kenara atabileceği biri değildi. Sonuçta, o hala kendisinden biriydi. Lucas onu açıkça sırtından bıçaklamaya çalışsaydı, durum farklı olurdu. Atticus tereddüt etmeden onu öldürürdü. Ama durum öyle değildi. Sadece şüpheleri vardı ve bunları kanıtlamıştı. Lucas, henüz ölümünü hak edecek bir şey yapmamıştı. Ve onu soğukkanlılıkla öldürmek, Atticus'un vicdanına ters geliyordu, bunu ne kadar mantıklı göstermeye çalışsa da. İkincisi, eğer bir plan varsa, Lucas tek başına hareket etmiyordu. O zayıftı. Fırsat verilse bile Atticus'un bir saç teline bile zarar veremezdi. Ve en önemlisi, pişmanlık duyuyordu. Bu da bir şans vardı... Atticus'un çaresizce ihtiyaç duyduğu bilgiyi elde etmek için zayıf, hassas bir şans. Lucas, alçak sesle devam etti. "Dürüst olmak gerekirse... Hayatta kalanlarımız, deneyler sırasında ölmeyi tercih ederdi. Ama bakın, hayatta kaldık. "Bazıları defalarca intihar etmeye çalıştı, ama üzerimizdeki gözler çok fazlaydı. Bizi hazine gibi gördüler, hatta lüks yemekler ve bakım bile sağladılar. Ama çoğumuz yaşamak için irademizi kaybetmiştik." Sesi karardı. "Ta ki onları kullanana kadar." "Öldüğünü sandığımız ailelerimizi getirdiler ve onları bize karşı kullandılar. Onların hayatlarıyla bizi tehdit ederek, bizi ömür boyu kendilerine bağlayan mana sözleşmeleri imzalamaya zorladılar... bizi köleden farksız hale getirdiler." Herkesin yüzü karardı ve ortamdaki baskı yoğunlaştı. Atticus'un aurası Lucas'ın üzerine çöktü ve burnundan bir damla kan aktı. "Ne planlıyorlar?" diye sordu Atticus, sesi ağırlaşmıştı. Lucas sırıttı. Bu, daha önce hiç görmediği bir ifadeydi, deli gibi çılgın bir ifade. "Önce benim isteğimi dinlemelisin." Atticus'un gözleri kısıldı. "Sen bir hainsin. Neden sana yardım edeceğimi düşünüyorsun?" Lucas daha da geniş bir gülümsemeyle karşılık verdi. "Çünkü nazikçe rica ettim." Sonra tekrar kahkahalara boğuldu. Baskı yeniden şiddetlendi ve Lucas'ın vücudu acımasız bir güçle yere çarptı. "Lucas!" Nate çığlık attı. Ama hala hareket edemiyordu. "Atticus, eminim bir yolunu bulabiliriz..." Aklıyla konuşmaya çalıştı ama sözünü bitiremeden Atticus konuştu. "Bunu şaka olarak almayın. Hala hayatta olmanızın tek nedeni, sahip olduğunuz bilgiler." "Bu son kez olacak." Baskı iki katına çıktı. Lucas öksürdü ve ağzından bir yudum kan tükürdü. Yine de nefes nefese konuşmaya devam etti. "Yine de iyiliğimi isteyeceğim... ne olursa olsun. Sonra da istediğini söyleyeceğim." Bir an durakladı. "Keliata ve Yesmin Ravenstein. Annem... ve kız kardeşim. Eğer buradan sağ çıkarsan, ki bir şekilde çıkacağını biliyorum, lütfen onları bul. Onlara yardım et." Yalvarırken gözleri hafifçe aşağı indi. Ama Atticus hiçbir şey söylemedi. Lucas devam etti. "Bize bilgi konusunda çok katı kısıtlamalar getirilmemiş olması şansın. Sanırım yanlış kısıtlamalar olmaktansa hiç olmamasının daha iyi olacağını düşünmüşler." "Beni yakalayanlar... Obsidian Tarikatı'ndandı." Açıklığın havası ağırlaştı ve Atticus'un aurası bir fırtına gibi yükseldi. "Devam et." "Bunlar gerçek Obsidian Tarikatı," dedi Lucas. "Onların iç çemberini