Bölüm 1016 : Manipülasyon

Draktharion, karşısındaki bu gizemli adama karşı dik ve tamamen hareketsiz duruyordu. Carius Valarius. Dimensari Irkının Zirvesi. Tüm Zirveler arasında en tehlikeli olanı olarak biliniyordu. Diğer Zirveler birbirleriyle tanışmamışken, çoğu daha güçlü olmak ve üçüncü Yaşam Silahı Denemesi'nden geçmek için mücadele ederken, Carius çoktan faaliyete geçmişti. Rakip rakiplerini ortadan kaldırıp Eldoralth'ta tek yeniden doğan olarak kalmanın yollarını planlıyordu. Soğuktu. Acımasızdı. Ve en tehlikeli yanı, planlayıcıydı. Draktharion pek plan yapmazdı. Gururlu ve özünde vahşi biriydi. Ancak o bile Carius gibi insanların tehlikesinin farkında olacak kadar akıllıydı. Carius'un varlığını hisseder hissetmez, Draktharion gardını en üst seviyeye çıkardı. Tüm vücudu gerildi ve her an savaşa hazırdı. Ancak, tüm bu önlemlere rağmen, Carius'un ilk sözleri her şeyi paramparça etti. Draktharion'un gözleri neredeyse görünmeyecek kadar kısıldı. Sesi, bastırılmış öfkeyle dolu bir şekilde gürledi. "Az önce ne dedin?" Carius, Draktharion'un öfkesinin artmasını rahatsız olmadan izledi. Dragon Apex'in kasları sıkı bir şekilde sarılmış çelik gibi gerildi, erimiş gözleri tehlikeli bir şekilde parlıyordu. Kanatları seğirdi. Pençeleri, Dimensari Zirvesi'ni parçalara ayırmak üzereymişçesine gerildi. Yine de, tüm bunlara rağmen, Carius hareketsiz durdu. Draktharion'u kaçınılmaz bir sonucu inceler gibi gözlemledi. "Kendimi tekrar etmeye değmezsin." "Ailemi tekrar görmeme yardım edeceğini söylemiştin?" Draktharion'un sesi boğuktu, dişlerini o kadar sıkmıştı ki kırılmamaları şaşırtıcıydı. Carius'un derin bakışları onun üzerinde sabit kalmıştı. "Aileni tekrar görme ayrıcalığını sana bahşedeceğim." diye düzeltti. Draktharion ileriye doğru adım attı, varlığı boşluğu sarsıyordu. "Saçmalık!" diye bağırdı. "Bu nasıl mümkün olabilir?" Carius'un sesi değişmedi. "Bana boyun eğip emirlerimi yerine getirerek." Derin gözlerinde zayıf bir parıltı belirdi, küçük bir dalgalanma. Ama Draktharion çok öfkeliydi, bunu fark edemedi. "Hayır!" diye bağırdı, yumruğunu avucuna vurdu. "Öyle değil. Ailemi tekrar görmemi nasıl sağlayacaksın!?" Nefesi hızlandı. Kalbi deli gibi atıyordu. Biliyordu, biliyordu, Carius'un ağzından çıkan tek bir kelimeye bile inanmamalıydı. O bir planlayıcıydı. Bir manipülatördü. Ama o sözler Carius'un dudaklarından çıkar çıkmaz, içinde bir şey kırıldı. Bir zayıflık. Ne kadar saçma gelse de, bunu görmezden gelemezdi. Dragon Apex başını salladı. "Bizi bu dünyaya yeniden reenkarne eden bir varlık!" Pençelerini sıktı. "Sen de bizimle aynı durumdasın! Bu saçmalığa kanacak kadar aptal olduğumu mu sanıyorsun?" Nefesi hızlandı, burun delikleri genişledi. "Ne yalanlar söylüyorsun..." Sonra, düşünceleri durdu. "Bir saniye... Sen benim geçmişimi nereden biliyorsun!?" Sessizlik. Bu, Draktharion'un anlamaya çalıştığı korkunç bir gerçektir. Kimseye söylememişti. Tek bir kişiye bile. Peki Carius nasıl biliyordu? Ama Carius konuşmadı. Gözünü bile kırpmadı. Kıpırdamadı. Sadece Draktharion'a bakıyordu. Manipülasyonda en etkili taktik, manipüle edilen kişinin