Bölüm 1007 : Cesur [Ko-Fi Bonus Bölüm]

Anı bulanıklaştı. Sonra Zoey kendini bir ağaca yaslanmış, gözleri yukarıdaki gümüş ayda sabitlenmiş halde buldu. Dolunaydı. Parlaktı. Sakinleştirici. Yine de, içinde öfke yanıyordu. Neredeyse pes etmişti. Neredeyse unutmuştu. Teyzesine bir söz vermişti, ne olursa olsun tutacağına yemin ettiği bir söz. Ve şimdi? Dudaklarından küçük, acı bir kahkaha kaçtı. "Berbat durumdayım." Duygularının kendisini kontrol etmesine izin vermişti. Neredeyse her şeyi mahvetmişti, ne için? Kıskançlıktan mı? Bir duygu için mi? Bu düşünce onu tiksindirdi. "Jereva teyze hayal kırıklığına uğrar." Yumruklarını sıktı. Ne yapıyordu? Ne halt ediyordu? Böyle bir şey için her şeyi bir kenara atamazdı. Onu sessizce izleyen Lumindra, sıcak bir gülümsemeyle baktı. Bunu hissetti. Zoey'deki değişimi hissetti. Utanç hala oradaydı, ama şimdi... şimdi, daha güçlü bir şeyin altında gömülüydü. Kararlılık. Zoey derin bir nefes verdi ve gözyaşlarını son bir kez sildi. Gözleri ağlamaktan kızarmış ve şişmişti, ama umursamıyordu. Lumindra'ya dönerek gülümsedi. "Teşekkürler, Lumi." Başka söze gerek yoktu. Onlar birbirlerine bağlıydılar ve birbirlerinin duygularını hissedebiliyorlardı. Lumindra'nın gülümsemesi genişledi. Havada süzülerek Zoey'nin başına yumuşakça kondu. "Beni sonra övebilirsin," dedi alaycı bir şekilde. Sesi yumuşadı. "Peki... şimdi ne yapmayı planlıyorsun?" Zoey tereddüt etmedi. Gözleri parladı. "Onu tekrar görmeliyim." Lumindra başını salladı, gururla doldu. Zoey'nin sonunda kararını verdiğini biliyordu. "O zaman gidelim." Atticus, daha önce meditasyon yaptığı yere, adanın ortasına çoktan dönmüştü. Dönüş yolunda, her zaman canını sıkan, gurur dolu ruhuyla karşılaşmıştı. Ve elbette Ozeroth, düşüncelerini ona duyurmaktan kendini alamadı. "Tsk. Orada yaptığın kabul edilebilir. Ama daha iyisini yapabilirdin." Ruh, kollarını kavuşturmuş, burnu havada bir şekilde onun yanında süzülüyordu. "Daha soğuk olmalısın. Daha havalı. Onların cinsiyetinden kimse seni hazırlıksız yakalamamalı! Kadınlar tehlikelidir, evlat! Onlara parmak ucunu gösterirsen, tüm ruhunu alırlar!" Atticus iç geçirdi. Neden bu bağ kurma olayında bir sessiz düğmesi yoktu? Ozeroth yılmadan devam etti. "Ama kendini rezil etmediğin için şükret. Eğer aptalca davranmaya cesaret edersen, sana akıl vermek için her şeye hazırdım." Saçlarını dramatik bir şekilde savurdu. "Açıkçası, seni kontrol altında tuttuğum için bana teşekkür etmelisin! Ben olmasam, aptal gibi sözlerinle takılıp kalan çaresiz bir romantik olurdun!" Atticus onu görmezden geldi. Bunun yerine, açıklığın ortasına doğru ilerleyerek oturmaya hazırlanırken, aklına bir şey geldi. "Doğru... Zoey'in ruhuyla aranızda ne var?" Ozeroth donakaldı. Her zamanki dramatik tavırları bir an için durdu. "…Ne demek istiyorsun?" diye sordu, sesi garip bir şekilde tarafsızdı. Atticus kaşlarını kaldırdı. "İkinizin arasında bir gerginlik hissettim." Başını hafifçe eğdi. "Ondan hoşlanıyor musun?" Ozeroth patladı. "NASIL CÜRETEDERSİN!" Sesi ormanlık alanda yankılandı. "Büyük Ozeroth 'sevmez'." Göğsünü şişirdi. "Tüm ruhlar aleminde kadınlar bana hayran!" "Benimle olmak için yalvarıyorlar! Yürüdüğüm yeri taparcasına seviyorlar! Benim