Bölüm 1015 : Duygular

Atticus her şeyi denemişti. Her tekniği, her yöntemi denemişti. Tüm unsurları tek tek denemiş, bunları birlikte kullanmıştı, ama yine de hiçbir değişiklik olmamıştı. Dudaklarından derin bir iç çekiş çıktı. "Başından beri sana yolu söyledim! Neden beni dinlemiyorsun?" Ozeroth'un sesi aniden zihninde yankılandı, öfkeyle doluydu. Atticus kıpırdamadı bile. "Seni dinliyorum. Uymamız gereken bir liste var, hatırladın mı?" Bu liste ikisi tarafından titizlikle hazırlanmıştı. Atticus teoriler geliştirmişti. Ozeroth ise, oldukça zorlayıcı bir şekilde, kendi teorilerini ortaya koymuştu. Şimdi Ozeroth'un fikrini test etme zamanı gelmişti, ama elbette ruhun susmaya niyeti yoktu. "Sana fikirlerinin değersiz olduğunu söylemiştim! Büyük Ozeroth konuştuğunda, onun sözleri kanundur!" Atticus içini çekerek şakağını ovuşturdu. "Denemek üzereyim, sakin ol." Ozeroth'u duymazdan gelerek gözlerini kapattı ve kendini odaklanmaya bıraktı. Her şeyi kapattı. Gürültüyü. Dikkatini dağıtan şeyleri. Hatta kendi şüphelerini bile. Bunun yerine, sadece Ozeroth'un teorisine odaklandı. "Duygular." Alan oluşturma eğitimi sırasında Atticus bir şey keşfetmişti. Elementlerle olan bağlantı sadece güçle ilgili değildi. Rezonansla ilgiliydi. Her element, kendisine bağlı duygular taşıyordu. Her biri farklıydı, derin bir duygusal senkronizasyon gerektiren ayrı bir varlıktı. Tüm elementlerini birlikte geliştirmek istiyorsa, Ozeroth'a göre daha derin bir şey araması gerekiyordu. Tek bir duygu. Her elementi birbirine bağlayan bir duygu. Her şeyle rezonansa giren tek bir duygu. Atticus'un etrafındaki hava duruldu. Dünya bulanıklaştı. Kendini bıraktı, duyularının hissetmesine izin verdi. Ve sonra, başladı. Duyguların bir girdabı etrafında dans etti. Her biri tanıdıktı, her biri bir öğeye bağlıydı. Onların içinden akmasına izin verdi, çekirdeğine kadar uzanmasına, parçalar halinde birbirine bağlanmasına, ama yine de ayrı kalmasına izin verdi. Zaman uzadı. Saatler geçti. Ve sonra; "Orada." Bu kelime Atticus'un zihninde savaş davulu gibi yankılandı. Zayıftı. Ama oradaydı. Bir bağlantı. Daha derin bir şeyin parıltısı... Atticus nabzının hızlandığını, heyecanın içini kapladığını hissetti. Ama tam ona ulaşmak üzereyken... Kayboldu. Gözleri birden açıldı. An o an kayboldu. Yüzünde bir kaş çatma belirdi. 'Hissettim. Ama ulaşamıyorum...?' "Ha! Sana söylemiştim Bond! Büyük Ozeroth konuştuğunda, dinle!" Atticus onu tamamen görmezden geldi. Bu yeni keşfe rağmen, hayal kırıklığı daha da derinleşti. Çünkü orada bir şey olduğunu biliyordu, ama onu kavrayamıyordu. Onu engelleyen neydi? Parmakları yumruk haline geldi. Engellerden nefret ediyordu. "Yine." Atticus gözlerini kapattı ve bir kez daha odaklanma durumuna girdi. Dönen duygular etrafında dalgalandı. Ve sonra, orada. Aynı zayıf bağlantı. Zihnini sabitleyip kararlılığını pekiştirdi ve uzandı. Ama... hiçbir şey olmadı. Parmaklarının arasından kayan duman gibi, o an bir kez daha kayboldu. Gözleri açıldı. Çenesi sıkıldı. "Ne oluyor lan..." Ama başarısızlık üzerinde durmadı. Hemen o duruma geri döndü. Tekrar. Ve yine. Ve yine. Ama ne kadar denerse denesin, ne kadar zorlasa da, bir türlü başaramadı. Dakikalar saatlere dönüştü, ama yine de hiçbir şey olmadı. "Ne kadar çok denersen, o kadar uzaklaşır." Ozeroth'un sesi aniden yankılandı. Atticus'un kaşları çatıldı. "Ne?" "Bu, şu anda kavrayabileceğin bir şey değil, Bond. Beklemeni ve onun sana gelmesini öneririm." Atticus bu cevabı hiç sevmedi. Ama bu fikri ne kadar sevmese de, başka seçeneği yok gibi görünüyordu. En azından şimdilik. Derin bir nefes vererek bir karar verdi. Şimdi anlayamıyorsa, başka bir şeye odaklanacaktı. Öğleden sonra çabucak geçti, Atticus'un hayal kırıklığı da öyle. Bugün