Bölüm 1005 : Teyze

Zoey gece boyunca ağladı. Orman tamamen sessizdi. Ağaçların arasında yankılanan tek ses, savaşlar başlatabilecek güzellikteki mor saçlı genç kızın hıçkırıklarıydı. Ama şu anda, onda güzel olan hiçbir şey yoktu. Yüzü gözyaşları ve kalın sümüklerle kaplıydı. Atticus ayrıldığı anda bacakları tutmamış ve yumuşak toprağa yığılmıştı. Kırılgan vücudu titriyordu, ellerini yüzüne kapatarak, sonsuz gözyaşı akıntısını silmeye çalışıyordu. Ama ne kadar silerse de, daha fazlası akıyordu, sanki bir şelale gibi. Giysileri gözyaşlarıyla sırılsıklam olmuştu. Vücudu kontrolsüz bir şekilde titriyordu. Ve hayatında bir kez daha, Zoey kendini tutamadan ağladı. Her şeyi hissediyordu. Utanç. O kadar utanıyordu ki nefes bile alamıyordu. Onunla nasıl yüzleşebilirdi? Atticus ona karşı hep iyi davranmıştı. Nazikti. Şefkatliydi. Sevgi doluydu. O kadar yetenekli, o kadar saygın, gurur duyulacak o kadar çok şeyi vardı ki, ama yine de ona eşit gibi davranmıştı. Sadece sevgi ve saygıyla. O iyiydi. Çok iyi. Peki o ne yapmıştı? Kıskançlığın her şeyi mahvetmesine izin vermişti. Zayıf olmuştu. Aptalca davranmıştı. Ona sadece sevgi gösteren kişiyi kıskanmıştı. Parmakları toprağa gömüldü, nefesi kesik kesik, kalbi acıyordu. "En kötüsünü hak ediyorum." "Onu hak etmiyorum." Karanlık düşünceler zihninde dolaşıyor, kaçma fısıltıları kulağına geliyordu. "Belki de şöyle yaparsam daha kolay olur..." Küçük bir siluet önünden uçarak geçti. Zoey'nin bulanık görüşü, önünde duran minik ruha odaklandı. Lumindra. Ruh hiçbir şey söylemedi. Sadece Zoey'i izledi, yüzünde derin bir üzüntü vardı. Zoey onu net olarak göremiyordu, ama şu anda buna gerek yoktu. Daha fazla gözyaşı akmaya başladı. "L-Lumi..." Zoey boğuldu. Burnu akarken, sesi titreyerek hıçkırdı. "L-Lumi, ben kötü biriyim." Sözler acı içinde dudaklarından döküldü. "Ben-ben onu hak etmiyorum. En kötüsünü hak ediyorum. Ona nasıl yüzleşeceğim bilmiyorum." "Nasıl devam edeceğimi bilmiyorum." "S-Sadece her şeyin bitmesini istiyorum." Parmakları avuç içlerine kıvrıldı. "Çok acıyor." Lumindra sessiz kaldı. O, her şeyi görmüş, yüzyıllar öncesinden gelen bir ruhtu. Hiçbir şey onu sarsamazdı. Ve yine de... Önündeki harap haldeki kıza bakarken... Aynı kızı büyürken izlemişti. İlk adımlarını attığı, ilk kez bir şeyleri deneyimlediği her an yanında olduğu çocuk. İlk adımlarını. İlk sözleri. İlk kahkahası. Hayatında ilk kez ne için savaşmak istediğini keşfettiği an. Zoey bir zamanlar saf bir kızdı. Hayat dolu, kararlı bir kızdı. Ve şimdi— Bu hale gelmişti. Parçalanmış bir enkaz. Lumindra'nın gözleri de yaşlarla doldu. Öne adım attı ve Zoey'e sarıldı. Küçük kolları Zoey'nin titrek vücudunu zar zor kaplıyordu, ama verdiği sıcaklık çok büyüktü. Zoey'nin ihtiyaç duyduğunu fark etmediği bir sıcaklık. Zoey daha da ağladı, daha yüksek sesle, ve sanki kaybolacağından korkar gibi Lumindra'ya sarıldı. Lumindra uzun süre hiçbir şey söylemedi. Sadece Zoey'nin hıçkırıklarının havayı doldurmasına izin verdi. Ve sonunda, sessizliği bozan sesiyle konuştu. "Öfke." "Nefret." "Kıskançlık." "Kıskançlık." "Acı." Sesi yumuşaktı. O kadar yumuşaktı ki, yatıştırıcıydı. Zoey'nin ağlamalarına nazik bir fon müziği