oluşturanlar. Gerçek hedefleri, Çekirdekler." Atticus'un gözleri keskinleşti. "Gördüklerim ve duyduklarımdan yola çıkarak vardığım sonuç bu. Hepsini bir arada elde edebilecekleri bir yere ihtiyaçları vardı... güvenli ve uzak, ırk liderlerinin ele geçirdikten sonra ulaşamayacakları bir yer." Durakladı, gözleri Atticus'un gözlerine baktı. "Burası... mükemmel." Atticus'un bakışları iğne ucu kadar daraldı. Düşünceleri hızla dönüyordu. "Buraya geliyorlar." Lucas'a sertçe döndü. Ama nasıl? Aurasını dışarıya doğru yayarak tüm adayı sardı. Ada çok büyüktü. Ama Atticus'un algısı da öyle. Uzaklarda, eğitim alanında meditasyon yapan Albay Zenon, gözlerini birden açtı. "Ha?" Az önce Atticus'un aurası her şeyi sarmaladığını hissetmişti. Atticus adanın her santimetresini kontrol etti ve inceledi. Arayışını gizlemeye tenezzül etmedi. Diğer Apex'ler bile durdu, gözleri keskinleşerek onun ezici aurası üzerlerine yayıldığını hissettiler. Neler oluyordu? Ama Atticus hiçbir şey bulamadı. Adada tek bir anormallik bile yoktu. "Belki başka bir adadadır?" Eğitim kampı çok büyüktü. Onun için bile her yeri tamamen kontrol etmek birkaç saniye sürerdi. "Ama hangi artefakt..." Lucas'ın elinde hiçbir şey yoktu. Obsidian Order en son böyle bir şey yapmıştı Sektör 8'de ve o zaman biri bir eser kullanarak onları çağırmıştı. "Dimensari ve Dragon Apex..." Bu yüzden kayıptılar! Bu düşünce kafasında yerleşemeden, Ozeroth'un sesi zihninde yankılandı. "Dayan, Bond. Burası senin Sektör 8'e benzemiyor. Burası başka bir boyut ve savunması daha sıkı." Atticus gözlerini kısarak baktı. Ama düşüncesini tamamlayamadan Lucas tekrar konuştu. "Sanırım önemli bir şeyi unutuyorsun." "Benim bu işteki rolüm ne?" Atticus'un düşünceleri dondu. Ve sonra, figüründen yoğun bir aura patladı ve ormanı köklerinden sarsan bir rüzgâr esti. Bu ne olabilirdi? Lucas'ın rolü ne olabilirdi? Onu öldürme baskısı yoğunlaştı. Ama Atticus hala bunu yapamıyordu. Bu ahlaki bir ikilemdi. Yumruğunu sıkarken kalbi acıyordu. Eğer rastgele bir kişi olsaydı, tereddüt etmeden onu öldürürdü. Ama o Lucas'tı... Lanet olası bir Ravenstein! Çocukluğundan beri tanıdığı biri! Lucas'ı tekrar yere bastırmaya çalışırken havası daha da heybetli hale geldi, ama Lucas sadece gülümsedi. Gözleri Nate'e döndü. "Sen benim hiç sahip olmadığım kardeşimdin. İlişkimizin her anından keyif aldım. Seni seviyorum. Her zaman." Nate'in gözleri titredi. "Lucas..." Lucas, Atticus'a döndü. Sadece gözleri hareket ediyordu, vücudu hala donmuş gibiydi. Ve Atticus bunu hissetti, yeni bir duygu. Kabul. "Onu öldüremem." Atticus fark etti. Böyle bir durumla ilk kez karşılaşıyordu. Garipti. Gerçek dışıydı. Savaşın heyecanı içinde Atticus ne yapacağını bilememişti, ama şimdi? Lucas'ı soğukkanlılıkla öldüremezdi. Yine de aptal değildi. Atticus birden hareket etti, kolunu Lucas'ın arkasına sertçe vurdu ve onu bayılttı. Lucas bilincini kaybettiğini hissetti ve düşerken yüzündeki gülümseme genişledi ve son sözlerini mırıldandı. "Hayattan daha değerli bir şey yoktur... Onu yakalamak için hayatımı veririm." Ve sonra Lucas patladı.