boşlukları kendisi doldurmasına izin vermekti. Ya da en azından denemekti. Carius sessizliğin uzamasına izin verdi. Şüphelerin içten içe büyümesine izin verdi, Draktharion'un kafasında düşüncelerin kontrolsüzce dönmesine izin verdi. Ve bunu yaparken durumu düşündü. "Mümkün." Nexus sırasında, Carius büyükbabasının boyutunu ele geçirip tüm rekabeti bir ölüm maçına çevirdiğinde, birçok şey hakkında da içgörü kazanmıştı. Bunlardan biri bir yetenekti. Dimensari'lerin hiçbiri tarafından uyanmamış bir yetenek. Carius ona bir isim vermişti: Paradoks Hapsi. Bu yeteneği etkili bir şekilde kullanmayı öğrenmesi zaman aldı. Boyutsal Döngü'ye benziyordu, ancak bu sefer hedefi zihindi. Hedefi mantıksal bir paradoksa hapseden ve sonunda zihnini boyun eğmeye zorlayan korkunç bir yetenek. Bu yetenekle, gerçeklik algısını o kadar derinden bozabiliyordu ki, hedefler kendileriyle çelişmeden hiçbir eylemde bulunamıyorlardı. Ancak bunu yapmak için Carius önce onların zihnine girmek zorundaydı. İşte burada ikinci içgörü devreye girmişti. Boyutu kontrol altına almış ve diğer Apex'lerle iradelerini çatıştırmış olan Carius, onların anılarına kısaca göz atabilmişti. Ancak bu, yalnızca yenilgiye uğrattıkları kişilerdi. Atticus ve diğer birçok üstün Apex hakkında hiçbir şey öğrenememişti. Yine de, gördükleri arasında sadece ikisi hayattaydı. Ve bu ejderhayı en iyi seçenek olarak belirledi. Saniyeler geçti. Ancak Carius hala cevap vermiyordu. Aniden, havada bir değişiklik oldu. Boğucu, ancak ince bir güç. Görünmez bir varlık uzayda süzüldü. Draktharion'un etrafındaki hava bozuldu, ancak Ejderha bunu fark etmedi. Bir anda, milyonlarca soru zihnini doldurdu. "Ya doğruyu söylüyorsa?" "Ya o varlık ona benim geçmişimi anlatmışsa?" "Ya... ailemi tekrar görebilirsem...?" Draktharion bundan nefret ediyordu. Tüm bu sorulardan nefret ediyordu. Kendi içinde bir savaş verdiğinden nefret ediyordu. Kısa bir an için bile olsa, artık kendinden emin olamamaktan nefret ediyordu. Sonra Carius konuştu. "Bizi bu dünyaya getiren varlıkla temasa geçtim. Belirli koşulları yerine getirirsem bana üç istek hakkı verdi." "Bu isteklerden birini yerine getireceğim. Kendini bana teslim et ve tüm emirlerime uy." Draktharion'un vücudundan yayılan yoğun ısı ile hava kavrulmaya başladı. Zihnine bir şeyin girdiğini hissedebiliyordu, yabancı ama aynı zamanda doğal bir şey. Kafasındaki sorular ve çelişkiler yoğunlaştı. Eli o kadar sıkı yumruk yaptı ki, yumruğu çatladı ve kanadı. Dişlerini sonuna kadar sıkarak, hiç söyleyeceğini düşünmediği sözleri söyledi. "…Benden ne bekleniyor?" Carius bir an sessizliği bozmadı, sonra konuştu… Ve sözlerini bitirince, Draktharion'un gözleri sonuna kadar açıldı. "Asla!" diye bağırdı. "Ona hayatımı borçluyum! Bir ejderhanın onuru her şeydir! Ölmeyi tercih ederim!" Carius'un sakin bakışları değişmedi. "Burada söz konusu olan senin hayatın değil. Sen ihanete uğradın. En yakın yardımcıların tarafından sırtından bıçaklandın." "Onlara ne olacağını sanıyorsun?" Draktharion donakaldı. Az önceki öfkesi bir anda buharlaştı. Aklı hızla çalışıyordu, dişleri birbirine sürtünüyordu.