gibiydi. "Sevgi." "Sevinç." "Umut." "Mutluluk." Sesi yumuşaktı. O kadar yumuşaktı ki, yatıştırıcıydı. Zoey'nin ağlamalarına nazik bir fon müziği gibiydi. "Bu evrendeki her canlı, bu duyguları hissetmeye mahkumdur. Bunlar kaçamayacağın duygulardır." "Bu evrende kimse mükemmel değildir." Zoey hıçkırarak ağladı, Lumindra devam ederken hıçkırıkları biraz azaldı. "Her duygu hissedilmelidir." "Ama önemli olan... onların seni nasıl şekillendirmelerine izin verdiğin." "Onların hayatını nasıl etkilemelerine izin verdiğin." Lumindra biraz geri çekildi ve Zoey'nin gözyaşlarıyla ıslanmış yüzüne baktı. Sonraki sözleri kararlıydı. "Zoey, senin bir hedefin var." "Hayatının çoğunda taşıdığın bir hedef." "Bunu unutma." "Duygularının seni yok etmesine izin mi vereceksin? Yoksa onları motivasyon kaynağı olarak mı kullanacaksın?" Zoey'nin gözleri hafifçe açıldı. Gözlerinden yaşlar akmaya devam ediyordu, ama şimdi, gözlerinde başka bir şey daha vardı. Yeni bir şey. Lumindra'nın bakışları sertleşti. "İki seçeneğin var." "Hayatının geri kalanını kendine acıyarak geçirebilirsin." "Asla büyüme. Asla ilerleme." "Çevrendeki herkesin güçlenmesini izle... seni geride bırakırken." Sesi sertleşti. "Hiç olmadığı kadar hedeflerinin peşinden koşmak." "Kıçını kaldır." "Gözyaşlarını sil." "Ve tüm bu duyguları kendine güç olarak kullan." "Hiç olmadığı kadar hedeflerinin peşinden koşmak için." "Neden burada olduğunu unutma, Zoey. Seçim senin." Aralarında bir sessizlik oldu ve Lumindra izledi. Zoey'nin gözyaşları hala akıyordu, ama şimdi... farklıydı. Çünkü bu sefer, sadece utançla dolu değillerdi. Başka bir şeyle yanıyorlardı. Öfke. Zoey öfkeliydi. Kendine çok, çok kızgındı. Neredeyse unutmuştu. Neden savaşı durdurmaya karar verdiğini neredeyse unutmuştu. Eldoralth'ı ve tüm sakinlerini neden kurtarmak istediğini. Neden bu hedefi seçtiğini. Titrek dudaklarından bir fısıltı çıktı; "Teyze..." Etrafındaki dünya bulanıklaştı ve sonra... Hatırladı. Starhaven Malikanesi görkemli bir yerdi, gökyüzünü delen yüksek bir saraydı. Altı yaşından büyük olmayan minik bir kız, başı eğik, küçük elleri yumruk haline getirilmiş bir şekilde duruyordu. Mor saçları yumuşak dalgalar halinde sırtına dökülüyordu, parlak ametist gözleri donuklaşmıştı. Karşısında uzun boylu, asil bir kadın duruyordu, varlığı heybetliydi. Göksel Starhaven. Annesiydi. "Zoey," dedi Celestial, sesi soğuk ve katıydı. "Her zaman üstünlük havasını korumalısın." "Sen, Starhaven ailesinin bir sonraki matriarkası olacaksın. Buna göre davranmalısın." Zoey'in minik başı daha da eğildi. "Evet, anne..." Celestial'ın bakışları keskinleşti. "Anne." Zoey yutkundu, sonra yumuşak bir sesle kendini düzeltti. "Evet, anne." Celestial onu uzun bir süre inceledikten sonra başını salladı, sonra arkasını dönerek eliyle onu gönderdi. Zoey odasına gönderilirken küçük bir nefes verdi. İçeri girer girmez kapı tekrar açıldı. Zoey gözlerini kırptı... Sonra yüzü güldü. "JEREVA TEYZE!!!" Küçük yüzünde parlak, dişleri görünen bir gülümseme yayıldı ve bir anda ileri atılarak kapıda duran kadının kollarına atladı. Celestial'dan çok daha az sert, sıcak bir gülümseme ve yumuşak, nazik gözleri olan daha genç bir kadındı. Teyzesi Jereva.