ihtişamım..." Atticus alaycı bir gülümsemeyle "Kendine karşı dürüst olmaya ne kadar çabuk başlarsan, o kadar iyi." Ozeroth kekeledi. "O mor saçlı güzel kız kafana bir şey mi vurdu?! Sen ne saçmalıyorsun?!" Atticus başını salladı, sırıtışı daha da derinleşti, ama hiçbir şey söylemedi. Tam oturmak üzereyken... Bakışları titredi. Kafası hafifçe yana döndü. Ozeroth hemen fark etti. "Oh? İkinci raunt için mi geldi?" Atticus'un yanında süzülürken, kendini beğenmiş bir ifadeyle burnunu çektirdi. "Ne muhtaç küçük şey." Atticus onu görmezden geldi. Bekledi. Sonra, ağaçların yapraklarından bir siluet belirdi. Mor saçları dalgalar halinde arkasında dalgalanıyordu. Giysileri kirliydi, ormanda ağlarken ıslanan yerleri lekelenmişti. Atticus'un gözleri onunla buluştu. Soğuk bir esinti açıklığı süpürdü. Ancak soğukluk onlara ulaşmadı. Yapraklar hışırdadı. Gümüş ay ışığı onları parlaklığıyla kapladı. Sonra Zoey konuştu. "Söyleyecek bir şeyim var." Kırmızı çerçeveli gözlerinde artık gözyaşı yoktu. Atticus'un algısı keskinliğini koruyordu, onun hissettiklerini hissediyordu. Duygularının fırtınası tek bir duygu tarafından bastırılmıştı. Güçlü, sarsılmaz bir güç. Kararlılık. "Gözleri değişti." Atticus sessiz kaldı. Sadece başını salladı. Zoey derin bir nefes aldı. Sonra... "Seni kıskanıyorum, Atticus Ravenstein." Yumruklarını sıktı. "Seni kıskanıyorum." Tekrar etti. Sonra bir kez daha. "Ama bunun beni engellemesine asla izin vermeyeceğim." "Sebeplerim çok önemli." Her seferinde sesi daha da güçlendi. Sonra gözleri parladı. "Ama bunun beni engellemesine asla izin vermeyeceğim." "Sebeplerim çok önemli." Atticus tek bir kez başını salladı. "İyi." Zoey kararlı sesiyle devam etti. "Sen benden daha iyisin. Benim için fazla iyisin. "Ve zaman geçtikçe, seni sadece engelleyeceğim. "Ama ben insanım. Ve ben bencilim." Derin bir nefes aldı. "Seni istiyorum, Atticus." Sesi boğuktu. "Seni hak etmiyorum, ama seni istiyorum." Yumruklarını daha sıkı sıktı. "Şu anda, bu aptalca duygu yüzünden sana bakmaya bile utanıyorum." "Ama bu değişecek." "Değişmesini sağlayacağım." Sonra başını kaldırdı, yüzündeki ifade sarsılmazdı. "Ve başımı tekrar dik tutabildiğimde..." "Geri döneceğim ve seni benim yapacağım." Sessizlik. Kalın, ağır bir sessizlik ormana çöktü. Atticus ve Zoey bakıştılar. İkisi de konuşmadı. İkisi de bakışlarını kaçırmadı. Sadece o yoğun anın tadını çıkardılar. İkisi de sıcaklık hissetti. Ne yazık ki sahip olamayacakları bir sıcaklık. En azından, henüz. An geçti ve Zoey tek kelime etmeden arkasını dönüp uzaklaştı. Sadece Atticus ve öfkeyle bağırıp çağıran Ozeroth kaldı. "NE KÜSTAHLIK!" Zoey ayrılır ayrılmaz Ozeroth patladı. "Yalvarıp yalvarmalıydı! Nasıl hala dik durabilir!" Ses tonu biraz değişti. "…En azından bizden daha iyi olduğumuzu kabul etti." Atticus nefes verdi. Ozeroth gözlerini kırptı. "Ne?" "Benden daha iyi olduğunu söyledi. Bizden değil." Ozeroth alaycı bir şekilde güldü. "Patates, patates!" Elini küçümseyerek salladı. "Sen. Ben. Biz aynıyız." Atticus başını eğdi. "…Öyle miyiz?" Ozeroth onu duymazdan geldi. "Sen iyisin. Ben harikayım." Atticus iç geçirdi. O imkansız biriydi. Başını sallayarak, Zoey'nin gittiği yöne bakarak düşünceleri karmakarışık bir haldeydi.