o engeli aşamamış olsa da, sonunda ilerleyebileceği bir yol bulmuştu. Büyük resme bakıldığında, bu çok önemli bir şeydi. Zihnini sakinleştirip duygularını dengede tuttuğundan emin olduktan sonra, bir kez daha denemeye karar verdi. Ama bugün, atılımların günü değildi. Çünkü tam odaklanmaya başlamak üzereyken; "İyi misin? Bir kez olsun ciddi bir insan gibi görünüyorsun." Kendini beğenmiş bir ses duyuldu. Atticus iç çekerek gözlerini açtı. Aurora, açıklığın kenarında durmuş, kollarını kavuşturmuş, dudakları alaycı bir gülümsemeye bürünmüş, kendinden çok memnun görünüyordu. "Eğitmen bir ordu falan yok mu?" diye sordu düz bir sesle. Aurora kaşlarını kaldırdı. "Beni burada istemiyormuşsun gibi konuşuyorsun." Atticus onun bakışlarını karşıladı, yüzünde hiçbir ifade yoktu. "Gerçekten mi? Çok açık olduğunu sanıyordum." Aurora'nın kendini beğenmişliği bir anda paramparça oldu. "Sen—!!" Yüzü öfkeyle çarpıldı ve bir an için Atticus, onun tüm adayı ateşe vereceğinden emin oldu. Ama o gerçekten kundakçılık yapamadan, Atticus gülerek elini kaldırdı. Önündeki zemin gürledi. Pürüzsüz, cilalı taştan yapılmış iki sandalye yerden yükseldi. Atticus karşısındaki koltuğu işaret etti. "Sakin ol. Otur." Aurora ona öfkeyle baktı. Bir an için, sırf kindarlığından sandalyeyi tekmelemek istedi. Ama, kendine rağmen, yine de oturdu. Atticus sırıttı. "Tamam, tamam. Şaka yapıyordum. Tabii ki burada olmanı istiyorum." Aurora burnunu çekerek bacak bacak üstüne attı. "Tabii ki." Atticus arkasına yaslandı. "Peki, neden buradasın?" "Çoğu acemi, uzmanlık alanlarına gitti." Saçını eliyle geriye attı. "Ziyafet öncesi eğitimler sona ermek üzere." Atticus anladığını gösteren bir ses çıkardı. Zorlukların yanı sıra, acemi askerlerin çoğunun eğitmenlerin öğretmesi gereken uzmanlık alanları vardı. Demircilik, rün oyma ve benzeri disiplinler. Bu nedenle, acemi askerlerin çoğu kendi yerlerine gitmek için adadan ayrılmak zorundaydı. Daha önce birkaç hava gemisi görmüştü, ancak düşmanca bir tavır yoktu, bu yüzden onları görmezden gelmişti, özellikle de bunların askeri çavuşlara ait olduğunu görünce. Sonra dudakları hafifçe kıvrıldı. "Ah. Demek beni özlediğin için buradasın." Aurora boğuldu. "SENİ KİM ÖZLEDİ?!" Atticus güldü. "Sen. Açıkça." Aurora parmağını ona doğrulttu, karşılık vermek üzereydi— Ama sonra durdu. Ağzını kapattı. Başını çevirip şüpheyle gökyüzüne baktı. Atticus'un kaşları hafifçe kalktı. "Aurora…?" "Kapa çeneni," diye mırıldandı. Atticus sırıttı. Ve öylece, ikisi konuşmaya ve gülmeye devam etti. Karanlık bir alanda, gölgelerin her yöne sonsuzca uzandığı yerde, iki figür birbirine karşı duruyordu. Aralarındaki sessizlik yoğundu. İçlerinden biri, ham ve ilkel bir gücün ezici varlığını yayıyordu. Karanlık, obsidiyen benzeri pullarla kaplı devasa bir vücut. Ateşli, yarık göz bebekleri boşlukta köz gibi yanıyordu ve alnından iki keskin, sivri boynuz geriye doğru kıvrılıyordu. Parmaklarını kıvırırken uzun, jilet gibi keskin pençeleri parıldıyordu ve etrafındaki hava sıcaklık ve saldırganlıkla dolmuştu. Arkasında, devasa kanatları katlanmış halde duruyordu, ancak dinlenirken bile heybetli bir hakimiyet yayıyordu. Draktharion Ignisyth. Ejderha Irkının Zirvesi. Ve onun önünde, hiç kimsenin, hiç kimsenin beklemeyeceği bir figür duruyordu. Ejderha Zirvesi'nin varlığıyla yanan yerde, diğer adam bir bilmece gibiydi, her şeyi yutan bir boşluk. Gümüş rengi saçları, uçurumun karanlığında hafifçe parıldıyordu ve arkasında ürkütücü bir hakimiyet bayrağı gibi dalgalanıyordu. Eterik, neredeyse saydam cildi, onu sanki iki dünya arasında var olan biri gibi gösteriyordu. Ama onu gerçekten farklı kılan gözleriydi. Derin siyah, sakinlik, hesaplılık ve sabırla dolu. Dimensari Irkının Zirvesi. Carion Valarius.